Οι Νεοϋορκέζοι Interpol, πέρα από ένα από τα σημαντικότερα group που γέννησε το indie rock/post punk revival των 00’s, είναι και μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού. Η τεράστια επιτυχία του ατμοσφαιρικού -και σκοτεινού- ντεμπούτο album τους “Turn On The Bright Lights”, χάρισε στους Interpol μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Για πολλούς από εμάς, η πολυαναμενόμενη συναυλιακή επιστροφή τους στο πλαίσιο του Release x Nostos Festival είναι μια απ’ τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις. Μια εξαιρετική συνδρομή στο φετινό line-up, που σίγουρα θα μας συγκινήσει.
Οι Interpol, παρά το ειδικό βάρος της πρώτης τους κυκλοφορίας, εξακολουθούν να μας χαρίζουν σημαντικές στιγμές έως και σήμερα. Παρακάτω, φροντίσαμε να βάλουμε σε τάξη τη δισκογραφία τους, προτείνοντας -με σειρά προτεραιότητας- μερικές από τις καλύτερες στιγμές τις πολυετούς καριέρας τους.
Turn On The Bright Lights (2002)
Το αριστουργηματικό ντεμπούτο των Interpol, πέρα από τοτέμ της δισκογραφίας τους είναι και ένα απ’ τα album που το indie rock κοινό λάτρεψε όσο λίγα. Αξεπέραστο και απο τους ίδιους, το “Turn On The Bright Lights” στοίχειωσε τους ακροατές του, κερδίζοντας παράλληλα και τη φήμη ενός εκ των σημαντικότερων debut albums ever. Κομμάτια όπως τα “Obstacle 1”, “Stella Was A Diver And She Was Always Down”, “NYC”, “PDA” έστειλαν απευθείας τους Νεοϋορκέζους στην κορυφή του είδους που υπηρετούν. Ας μην γελιόμαστε όμως,. Αυτό το δισκάκι δεν έχει ούτε μία αδύναμη στιγμή, και παίζει πάντα στο repeat.
Our Love To Admire (2007)
Το τρίτο κατά σειρά album των Aμερικανών, με τη βοήθεια πολυεθνικής διανομής πλέον, ήταν και αυτό που εκτόξευσε τους Interpol σε mainstream χωράφια. Με το single “The Heinrich Maneuver” ως αιχμή του δόρατος, το “Our Love To Admire” χαρίζει στους fans -και όχι μόνο- μερικές από τις πιο σημαντικές συνθέσεις του group (“Mammoth”, “No I In Threesome”). Επενδύοντας εύστοχα και στη χρήση των synths, ο μελαγχολικός ήχος τους βρίσκει τον commercial δρόμο του, χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα του post punk οράματος τους. Το “Our Love To Admire” πέρα από album-κλειδί για την υστεροφημία τους, είναι και η πιο λαμπερή δουλειά τους έως τώρα.
Antics (2004)
Το “δύσκολο” δεύτερο album. Το “Antics” είχε την ατυχία να ακολουθεί την αξεπέραστη καλλιτεχνική αύρα του “Turn On The Bright Lights”. Ευτυχώς όμως, κόντρα στο αρχικό κύμα απογοήτευσης, στο τέλος επικράτησε η λογική. Παρά την αδυναμία του να συνεχίσει από εκεί που μας άφησε ο προκάτοχος του, το “Antics” κατάφερε σιγά-σιγά να ξεδιπλώσει τα προτερήματα του και να κερδίσει τις χαμένες εντυπώσεις. Singles με σπουδαία hooks όπως τα “Slow Hands”, “Evil”, “Narc” καθιερώθηκαν, και οι Interpol δημιούργησαν μια σταθερή fan base.
Marauder (2018)
Μετά από τέσσερα χρόνια σιγής και παράλληλα με ένα επετειακό tour για τα 15 χρόνια του debut album τους, ο Paul Banks και η παρέα του επιστρέφουν στη δισκογραφία με το παράδοξο “Marauder”. Η πιo “χύμα” version της μουσικής τους (από άποψη σύνθεσης και παραγωγής) βρίσκει τους Interpol στην πιο κρίσιμη στιγμή της καριέρας τους. Αν και η παράξενη δυναμική αυτής της κυκλοφορίας απορρίφθηκε από τον μουσικό τύπο της εποχής, το “Marauder” δεν παύει να είναι μια σημαντική αλλαγή πλεύσης στον ήχο του group. Αυτό από μόνο του, είναι μια ενδιαφέρουσα συνθήκη που βρήκε άμεσα τον δρόμο της στις καρδιές των fans.
El Pintor (2014)
Aν και μάλλον το αδικούμε στο ranking που επιχειρούμε εδώ, το El Pintor είναι μάλλον η τελευταία πραγματικά καλή στιγμή στη δισκογραφία του group. Με χιτάκια που θαρρείς πως τα έχουν γράψει στον αυτόματο πιλότο, οι Interpol αφήνουν για λίγο πίσω τις προοδευτικές καλλιτεχνικές ανησυχίες τους, επιστρέφοντας σε πιο απλά συνθετικά format. Αν και λιγότερο περιπετειώδες (και αρκετά commercial ως λογική), το “El Pintor” μας παρουσιάζει μια πιο λαμπερή εκδοχή των Νεοϋορκέζων, που δικαίως αναθάρρησε τις προσδοκίες μας.
Interpol (2010)
Με τα νεύρα κρόσια, και τις διαμάχες μεταξύ των μελών του group να στιγματίζουν την κυκλοφορία του, το ομώνυμο τέταρτο album των Interpol πέρα από τα 2-3 όμορφα singles που έχει να αναδείξει (“Try It Out”, “Barricade”, “Lights”) χαρακτηρίζεται ως μια από τις πιο αδύναμες στιγμές τους. Όχι πως δεν θα το ευχαριστηθείς, μα το αποτέλεσμα χρειάζεται λίγο τράβηγμα απ’ τα μαλλιά για να κάνει σωστά τη δουλειά του.
The Other Side Of Make-Believe (2022)
Αν και η ταξινόμηση “χρέωσε” στην τελευταία δουλειά τους στην τελευταία θέση, το “The Other Side Of Make-Believe” είναι ένα όμορφο filler στη σημαντική δισκογραφία των Interpol. Χωρίς να κάνουν ούτε μισό βήμα μπροστά στη συνθετική τακτική τους (ίσα-ίσα που εδώ χαλαρώνουν και λίγο), το album δείχνει να στοχεύει μεθοδικά στο λυρικό κομμάτι του Banks, παρά στην ίδια τη μουσική. Όμορφες στιγμές σίγουρα υπάρχουν εδώ (“Fables”, “Something Changed”, “Gran Hotel”), μα δεν ορίζουν αυτή την κυκλοφορία ως “άχαστη” στιγμή της δισκογραφίας τους. Από την άλλη, όπως σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες των Αμερικανών, χρειάζεται και αυτή τον χρόνο της για να ωριμάσει.
