Οι Φιλανδοί Insomnium, ονόμασαν τον όγδοο ολοκληρωμένο δίσκο τους “Heart Like A Grave”. Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε αρκετό χρόνο να ολοκληρώσω αυτή την κριτική και αυτό γιατί δυσκολεύτηκα να εντοπίσω κάποιο στοιχείο που να τον κάνει να ξεχωρίζει. Οι Insomnium δεν πιστεύουν στην αλλαγή. Έχουν βρει ένα συγκεκριμένο ύφος και μένουν πιστοί σε αυτό, παρεκλίνοντας σπανίως και ελάχιστα.
Όπως και στους προηγούμενους δίσκους, θα συναντήσεις παρόμοιους ρυθμούς, παρεμφερή χρώματα και υφές στα κομμάτια, σκληρά riffs, πολλά εκ των οποίων έχουν αρκετό ενδιαφέρον αλλά πνίγονται πίσω από το ατέρμονο διπέταλο χτύπημα στα drums, ελάχιστα mellow στοιχεία ώστε να σπάει η μονοτονία της κραυγής (και του διπέταλου!) και μερικά πολύ δυνατά guitar solo που όμως έχεις την αίσθηση ότι τα έχεις ακούσει από ένα σωρό άλλα συγκροτήματα.
Κομμάτια όπως το “Twilight Trails” κινούνται περισσότερο προς το doom και σου θυμίζουν κάπως τους Draconian, ιδιαίτερα όταν ακούς το λογύδριο του Sevanen. Το “Neverlast” είχε, για εμένα, το πιο ενδιαφέρον chorus, μουσικά και ερμηνευτικά, ενώ το αρχικό riff του “Valediction” είναι ειλικρινά πολύ sexy. Το “Mute is My Sorrow” είναι ένα ακόμα κομμάτι που κατάφερα να ξεχωρίσω και εκ των υστέρων είδα ότι είναι η μόνη σύνθεση του δίσκου την οποία έγραψε εξ ολοκλήρου ο νέος κιθαρίστας του συγκροτήματος (Liimatainen). Πολλά υποσχόμενη, επομένως, αυτή η προσθήκη. Το bonus track “The True Morning Star” λειτουργεί σαν αποθεραπεία, στο τέλος του δίσκου.
Έχοντας ακούσει το “Valediction” πριν την κυκλοφορία του album, περίμενα ότι ίσως με το “Heart Like A Grave” θα κατάφερναν επιτέλους να πάνε τον ήχο τους ένα βήμα παρά πέρα, αλλά διαψεύσθηκα. Συνολικά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημη η νέα δουλειά των Insomnium, όμως δεν ήταν και τίποτα ιδιαίτερο ή διαφορετικό. Παλιοί καλοί Insomnium.
