To SLAVES. είναι ένας δίσκος για τον οποίο μπορώ να γράψω πάρα πολλά· συνοψίζοντάς τα σε μια φράση, θα έλεγα πως πρόκειται για ό,τι καλύτερο άκουσα το 2021. Ξετυλίγοντας το νήμα από την αρχή, ο Inner.D., η μουσική persona του Διαμαντή Αδαμαντίδη, μας χάρισε το πρώτο του προσωπικό album την 1η Οκτωβρίου. Ο ίδιος, έχοντας εμπειρία τόσο ως μουσικός παραγωγός όσο κι ως ηθοποιός, ασχολείται ενεργά με την μουσική από το 2009, και τα 2 τελευταία χρόνια συνεργάζεται με τον Ταφ Λάθος, παίζοντας μπάσο.
Ο δίσκος, τιτλοφορείται SLAVES., εμπνεόμενος από τον Νίτσε, και το «Η θεωρία του σκοπού της ζωής». Γραμμένος, σύμφωνα με το δελτίο τύπου του, στον καιρό της απομόνωσης: «Τον καιρό που όλοι είμαστε σκλάβοι των πάντων, τον καιρό που θέλουμε οι πάντες να είναι σκλάβοι μας». Ακροβατεί με επιτυχία, ανάμεσα στα μουσικά στυλ της R&B, soul, electronic, με hip hop beats, και ροκ στοιχεία, και σε παρασύρει στην ιστορία που αφηγείται, από το πρώτο κομμάτι. Προσωπικά μάλιστα, η μουσική του με άδραξε από το πρώτο λεπτό, κι έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται: «οκ, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιοφυές».
Συγκεκριμένα, το “No one” μαγνητίζει με ευδιάκριτο τρόπο τον «χαλαρό» παλμό του στο background, και παραγωγή με έντονο μπάσο κι ήσυχα πλήκτρα, κι ένα εντυπωσιακό distorted falsetto στο outro του, μας οδηγεί στο “Monster In the Mirror” όπου συμμετέχει κι ο DJ Micro – όπου μας υποδέχεται με το groovy riff του, με το τελευταίο τρίστιχό του να αντηχεί: “You only see what your eyes want to see/ There’s nothing else you can do/ Because it’s you”.
Στο “Long Live the Patience”, ένα από τα singles του δίσκου, με συμμετοχή του Μάνου Αγγελάκη, ενώ αρχικά ακούμε hip hop, στην πορεία του η μουσική απαγγελία γίνεται -αναπάντεχα- μελωδία. Στον αντίποδα αυτού, στο “Revolution?” ακούμε σε όλο το track μια hip hop απαγγελία που τού προσδίδει μια βαθιά θεατρικότητα.
Μεταξύ άλλων, ξεχώρισα το μελαγχολικό “Fool”, και το “Words Fade” για την διαδοχή των συγχορδιών του, και για τον έντονο «αντιχρονιστικό» χαρακτήρα του ρυθμού του. Ενώ το αγαπημένο μου μακράν, είναι το closure track του δίσκου, “I Felt Free” για τα μελωδικά διαστήματά του και την distorted παραγωγή, με τους δυσδιάκριτους στίχους του και την ιδιοφυής καλλιτεχνική επιλογή -εκείνοι- να συμπίπτουν με αυτούς που κλείνουν το opener track.
Μια κραυγή ενός προσωπικού δίσκου προερχόμενη από «τον καιρό της μοναξιά» που εν τέλει είναι βαθιά καλλιτεχνική, σε έναν εξαιρετικό πρώτο δίσκο.