Ihsahn – ένα όνομα, μια ιστορία. Ή μάλλον καλύτερα, πολλές ιστορίες. Από τη majestic και συμφωνική πρωτοπορία στο δεύτερο κύμα του black metal με τους Emperor, στο avant-garde των Peccatum, στο folk των Hardingrock, έως το progressive/experimental ακραίο metal της προσωπικής και ομώνυμης μπάντας του. Και αυτά είναι μόνο τα μουσικά, δεν πιάνω καν τις παραγωγές και ηχογραφήσεις που έχει κάνει. Πάρα πολύ μεγάλος ο μουσικός και δημιουργικός δρόμος του Νορβηγού, αλλά σήμερα θα ασχοληθούμε με την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του. Τον όγδοο κατά σειρά – διπλό – δίσκο της προσωπικής του μπάντας, Ihsahn, λοιπόν.
Αρχικά να ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι ο δίσκος είναι διπλός. Και να εξηγήσουμε ότι μιλάμε για δύο ξεχωριστές κυκλοφορίες, και όχι μία η οποία εμπεριέχει και τα δύο άλμπουμ. Η μία κυκλοφορία είναι ο metal δίσκος, και η άλλη είναι τα ίδια τραγούδια, αλλά μόνο ορχηστρικά. Και λέγοντας αυτό θέλω να πω ότι το ορχηστρικό άλμπουμ δεν είναι τα τραγούδια χωρίς τις φωνές, αλλά μια ξεχωριστή και διαφορετική παραγωγή των τραγουδιών σε ένα πιο οπερετικό ύφος.
Ξεκινώντας, λοιπόν, από τον metal δίσκο, σίγουρα μην περιμένετε ένα «καινούριο Emperor». Ο Ihsahn με τα προσωπικά του άλμπουμ έχει δημιουργήσει τον δικό του δρόμο, όσα άτομα τον παρακολουθούν το ξέρουν καλά αυτό. Στο “Ihsahn” τα κλασικά σημεία είναι τόσο σημαντικά και έχουν τόσο βάρος, όσο και τα σκληρά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν πιο ατμοσφαιρικό και μελωδικό δίσκο. Ένα αποτέλεσμα που, ναι μεν, περιμένεις να ακούσεις σαν σύνολο, αλλά σίγουρα δεν είναι προβλέψιμο στην εκτέλεση του.
Ακούγοντας τον δίσκο επιβεβαιώνεις και τα λεγόμενα του ίδιου του Ihsahn, ότι η μουσική και το ύφος είναι ξεκάθαρα επηρεασμένα από κλασικά soundtrack ταινιών, και από ανάλογους συνθέτες (π.χ. Jerry Goldsmith, John Williams, Bernard Herrmann, John Carpenter). Γενικά, ο δίσκος μου βγάζει ένα συναίσθημα το οποίο ξεφεύγει από το «σκοτάδι» που μας έχει συνηθίσει ο Νορβηγός, και περνάει σε κάτι πιο μουντό, πιο γκρίζο. Οι ενορχηστρώσεις, αλλά και οι στίχοι, παίζουν καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Σίγουρα το πιο συμπλεγματικό και πολύπλευρο άλμπουμ που έχει δημιουργήσει ο κύριος Vegard Sverre Tveitan. Από τα ιντερλούδια όπως το “Anima Extraneae”, έως το πιο βαρύ σημείο του δίσκο με το “Hubris And Blue Devils” (το οποίο ξεκινάει σαν παραμύθι).
Προσωπικά, ξεχώρισα το “Hubris And Blue Devils” και το “At The Heart Of All Things Broken”, για εντελώς διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το πρώτο, όπως ήδη ανέφερα, γιατί πιστεύω ότι είναι το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου. Κάτι που μέσα σε όλο τον ειρμό της μουσικής σου υπενθυμίζει το παρελθόν αυτού του μουσικού. Και το δεύτερο γιατί μέσα στα 9 (και κάτι) λεπτά του, καταφέρνει να δείξει μια ολοκληρωμένη εικόνα του δημιουργού που ακούει στο όνομα Ihsahn, αλλά ταυτόχρονα και του συγκεκριμένου άλμπουμ που ακούς. Ένα απόσταγμα, απλά εξαιρετικό.
Όσον αφορά τη δεύτερη οπερετική εκδοχή του δίσκου, όσο κι αν μπορεί να ακούγεται «μακριά» από τη metal, δεν είναι. Είναι μεν ξεχωριστό, αλλά διαπερνά, συμπληρώνει και τελειοποιεί μια ολιστική δημιουργία. Δεν είναι τα τραγούδια «απλά» παιγμένα από μια ορχήστρα, αλλά η ελευθερία της ορχήστρας να δημιουργήσει πάνω στα κομμάτια. Είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό που αξίζει τον χρόνο.
Συνολικά μια πάρα πολύ καλή δουλειά, με εξαιρετική παραγωγή, η οποία αν αποδοθεί ζωντανά με ορχήστρα θα είναι σίγουρα κάτι ονειρικό.