Πίσω στο (φαντάζει υπερβολικά πλέον) μακρινό 2017 ο Γάλλος πολύ-οργανίστας Gautier Serre μας έπιασε στον ύπνο με την κυκλοφορία του ντεμπούτου των Igorrr “Savage Sinusoid”. O Serre πήρε την έννοια του πειραματικού μέταλ ήχου και την πήγε σε άλλα επίπεδα τόσο ηχητικά όσο και αισθητικά, και αποκόμισε πολλές 10/10 κριτικές από έντυπα ανά τον κόσμο. Ο ήχος των Igorrr ωστόσο δεν είναι και ότι πιο εύπεπτο υπάρχει, το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Offbeat, στριφνές συνθέσεις που σε μια απρόσεκτη ακρόαση φαντάζουν εντελώς ασύνδετες, και σε ένα βαθμό είναι, αλλά επιτηδευμένα. Η αλήθεια είναι ότι για να εκτιμήσει κανείς το “Savage Sinusoid”πρέπει να το βιώσει υπό συνθήκες που θα του επιτρέψουν να μην κλειστεί στις καταβολές του. Μια συναυλία Igorrr πιθανώς θα λύσει πολλές απορίες σε όσους δυσκολεύονται να τους καταλάβουν, καθώς η μουσική τους είναι τόσο ηχητική όσο και εικονική. Δεν μπορώ να το εξηγήσω παραπάνω, να πάτε να τους δείτε!
Ο δεύτερος δίσκος τους “Spirituality and Distortion” παραμένει πιστός στον ανορθόδοξο ήχο για τον οποίο τους αγαπήσαμε, αλλά ταυτόχρονα απομακρύνεται και από τον ήχο του “Savage Sinusoid”. Η μπάντα συμπεριλαμβάνει σαφώς περισσότερα heavy (και φυσικά black/death) αλλά και ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει τους μουσικούς τις ορίζοντες συμπεριλαμβάνοντας ήχους από ανατολίτικους ήχους, funk, ballroom music και πολλά άλλα. Αν αυτός ο χαμός σαν φαίνεται αχώνευτος θα είχατε δίκαιο, αν δεν μιλάγαμε για τους Igorrr.
Με δεκατέσσερα κομμάτια η μπάντα καταφέρνει να περάσει από το ένα είδος στο άλλο με χαρακτηριστική χαλαρότητα, γεφυρώνοντας ήχους που υπό άλλες συνθήκες θα φάνταζαν ασύνδετοι. Ταυτόχρονα, και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, το “Spirituality and Distortion” είναι σαφώς πιο προσιτό στα αυτιά του μέσου ακροατή χωρίς να κάνει καμία έκπτωση στο ύφος του. Με αυτό το δίσκο ο Gautier Serre φαίνεται και ότι μεγάλωσε συνθετικά, αλλά και ότι αυτό που μας παρουσίασε το 2017 δεν ήταν πυροτέχνημα, και αυτό ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που κερδίζει αναμφίβολα. Δεν θα μπω σε συγκεκριμένα κομμάτια, γιατί θα αδικούσα τον δίσκο και γιατί είναι κάτι που αξίζει να ανακαλύψει ο καθένας μόνος τους, θέλω όμως να αναφέρω το αδιανόητο “Parpaing” με συμμετοχή του Corpsegrinder, τραγουδιστή των Cannibal Corpse. Οι εναλλαγές του μεταξύ electronica και death είναι εκπληκτικές και η φωνή του Corpsegrinder να φωνάζει “This is the house of death, this is the house of corpses”.
Το “Spirituality and Distortion” ήδη θα πρέπει να φιγουράρει στις λίστες για τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και πραγματικά θα χάσετε αν δεν τον ακούσετε. Είτε δεν έχετε ξανακούσει τίποτα από experimental μέταλ είτε είστε γκουρού του είδους, το “Spirituality and Distortion” έχει κάτι για όλους.