Ήταν 2003 και πιο συγκεκριμένα στο δίσκο “Skull Ring”, όταν ο Iggy Pop ζήτησε μία χείρα βοηθείας απο μπάντες της μετεγενέστερης σκηνής (Green Day, Sum Δεκατρία χρόνια μετά, ο 69χρονος Iggy ζητάει ενισχύσεις αυτή τη φορά απο τον Josh Homme (Queens Of The Stone Age, Eagles Of Death Metal) και η απόφαση του αυτή μόνο σοφή αποδεικνύεται, όπως φανερώνει το “Post Pop Depression”, μιάς και ο Homme βάζει τον Iggy Pop στο σωστό μονοπάτι από το οποίο δείχνει να είχε λοξοδρομήσει στις δύο τελευταίες solo δουλειές του (sorry μεγάλε αλλά το Γαλλόφωνο δεν σου πάει).
Χοντρικά θα έλεγε κανείς οτι το “Post Pop Depression” ακούγεται περισσότερο σαν The Desert Sessions με Iggy στο μικρόφωνο, πράγμα που αποδεικνύει την μεγάλη συμβολή του Homme στο τελικό αποτέλεσμα. Οσο σκοτεινός δείχνει ο τίτλος αλλά και το εξώφυλλο του δίσκου, άλλο τόσο είναι και το γενικότερο feeling. Απο τη μία μεριά ο Josh προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του απο τη τραγωδία του Bataclan και απο την άλλη ο Iggy με την βαριά χροιά (που και που του ξεφεύγει και καμιά κραυγή) νιώθει τα σημάδια του χρόνου πάνω του και μιλάει για την απώλεια όπως την έζησε μέσω των παλιόφιλων του που φύγανε (και ιδιαίτερα του David Bowie). Το μεγάλο αρνητικό και ταυτόχρονα θετικό του “Post Pop Depression” ίσως να είναι η έλλειψη κάποιου hit, ωστόσο υπάρχουν ορισμένα διαμάντια που έστω και μετά απο μία σειρά ακροάσεων αρχίζουν να λάμπουν, όπως τα “Gardenia”, “Sunday”, “Vultures”, καθώς και το “German Days” που τόσο μουσικά οσο και στιχουργικά δείχνει επηρεασμένο απο την εποχή του Βερολίνου όπου ο Iggy Pop με την βοήθεια του Bowie ξεκινούσε την λαμπρή solo πορεία του.
Ο δίσκος κλείνει με το “Paraguay” όπου ο Iggy δείχνει αηδιασμένος απο τον σημερινό κόσμο και τελειώνει με τον στίχο “And i’m gonna go heal my self right now” που τον δείχνει έτοιμο να κρεμάσει τα παπούτσια μετά απο πέντε δεκαετίες παρουσίας στο rock n roll. Αν όντως πάρει αυτήν την απόφαση το “Post Pop Depression” είναι το ιδανικό κλείσιμο μιας ιδιαίτερα επιδραστικής πορείας.
