Μέσα στην εποχή όπου βασιλεύει το ντεμέκ, στην εποχή όπου αρκετοί από εκείνη την γενιά των 60’s είτε αποσύρονται, είτε πεθαίνουν, είναι μεγάλη ευτυχία να ξέρει κανείς πως ένας άνθρωπος σαν τον Iggy Pop, όχι απλά παραμένει ζωντανός, αλλά αρνείται να κρεμάσει τη φανέλα (όχι πως τη φορούσε και ποτέ αλλά λέμε). Αρκετές ήταν οι γλώσσες που βιάστηκαν να τον κατηγορήσουν πως έφαγε τα ψωμιά του μετά την περσινή συναυλία του στο Release Athens Festival όπου η φωνή του τον πρόδωσε, ωστόσο ακόμη και ένα πολύ μεγάλος καλλιτέχνης της κλάσης του κυρίου Osterberg δικαιούται μια κακιά στιγμή είτε στο σανίδι, είτε στο studio.
Οσον αφορά το τελευταίο ευτυχώς το “Every Loser” μόνο μια τέτοια δεν είναι. Στον νέο του δίσκο ο Iggy Pop επιστρέφει στα χωράφια που ο ίδιος έσπειρε με τους Stooges στα 60’s/70’s δίνοντας με το καλημέρα ένα τσαμπουκαλεμένο “Frenzy” με μια punk λύσσα και τον θείο Iggy να ουρλιάζει “So give me a try before I fucking die. My mind is on fire, when I oughta retire?”. To ίδιο λυσσασμένος ακούγεται και στα “Modern Day Rip Off” και “Neo Punk”.Υπάρχουν και τα σημεία όπου ο δίσκος ηρεμεί όπως το “Strung Out Johnny” όπου ο Iggy χρησιμοποιεί πάλι τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του και δείχνει να κοιτάει πίσω στις εποχές του “Idiot”, αλλά και το “New Atlantis” που σε κάνει να θες να μουρμουρίσεις το refrain μαζί του.
Και εδώ για μια ακόμη φορά ο Iggy δέχεται ενισχύσεις από τα νεότερα φιλαράκια του και για την ακρίβεια ένα ολόκληρο ανφάν γκατέ που περιλαμβάνει τους Chad Smith, Duff McKagan και Josh Klinghoffer, αλλά και τον Andrew Watt που τόσο στην παραγωγή όσο και στα όργανα βάζει το χεράκι του με επιτυχία. Απο κεί και πέρα, το “All the Way Down” το οποίο μυρίζει Pearl Jam ίσως λόγω της παρουσίας του Stone Gossard στη κιθάρα, το “Comments” όπου ο Iggy Pop αστειεύεται με το σταριλίκι που κέρδισε δικαιωματικά, πάνω σε έναν post-punk ρυθμό που αναλαμβάνουν ο Eric Avery μαζί με τον αποθανών Taylor Hawkins και το “Regency” που κλείνει τον δίσκο και δείχνει έναν Iggy Pop να ουρλιάζει μανιωδώς “Fuck the regency” πάνω στην κιθάρα του Dave Navarro.
Ο συνολικός απολογισμός του δίσκου είναι 37 λεπτά με εναλλαγή στις διαθέσεις και ένα τελικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα απόσταγμα της 55-χρονης πορείας του Iggy Pop στο rock n’ roll. Κι όμως μετά από τόσα χρόνια καταφέρνει να ακούγεται γεμάτος ενέργεια και έμπνευση. Ευτυχώς για όλους εμάς.
