22/2/2002. Στημένοι από το μεσημέρι σχεδόν έξω από το γήπεδο του Σπόρτινγκ, έχοντας ήδη πάει απ’ έξω την προηγούμενη μέρα μπας και κλέψουμε κάνα βλέμμα από τη μισάνοιχτη πόρτα. Οι Iced Earth περιοδεύουν για το Horror Show και για μένα ήταν το πρώτο metal live που πήγα ποτέ και από τα καλύτερα που έχω παρακολουθήσει έκτοτε.
26/11/2016. Οι Iced Earth επιστρέφουν στην Ελλάδα. Κάποια πράγματα σε αυτή τη χώρα είναι διαφορετικά. Ένα από αυτό είναι οι συναυλίες των Iced Earth καθότι η σχέση τους με το ελληνικό κοινό είναι ιδιαίτερη και απ’ ότι φαίνεται διαχρονική. Το sold-out είχε ανακοινωθεί τρεις μέρες πριν κι εγώ είχα τέτοια αγωνία για το live λες και ήμουν πάλι 16. Αν κάποια στιγμή αυτά που διαβάσετε γίνουν πολύ συναισθηματικά για το γούστο σας θα το καταλάβω. Αλλά μεταξύ μας δε με νοιάζει και ιδιαίτερα.
Aνταπόκριση: Παναγιώτης Αντωνίου / Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης
Η ατμόσφαιρα του sold-out υπήρχε από την αρχή. Όταν ξέρεις ότι θα είσαι σε ένα γεμάτο χώρο, με κόσμο που έχει φροντίσει να πάρει εισιτήρια (άρα λογικά είναι fans, άρα λογικά θα έχει πολύ καλό “vibe” το live), η διάθεση σου είναι διαφορετική. Αυτό φάνηκε κατά κόρον κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Null’o’Zero. Μπορεί το Gagarin να μην είχε γεμίσει ακόμα αλλά το μπροστινό διάζωμα ήταν ήδη full και γούσταρε κάθε λεπτό του heavy/thrash των Αθηναίων. Δικαίως καθότι ήταν εξαιρετικοί από κάθε άποψη, με τον Γιώργο Πατσούρη στα φωνητικά να κλέβει την παράσταση παρά το μικρό του “κούμπωμα”. Έπαιξαν κομμάτια από το πρώτο τους album “The Enemy Within” καθώς και ένα καινούργιο, ακυκλοφόρητο ακόμα, τραγούδι. Κέρδισαν για πλάκα το κοινό και μην απορήσετε αν τους ξαναπετύχετε σύντομα μπροστά σας.
Μετά το κλασικό, απαραίτητο, κενό ανέβηκαν στη σκηνή οι εκ Ηνωμένου Βασιλείου ορμώμενοι Monument. Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν η πρώτη φορά που “εκτέθηκα” στη μουσική τους αλλά από την άλλη αρκεί να διαβάσετε τι λέει στο description μου για να καταλάβετε πως ήταν σαν να ήξερα σχεδόν κάθε νότα. Τι εννοώ; Οι Monument έχουν τόσες ομοιότητες με τους Iron Maiden που ήταν σαν να ήξερα κάθε κομμάτι. Ειλικρινά υπήρξαν πολλές στιγμές που σιγοτραγουδούσα συνειρμικά τα κομμάτια τους χωρίς να τα έχω ακούσει ξανά ποτέ! Φωνάρα ο Πατησσιώτικης καταγωγής τραγουδιστής τους, Peter Ellis, ωραία φάση που μίλησε ελληνικά και γούσταρε και ο ίδιος πολύ, μόντελοι και ξεμπλούζωτοι ο μπασίστας και ο ένας κιθαρίστας αλλά όχι. Συγγνώμη αλλά όχι. Προφανώς δεν περιμένω παρθενογένεση στη μουσική και προφανέστερα θα υπάρχουν επιρροές αλλά όχι. Σκηνικά και τεχνικά ήταν πάρα πολύ καλοί, παρά την αλλαγή του drummer τους και ο κόσμος φάνηκε να περνάει καλά ως επί το πλείστον. Παρ’όλα αυτά, υπήρξαν πολλές στιγμές που οι διπλανοί μου κοιτάζονταν μεταξύ τους με νόημα και με χαμόγελα απορίας. Τελος πάντων. Περί ορέξεως….
Η ώρα είχε πάει 22:00, η σκηνή είχε αδειάσει και όλα ήταν έτοιμα για την εμφάνιση του θρυλικού συγκροτήματος, 20 χρόνια μετά την πρώτη φορά που ήρθαν στην Ελλάδα. Χωρίς πολλά πολλά ανέβηκαν στη σκηνή και για δύο ώρες το, ασφυκτικά γεμάτο πλεόν, Gagarin έβραζε. Πρώτη φορά αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για live. Να πω για τις αντιδράσεις του κοινού; Σχεδόν σε κάθε κομμάτι moshpits, singalongs, ρυθμικά παλαμάκια και “ΕΙ ΕΙ ΕΙ”. Σε κάθε “κενό χρόνο” να σείεται ο χώρος από το “ICED EARTH” (ή ΑΙΣ ΝΤΕΘ – ό,τι θέλετε) του κόσμου. Το τύπου “Valhalla” singalong στο τέλος του “Watching over me”; To συγχρονισμένο τραγούδι γενεθλίων στον εορτάζοντα Stu Block από ΟΛΟΥΣ την ώρα που έσβηνε κεράκι από τούρτα στη σκηνή; Το τραγούδι σε όλες τις μελωδίες των κομματιών; Το πόσο έχουμε λιώσει όλοι το “Alive in Athens” φάνηκε ξεκάθαρα το Σάββατο.
Πάμε στη μπάντα. Ακούστηκαν λαθάκια, ο Stu ήταν συνέχεια λίγο χαμηλά, ο Jake στο πρώτο του live με την παρέα του Schaffer ήταν λίγο έξω από τα νερά του κλπ. Δεν ένοιαξε κανένα. Το συγκρότημα ήταν σχεδόν ένα με το κοινό. Ασταμάτητα χαμογελαστοί, φαίνονταν να γουστάρουν πάρα πολύ και μας το επιβεβαίωσε και ο Schaffer αλλά και ο Stu που είπε πως είναι τα καλύτερα γενέθλια της ζωής του. Ας συνεχίσω για τη μπάντα. Είδαμε τον Jon Schaffer να αναλαμβάνει φωνητικά στο “Stormrider” και να γίνεται χαμός. Σχεδόν όλο το υπεραγαπημένο “Dark Saga” live. Μου έλειψε το “Violate” αλλά εντάξει. Ακούσαμε αρκετά πράγματα και από το “Dystopia” αλλά και το “Plagues of Babylon” καθώς το συγκρότημα δεν αρκείται μόνο στις παλιές του δουλειές αλλά έμπρακτα στηρίζει και τη “Stu περίοδο”. Ακολουθόντας τη γνωστή πλέον ρήση: “ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ”! Όπως μας ενημέρωσε ο Stu, θα τους ξαναδούμε το πολύ σε κάνα χρόνο. Κλείστε εισιτήρια με το που βρουν γιατι υπάρχουν λίγα πράγματα στη metal σκηνή του τόπου που μπορούν να συγκριθούν με ένα live των Iced Earth.
Υ.Γ. 1: Εσείς οι δύο που μου κρατήσατε τη θέση μου αλήθεια ευχαριστώ και είστε και γαμώ!
Υ.Γ. 2: Ο Barlow ήταν ο Barlow και δεν πρόκειται να τον ξεπεράσει κανείς. Παρ’όλα αυτά ο Stu είναι ό,τι πρέπει για τους Iced Earth και εξαιρετικότατος.
Υ.Γ. 3: Αυτές τις μαλακίες περί όπλων να μην έλεγες Schaffer και θα σε αγαπούσαμε ακόμα περισσότερο!
