“Age of Aquarius” από τους VIC. “The Death of All Religions” από τους Hypnotic Nausea… Παραθέτοντας εν συντομία ότι η εποχή του Υδροχόου είναι θεωρητικά η εποχή της ύφεσης και της υποχώρησης του θρησκευτικού στοιχείου στη συνείδηση των ανθρώπων, στην ελληνική σκηνή δείχνουν να εκπληρώνονται οι προφητείες ή έχουμε φτάσει στο αναπόδραστο, ακολουθώντας την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση, στις 9 του Νοέμβρη ο δρόμος αναπόδραστα οδηγούσε στο στενό της Αβραμιώτου, όπου οι Hypnotic Nausea κάλεσαν τους Nochnoy Dozor για να τους συντροφεύσουν στην live παρουσίαση του τελευταίου τους album, “The Death of All Religions”, και η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων δικαίωσε τις προσδοκίες μας. Τις δικές μου σίγουρα!
Αρχικά, να αναφέρω ότι και τα δύο αυτά συγκροτήματα χαίρουν πολύ μεγάλης εκτίμησης από πλευράς μου, όχι μόνο για την ποιότητα της μουσικής που παίζουν, αλλά και για τον τρόπο που επιλέγουν να τοποθετούνται στο ευρύτερο πλαίσιο της σκηνής.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Με μικροθεματάκια στον ήχο να ξεπερνιούνται γρήγορα, οι φωνάρες των Λίνα και Ρεββέκα ξεχύνονται στο χώρο, ενώ το μπάσσο του Νίκου Γιαννούλη για ακόμα μια φορά υποδειγματικό. Ιδιαίτερα μελωδικές, αλλά και πολύ βαρειές, οι μελωδίες των Nochnoy Dozor με κερδίζουν ξανά, παλιές και καινούριες, με τις δε τελευταίες να δημιουργούν πολλές προσδοκίες για τη νέα τους δουλειά. Όσες φορές κι αν τους δω, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πόσο αρμονικά δένουν τα χρώματα των φωνών των δύο κοριτσιών και πώς δημιουργούν μια ενιαία αίσθηση στο άκουσμα, ξεφεύγοντας εντελώς από το «πρώτα και δεύτερα φωνητικά». Είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες που ζουν ανάμεσά μας και αξίζει την προσοχή σου. Highly recommended.
Περί των Hypnotic Nausea θα προσπαθήσω να γράψω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ. Δεν τους βλέπουμε συχνά, δεν είναι από αυτούς που κάθε δεύτερο χρόνο βγάζουν καινούριο δίσκο, δεν κυνηγούν το hype. Γράφουν μουσική. Και όταν τη γράφουν, την ντύνουν με απίστευτο artwork και μας δίνουν ένα αποτέλεσμα από αυτά που δεν βαριόμαστε να ακούμε. Και live είναι τόσο πόπα, όσο περιμένεις να είναι. Οι τρεις μουσικοί από τις πρώτες νότες του “Holy City” άρχισαν να χτίζουν την ατμόσφαιρα και το feeling που σου αφήνει ο δίσκος. Ένα μείγμα progressive, post και stoner, με αρκετά προηχογραφημένα στοιχεία αναπόφευκτα, μαζί με τα φώτα και τα αφαιρετικά ασπρόμαυρα visuals κάνουν το “The Death of All Religions” να αποκτά υπόσταση μέσα στο six d.o.g.s κι αυτό ήταν ο ορισμός του «η μουσική με κατέκλυσε». Το να μεταδώσεις όχι απλά ρυθμό, αλλά μια ολόκληρη αίσθηση, δεν είναι καθόλου εύκολο και δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τη σύνθεση την ίδια ή με την τεχνική ικανότητα των μουσικών, όσο με το πάθος και την διάθεση δοσίματος και επικοινωνίας του συγκροτήματος.
Ένα καθόλου συνεργάσιμο μικρόφωνο στέρησε λίγη από τη δυναμική του “Priest”, όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Jon Voyager (ναι, αυτός των Need), όμως αυτό ξεπεράστηκε άμεσα κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει να κάνει καν με τη μπάντα αυτό. Απλώς για λίγο αναρωτιόμασταν τι σόι εφέ ήταν εκείνο. Ε, δεν ήταν εφέ! Το μπάσσο και εδώ μαγνητίζει το αυτί, με την κιθάρα να απλώνει τις χορδές της σαν νήματα που είτε θα σε χάιδευαν απαλά και μελωδικά είτε θα σε τύλιγαν και θα σε ταρακουνούσαν στα πιο heavy σημεία, με τα drums να καθορίζουν το ρυθμό και την ένταση της δόνησης αυτής. Το κάνουν να φαίνεται απλό κι ας μην είναι. Η μουσική μιλάει και το κοινό ακούει και επιδοκιμάζει. Οι Hypnotic Nausea ανέβηκαν στη σκηνή του six d.o.g.s. με μία από τις καλύτερες εώς τώρα κυκλοφορίες της χρονιάς, στα χνάρια του “Hypnosis” αλλά μακράν πιο μπροστά από αυτό, και ενάντια (;) στο ίδιο τους το concept, ενίσχυσαν την πίστη μου στην καλή μουσική και στο όχι τετριμμένο, «εύπεπτο ροκάκι για να κάνουμε hype». Cheers to that!
