Πριν από ένα, δύο χρόνια έτυχε να ακούσω το ντεμπούτο αυτών εδώ των Σουηδών και πραγματικά όχι απλά έτυχε, αλλά πέτυχε κιόλας, καθώς ο δίσκος περιείχε μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν ακούσει αυτά τα αυτιά. Ο συνδυασμός από ’70s hard rock και ’80s heavy metal μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, όχι γιατί δεν είχα ακούσει ξανά κάτι παρόμοιο, αλλά ο τρόπος που το έκανε το συγκεκριμένο συγκρότημα είχε πολύ ενδιαφέρον.
Στο “Part Human, Mostly Beast”, οι Honeymoon Disease κρατάνε τα βασικά συστατικά του ήχου τους και τον εμπλουτίζουν με λίγες δόσεις από κλασσικό rock ‘n’ roll και από κάποια μουσικά όργανα τα οποία μπορεί να φαντάζουν λιγάκι παράταιρα, όπως η τρομπέτα που ακούγεται στο “Tail Twister”, αλλά που στη συγκεκριμένη περίπτωση τα έχουν εντάξει τόσο ταιριαστά που η δουλειά γίνεται μια χαρά.
Ο πρόλογος του δίσκου με το “Doin’ It Again” και την αλά ‘80s εισαγωγή του, που είναι λες και ξεπήδησε από κάποιο δίσκο των Maiden, σε βάζει κατευθείαν στο ψητό και τα πρώτα ρυθμικά κουνήματα της κεφαλής ξεκινάνε. Το “Dirty Thing Alive” που ακολουθεί βάζει φωτιά στα μπατζάκια με το AC/DC meets Thin Lizzy ύφος του. Για την κομματάρα που ονομάζεται “Tail Twister” τα έγραψα λίγο πιο πάνω, απλά να προσθέσω ότι έχει ένα από τα καλύτερο κιθαριστικά solos που έχουμε ακούσει τη φετινή χρονιά. Tο “Rymdvalls” είναι μπαλάντοειδές και ξεχειλίζει από συναίσθημα, τουλάχιστον μέχρι τα μισά του, γιατί από εκεί και πέρα βρωμάει αγνό παρθένο rock. Η συνέχεια καταιγιστική και με μια southern αύρα στο “Needle In Your Eye”. Tο “Fly Bird, Fly High” έχει αυτή τη rock ‘n’ roll ηχητική αλητεία που κάνει τα ηχεία να τρίζουν και αυτόν που ακούει να θέλει να χορέψει, για να μην αναφερθώ στη sol-άρα, η οποία είναι λες και ξεπήδησε από κάποιο δίσκο του Chuck Berry. “Calling You”, “Four Stroke Woman”, “Night By Night”, “It ’s Alright”, “Coal Burn”, “Electric Eel”, είναι ικανοί λόγοι να σε κάνουν όχι απλά να γουστάρεις το δίσκο αυτό, αλλά να τον αγαπήσεις από την πρώτη ως και τη τελευταία του νότα.
Στα συν των Honeymoon Disease είναι αυτή η τεράστια παραγωγή που είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του “Back In Black” των Αυστραλών. Η Jenna στα φωνητικά άλλοτε λυσσάει και τραγουδά σαν να μην υπάρχει αύριο και άλλοτε τραγουδάει με τέτοιο τρόπο που είναι σαν να σε σφάζει με το βαμβάκι και συνθέτει μαζί με την Acid ένα υπέροχο κιθαριστικό δίδυμο. Το rhythm section των Jimi και Cedric είναι λιτό και απέριττο, αλλά σφιχτοδεμένο και βρίσκει κέντρο με τη μια. Δεν μπορώ να γνωρίζω τη μελλοντική πορεία των Honeymoon Disease, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το “Part Human, Mostly Beast” είναι ένα από τα highlights της χρονιάς!