του Δημήτρη Κότση
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Όταν παρακολουθείς φεστιβαλικές εμφανίσεις μερικών εκ των αγαπημένων ονομάτων σου, σε μία ξένη χώρα, και γι’ αυτό παρίστασαι σε μία από τις πιο ολοκληρωμένες και επαγγελματικές διοργανώσεις που θα συναντήσεις εκεί έξω, τότε δεν μπορείς να είσαι απόλυτα αντικειμενικός. Αυτόν ακριβώς τον παράγοντα περιέχει το συγκεκριμένο κείμενο, για το οποίο ξεχώρισα 10 αγαπημένες (κι όχι απαραίτητα τις ΠΙΟ αγαπημένες) στιγμές από το Hellfest Open Air του 2018, γράφοντας για αυτές αυθόρμητα, με ό,τι μπορώ να ανακαλέσω στο μυαλό μου, από την εμπειρία αυτή του περασμένου καλοκαιριού, μην χρησιμοποιώντας εντατικά το backspace και αφήνοντας το μνημονικό και το όσα η εμπειρία γέννησε (νευροβιολογικά μιλώντας πάντα ε;) να μιλήσουν αντί για μένα. Τέτοια shows δεν τα βλέπεις ούτε τα ακούς. Στην πραγματικότητα, τα νιώθεις!
Crowbar (Day 1 – Valley Stage)
Η πρώτη «λατρεία» που παρακολούθησα στο φετινό Hellfest Open Air και η πρώτη στιγμή που με έκανε να ανατριχιάσω, ελαφρώς να βουρκώσω και να θυμηθώ τον λόγο για τον οποίον συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τέτοια εξουθενωτικά και αχανή summer fests. “… And Suffer As One.” και το Valley Stage άρχισε να σείεται από τις μπασάτες κιθάρες και τα χαμηλά κουρδίσματα των Αμερικανών. Η αλήθεια είναι μία και είναι καθολική: Η Νέα Ορλεάνη ΔΕΝ απογοητεύει (τα λέμε και στην συνέχεια). Ένα ακόμη απωθημένο έμπαινε στην θέση του και η παρέα του Kirk μας παρέδιδε –εν μέσω ενός best of setlist- τον έναν ύμνο μετά τον άλλον. Να γίνω γραφικός; Θα γίνω: ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΑΔΑ! Πλέον είναι θέμα εκπαίδευσης!
Steven Wilson (Day 1 – Main Stage)
Ένας φίλος είπε, σχηματίζοντας με τα χέρια του μια λεζάντα: «μουσικοί». Ναι. Αυτό ακριβώς είναι η παρέα του Steven Wilson. Μην παραλείποντας να αστειευτεί ο ίδιος, ανεβαίνοντας στην σκηνή, πραγματοποίησε μια προσωπική κατάθεση, λίγο πριν μας πάρει τα μυαλά: «Γνωρίζουμε πως για τα δεδομένα του Hellfest είμαστε οι ABBA, οπότε θα σας δώσουμε ό,τι πιο heavy έχουμε και ελπίζουμε να περάσετε καλά». Κι έτσι κι έγινε! Με κουρυφαίες στιγμές (τουλάχιστον ημών των classic ακροατών και ελαφρώς παρελθοντολάγνων) τα “The Creator Has a Mastertape” και “Sleep Together” (τι έπος!) των Porcupine Tree και έχοντας στο πλευρό του αυτόν τον τεράστιο Nick Beggs (μπάσο), ο Βρετανός απέδειξε γιατί εξακολουθεί να είναι αγαπητός των απανταχού ακροατών, σκληρού και μη ήχου, παρά την δισκογραφική του πολυμορφία των τελευταίων ετών. Από τις κορυφαίες στιγμές του φεστιβάλ.
Eyehategod (Day 1 – Valley Stage)
Τους είδαμε, τους ξαναείδαμε και θα τους ξαναδούμε. Και δεν τους χορταίνουμε! Απόντος του Brian Patton (κιθάρα), που –όπως μάθαμε μερικές μέρες μετά- έχει αποχωρήσει πλήρως από την μπάντα- και με τον Jimmy Bower (Bower Power) σε ρόλο μαέστρου (όπως πάντα άλλωστε), οι πατεράδες του sludge metal μας παρέδωσαν τον παραδοσιακό όλεθρο σαπίλας και χεβιμεταλλικής αλήθειας που πάντα παραδίδουν. Βάρος, γκρούβα, δέσιμο, κι ένας καθηλωτικός Mike Williams (παρά τις καταχρήσεις και τα χιλιάδες προβλήματα που ανά τα έτη έχει αντιμετωπίσει σε επίπεδο υγείας ή και προσωπικό) συνιστούν την απόλυτη sludge συνταγή κι αυτό δεν είναι μυστικό! Τι κι αν τους χάσαμε στην τελευταία εν Ελλάδι εμφάνισή τους (ίδιες μέρες με το Hellfest αφού), μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Κι αν ξαναπαίξουν, φεστιβαλικά ή σε one off show, πάλι εκεί θα είμαστε! Dopesick!
Stone Sour (Day 1 – Main Stage)
Όταν 2 στις 2 μπάντες σου είναι σε θέση να παίζουν σε prime time slots στα main stages τέτοιων festivals, βάσει δημοτικότητας, και πλέον και ιστορικής αξίας, τότε μάλλον είσαι ο Corey Taylor! Σε έναν pop metal παροξυσμό, με όλα τα hits να είναι εκεί και το team σύσσωμο να παραδίδει μαθήματα σκηνικής παρουσίας, οι Stone Sour απέδειξαν γιατί βρίσκονται όλα αυτά τα χρόνια εκεί που βρίσκονται καταρρίπτοντας κάθε βεβιασμένη απομυθοποίηση. Ναι, οι Stone Sour είναι ο Corey Taylor και η δυναστεία των Slipknot τεράστια, εδώ όμως μιλάμε για ένα act με την δική του αξία, που πλέον κοιτάει κατάμουτρα κάθε pop καλλιτέχνη, όντας ταυτόχρονα metal as fuck. Αρεστός στην νεολαία και το… ευαίσθητο φύλο, ο Corey δεν παρέλειψε φυσικά τις πιο cheesy ρουτίνες του, με πολύ έντονη επικοινωνία με το κοινό σε όλα τα σημεία του set, όμως αυτό είναι το είδος και έτσι υπηρετείται. Για όσους δεν αρέσκονται σε αυτό, το φεστιβάλ βρίθει πιο true, και macho εκφάνσεων του ήχου.
1000mods (Day 2 – Valley Stage)
Τα «δικά μας παιδιά». Και αυτούς τους είδαμε, τους ξαναείδαμε και θα τους ξαναδούμε, σε καλές, καλύτερες ή και λιγότερο καλές στιγμές. Αυτή –ευτυχώς- ήταν μία από τις πολύ καλές τους. Το Valley Stage γέμισε (δεν είναι άλλωστε μυστικό πως πλέον τυγχάνουν ευρείας αποδοχής στο κοινό της κεντρικής Ευρώπης, στην οποία εδώ και χρόνια περιοδεύουν ως headliners) και η συνέχεια ήταν δεδομένη. Sing alongs, stage divings, και όμορφο μπαρουτοκαπνισμένο, vintage-ο-ειδές stoner rock (κι ας μην αρέσει σε πολλούς ο χαρακτηρισμός), από τους masters πλέον του είδους. Οι mods θα φτάσουν ψηλά και σίγουρα δεν περιμένατε εμάς να σας το πούμε!
Baroness (Day 3 – Valley Stage)
Προβλήματα υπάρχουν στον δρόμο. Αυτό που έχει σημασία, είναι να είσαι αρκετά επαγγελματίας για να τα αντιμετωπίσεις. Με τον ντράμερ τους να έχει οδηγηθεί σε αναγκαστική επιστροφή στην πατρίδα, ένεκα κάποιου σοβαρού οικογενειακού προβλήματος (ελπίζουμε όλα να πήγαν καλά τελικώς), οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν (δεν είναι βέβαια και λίγες οι κακοτυχίες που τους έχουν χτυπήσει τα τελευταία χρόνια, όσοι τους ξέρουν το ξέρουν) και προβάροντας ασταμάτητα από το μεσημέρι της ίδιας μέρας (10 ώρες όπως μας είπαν από μικροφώνου) ετοίμασαν ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ακουστικό σετ, με κάποιες πολύ συγκινητικά φορτισμένες στιγμές, κι αν και λίγο μας πίκρανε το ότι δεν μπορέσαμε να τους παρακολουθήσουμε ως full band, θα έχουμε σίγουρα να λέμε ότι ήμαστε παρόντες σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη, σπάνια και ξεχωριστή στιγμή τους. Πολλά μπράβο!
Alice in Chains (Day 3 – Main Stage)
Θεοί! Έρχονται και στην Ελλάδα, οπότε την συνέχεια την ξέρετε! Οι πρωτεργάτες, πρωτομάστορες, μπροστάρηδες (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους) του 90’s grunge rock κινήματος (μαζί με όλοι-ξέρετε-ποιους-και-ποιους-άλλους) δικαίωσαν το όνομά τους (τουλάχιστον μπροστά στον υπογράφοντα που τους έβλεπε πρώτη φορά. Τι κι αν ο William DuVall ακροβατεί στην οριογραμμή του role model, επικοινωνίακός, όμορφος, γυμνασμένος, χαμογελαστός, επικοινωνιακός με το κοινό (και πολλά άλλα), και για τους πιο πιουρίστες εξ ημών μοιάζει ως παρουσία να ωχριά μπροστά στον Layne Staley (ήθελα να ήξερα, όσοι προασπίζεστε αυτή την θέση, τους έχετε δει live και με Layne;) το σύνολο είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Μπασογραμμές τρακτέρ, laid back drum parts, στο χαρακτηριστικό παίξιμο του Kinney και ένας ονειρικός και αρχοντικός Jerry Cantrell να παραδίδει μαθήματα rock attitude, χωρίς πολλά πολλά. Αυτοί είναι οι Alice in Chains και με ένα διαστημικό setlist μας καθήλωσαν εκεί μπροστά τους για όση ώρα τους δόθηκε. Μου έλειψε ένα “Rain When I Die” αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή την ζωή.
The Hellacopters (Day 3 – Warzone Stage)
Ήθελα να τους δω άπειρα χρόνια και ήταν σχεδόν δεδομένο πως δεν θα έρχονταν ποτέ στην Αθήνα, οπότε παρά το overlap με το setlist των Iron Maiden (αυτό πόνεσε ελαφρώς), τους οποίους ευτυχώς απήλαυσα λίγο καιρό μετά στην πόλη μου, όδευσα προς το Warzone Stage με αυτοπεποίθηση και –όπως αποδείχτηκε- δεν έκανα άσχημα. Μπαντάρα σε όλα τους, pure rock’n’roll attitude και ενέργεια, με μικροτεχνικά προβλήματα να μην τους πτοούν ούτε δευτερόλεπτο, οι Σουηδοί, με μπροστάρη τον απόλυτο rocker Nicke Anderson μας πήραν τα μυαλά. Setlist από το οποίο δεν έλειπε τίποτα και σκηνική παρουσία κόλαφος που σε έκανε να μην θες να πάρεις τα μάτια σου από την σκηνή ήταν τα δύο βασικά συστατικά μιας ζωντανής εμφάνισης που θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε. Τι; Τελείωσε κιόλας;
Neurosis (Day 2 – Valley Stage)
Τους είχαμε δεί λίγα χρόνια πριν στην Αθήνα σε μία πάλι εξαιρετική εμφάνιση και το ίδιο ακριβώς συνέβη και αυτή την φορά σε ένα γεμάτο Valley Stage. Η παρέα των Scott Kelly, Steve Von Till αποτελώντας ένα από τα πιο «εσωστρεφή» (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) acts που παρακολούθησα στην φετινή edition, με σύμμαχο τον φοβερό τους ήχο και την συμπαγή τους σκηνική παρουσία (όπως πάντα είναι άλλωστε), πνιγμένοι στα κόντρα φώτα και τον καπνό, ουσιαστικά έκλεισαν την συναυλιακή μας περιήγηση του Σαββάτου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από τις συναυλίες που θες να βλέπεις ξανά και ξανά. Εμπειρία ζωής!
Corrossion of Conformity (Day 1 – Valley Stage)
Με τον ήχο ελαφρώς να τους αδικεί (θα τον χαρακτήριζα υπερφίαλα μπασάτο), έχοντας όμως χάσει την εν Ελλάδι εμφάνισή τους και έχοντας αποφασίσει πως θα παρακολουθήσω αυτή στο όλον της, ό,τι κι αν γίνει, οι Corrossion μόνο δυσαρεστημένο δεν με άφησαν! Ο Pepper (μαζί με τον προαναφερθέντα Jimmy Bower) αποτελεί ηγέτη για την σκηνή της Νέας Ορλεάνης και αυτό τον κάνει από τους ανθρώπους που όταν παρακολουθείς ζωντανά, νιώθεις να παρελαύνει μπροστά σου η ιστορία του ήχου. Με metal attitude και τον κόσμο σε παροξυσμικές αντιδράσεις, οι COC σίγουρα δεν μας παρέδωσαν ένα από τα καλύτερα (ή έστω πιο αγαπημένα του υπογράφοντος) shows για την edition του 2018, αλλά όταν μιλάμε για ιστορία, μιλάμε για ιστορία. Fly on!
