Heaven Shall Burn. Ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα του μελωδικού death metal/metalcore από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Γερόλυκοι πλέον, είχαν ξεκινήσει το 1996 με άλλο όνομα, με σταθερή δισκογραφική παρουσία αλλά και στο δρόμο, κάτι που δεν δείχνει να προϊδεάζει το τέλος τους. Αντιθέτως το Release Athens Festival τους καλωσορίζει στις 28 του Ιουνίου μαζί με τους Kreator και τους Amon Amarth. Και επειδή έχουν εννέα full length albums και άλλα πόσα split και singles και θα μας πάρει μέρες για να διαβάσουμε για αυτά, θα μείνουμε στις πέντε καλύτερες κυκλοφορίες, κατά προσωπική προτίμηση πάντα.
Deaf To Our Prayers (2006)
Για εμένα, και σίγουρα για πολύ κόσμο ακόμα, ο καλύτερος δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει οι Γερμανοί. Ο 4ος κατά σειρά δίσκος τους, κυκλοφόρησε το 2006. Έχοντας βρει τον ήχο τους ήδη φτάνουν και ξεπερνούν τον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέσει από τις προηγούμενες δουλειές τους, κυρίως με το “Whatever It May Take”. Η παραγωγή τους δίνει αυτό το “κάτι παραπάνω”, σημείο που μέχρι τότε δεν ήταν και το πιο δυνατό τους. “Χτυπιέται” στα ίδια με το “Iconoclast”, αλλά επειδή ήταν το gateway drug μου για την μπάντα θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση. Αν πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίσω ένα τραγούδι από όλο τον δίσκο, τότε αυτό είναι το “Counterweight”. Και αυτό διότι το συγκεκριμένο κομμάτι έχει υπάρξει το soundtrack της ζωής μου σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές και καταστάσεις μέσα στα χρόνια.
Iconoclast (2008)
Χρονολογικά, ο ακριβώς επόμενος δίσκος από το “Deaf To Our Prayers”, και close second σε αυτή τη λίστα. Σίγουρα μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία για τους Heaven Shall Burn, κάτι που το άξιζαν (και συνεχίζουν να το αξίζουν). Δεν γίνεται να ακούς το “Endzeit” και να μην ανατριχιάζεις, πως να το κάνουμε. Με λίγο πιο “προσβάσιμη” παραγωγή, τράβηξε πολύ κόσμο προς τον γενικότερο ήχο, χωρίς όμως να χάνουν την σκληρότητα του ήχου τους και σίγουρα χωρίς να ρίχνουν νερό στο κρασί των στίχων τους. Προσωπικά όλα τα κομμάτια μέχρι και την διασκευή του “Black Tears” των Edge of Sanity τα θεωρώ διαμάντια.
Whatever It May Take (2002)
Η δεύτερη, σε χρονολογική σειρά, full length κυκλοφορία τους. Εδώ ο ήχος των Heaven Shall Burn έχει ξεκινήσει και δημιουργεί το δικό του μονοπάτι στον ευρύτερο μελωδικό death/metalcore. Με παραγωγή σαφώς καλύτερη από την πρώτη τους κυκλοφορία “Asunder” λίγα χρόνια νωρίτερα. Οι death metal επιρροές είναι παρούσες σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, ειδικά κάτι Bolt Thrower ψήγματα δεν γίνεται να τα αποφύγεις, κάτι που λειτουργεί υπέρ τους φυσικά. “Naked Among Wolves”, “Behind A Wall Of Silence”, “Whatever It May Take” και “Implore The Darken Sky” ξεχωρίζουν για εμένα μέσα στον δίσκο.
Invictus (2010)
Ακόμα μια αξιολογότατη κυκλοφορία από τους HSB. Εμπεριέχει όλα αυτά τα οποία οι πιο παλιοί φανς της μπάντας αγαπάνε. Φορτισμένα φωνητικά, μελωδικά περάσματα, βαριά beatdowns, και στίχους που βαράνε κατευθείαν στο ψαχνό. Δεν υπάρχει κάτι νέο όσον αφορά τον ήχο τους ή κάποιον νέο πειραματισμό, παρόλα αυτα οι HSB γράφουν “απλά” ωραία μουσική. Μουσική, που αν είσαι φαν του είδους, μπορείς να ακούσεις ευχάριστα και να γουστάρεις. Για εμένα ξεχωρίζουν τα “Combat”, “Return to Sanity”, “I Was, I Am, I Shall Be”, και το “Given In Death” που ξεχωρίζει αρνητικά γιατί άμα θέλω να ακούσω “σκληρό” ποπ ακούω αλλού.
Veto (2013)
5ο σε αυτή λίστα, το Veto που κυκλοφόρησε πριν από μια δεκαετία. Το Veto είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Γερμανών για εμένα. Έχουν φτάσει τον ήχο τους να γίνει όσο καλύτερος μπορεί, οι λεπτομέρειες στις οποίες μας έχουν μάθει βρίσκονται όλες μέσα στα τραγούδια και η παραγωγή είναι ίσως η καλύτερη που είχαν ποτέ. Οι Heavem Shall Burn είναι αυτή η μπάντα που είναι πολύ metalcore για να είναι death metal και το αντίστροφο, και τους ευχαριστούμε για αυτό είναι η αλήθεια. Hunters Will Be Hunted, You Will Be Godless, Antagonized και Land Of The Upright Ones στη κορυφή του δίσκου για εμένα.