Εξαιτίας όλης αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης που δημιουργήθηκε από την πανδημία, πολλές μπάντες αναγκάστηκαν να μεταφέρουν για αργότερα την ημερομηνία κυκλοφορίας της καινούργιας τους δισκογραφικής δουλειάς. Μία από αυτές τις μπάντες ήταν και οι Hatebreed. Με μία καθυστέρηση έξι μηνών, περίπου, έφτασε επιτέλους η στιγμή που έχουμε στα χέρια μας το όγδοο album των Αμερικανών με τίτλο, “Weight of the False Self”.
Στην ερώτηση αν οι Hatebreed του 2020 έχουν κάποιον κρυμμένο άσσο στο μανίκι, η απάντηση είναι όχι. Όπως πολύ σωστά είχε σχολιάσει κάποιος: “οι Hatebreed είναι οι AC/DC του hardcore”. Πόσο αλήθεια αν το καλοσκεφτείς. Έφτασαν στο peak της έμπνευσής τους πολύ νωρίς με το “Perseverance” και από εκεί και πέρα είναι όλα στον αυτόματο πιλότο. Χωρίς φυσικά αυτό να το λέω για κακό. Έτσι και αλλιώς για αυτό τους αγαπάμε. Μπορεί να μην μας εντυπωσιάζουν, πάντα όμως φροντίζουν να βγάζουν τιμιότατους δίσκους που γουστάρεις να ακούς με τέρμα την ένταση. Αυτό συμβαίνει και με το “Weight of the False Self”. Περιλαμβάνει ευκολοχώνευτα hardcore κομμάτια με μπόλικη metal επιθετικότητα, φτιαγμένα για να ανοίγουν μύτες στις συναυλίες.
Πιάνοντάς το, λοιπόν, από το σημείο που το άφησαν πριν τέσσερα χρόνια με το “The Concrete Confessional”, μας πετάνε κατάμουτρα έναν δυναμίτη που ακολουθεί πιστά την δοκιμασμένη Hatebreed συνταγή. Τα κομμάτια κυμαίνονται στα 2-3 λεπτά το καθένα και για περίπου μισή ώρα προσφέρουν αγνό ξύλο. Τα “δεν μπλέκεις” φωνητικά του Jamey Jasta βρίσκονται εδώ και ακούγονται όπως ακριβώς κάθε φορά, τσαμπουκαλεμένα όσο προστάζει η περίσταση. Οι κιθάρες ως συνήθως οδηγούν την κατάσταση και μας χαρίζουν μερικά πολύ απολαυστικά riffs, ενώ οι παχιές μπασογραμμές και το στιβαρό drumming δένουν και ολοκληρώνουν το ρημαδιό.
Εύσημα για την επιτυχία του “Weight of the False Self” δεν πρέπει να πάρουν μόνο η μουσική και τα φωνητικά, αλλά και οι στίχοι. Ο Jasta για ακόμα μία φορά αποδεικνύει ότι είναι η στιχουργική του πένα είναι to the point, συνοψίζοντας όλη την σκατίλα που υπάρχει τριγύρω μας στον κόσμο. Μία θεματολογία που αυξάνει ακόμα περισσότερο τον επιθετικό χαρακτήρα των κομματιών.
Όσοι είχαν φρενάρει με τα τρία πρώτα singles, τα οποία κυμαίνονταν στην κλίμακα βαρετό – ψιλοαδιάφορο, μπορούν να ησυχάσουν διότι το υπόλοιπο tracklist είναι φωτιά και περιλαμβάνει κομμάτια που άνετα μπαίνουν στην live setlist των Hatebreed και μπορούν να σταθούν πλάι στα “hit-άκια” τους. Ενδεικτικά μερικές συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι το “Let Them Rot” με το αργόσυρτο breakdown που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, το “Cling to Life” που φέρνει στην επιφάνεια την πιο μελωδική πλευρά της μπάντας, το thrash-ύτατο “The Herd Will Scatter” και το Slayer-ικό “Dig Your Way Out”.
Με λίγα λόγια, λοιπόν, οι Hatebreed συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, προσθέτοντας άλλο ένα καλό album στην δισκογραφία τους. Αν είσαι οπαδός της μπάντας δεν βρίσκω κανέναν λόγο να μην γουστάρεις το “Weight of the False Self”.