Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω τι σκοπό εξυπηρετεί μια σόλο κυκλοφορία απο τον Greg Dulli αφού ως γνωστόν με οτι καταπιάνεται έχει το πάνω χέρι. Είτε αυτό είναι οι Afghan Whigs, είτε οι πιο μελωδικοί Twilight Singers, είτε οι πιο σκοτεινοί Gutter Twins που δυστυχώς μας άφησαν με το ένα και μοναδικό “Saturnallia”. Ωστόσο, και μόνο η είδηση μιας νέας κυκλοφορίας από τον Greg Dulli, ήταν αρκετή για να τη κάνει μια απο τις πιο πολυαναμενόμενες της φετινής χρονιάς.
Το κύριο χαρακτηριστικό του “Random Desire” είναι πως ο Dulli καταφέρνει για μια ακόμη φορά να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα indie ξεσπάσματα και τις μελωδίες, ξεκινώντας με το “Pantomima” που μας θυμίζει πόσο μας έλειψαν οι Twilight Singers. Οι ακουστικές στιγμές ξεκινάνε με το “Marry Me” που προετοιμάζει για το “The Tide” που μοιάζει επηρεασμένο απο τις ένδοξες μέρες των U2 (ακόμη και η φωνή του Dulli θυμίζει λιγάκι αυτή του Bono σε σημεία), ενώ το “Scorpio” είναι αναμφίβολα η πιο κολλητική σύνθεση του δίσκου και σε κάνει να πατήσεις πολλά repeat. Εξίσου ενδιαφέρον παρουσιάζεται και στο “A Ghost” που “βρωμάει” Nick Cave από μακριά (πιο συγκεκριμένα θυμίζει ένα ακουστικό “Red Right Hand”), ενώ το “Lockless” συγκαταλέγεται στις (ευτυχώς ελάχιστες) αδιάφορες στιγμές του δίσκου.
‘Eστω κι αν χρειάστηκε να πατήσει τα 55 για να κυκλοφορήσει την πρώτη του solo δουλειά, ο Dulli τα κατάφερε επιτυχώς μιας και το “Random Desire” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα απόσταγμα της πορείας του μέσα στο χρόνο μιας και δανείζεται στοιχεία σχεδόν απο κάθε σημείο αυτής της πορείας που είναι αρκετά μεγάλη όπως ξέρουμε όλοι οι πιστοί του ακόλουθοι. Ισως ακουστεί υπερβολή αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο Dulli την τελευταία δεκαετία.