Μετά από σιγή σχεδόν έξι χρόνων, οι Aθηναίοι Green Yeti επιστρέφουν δισκογραφικά, με το μάλλον καλύτερο δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, το “Necropolitan”. Αν το “The Yeti Has Landed” ήταν η προειδοποίηση, το “Desert Show” ήταν η φυσική συνέχεια και η εν μέρει διαφοροποίηση σε ελάχιστα σημεία στον ήχο τους, το “Necropolitan” είναι ο συγκερασμός των δυο προηγούμενων, είναι η δημιουργία που και οι τρεις τους θα είναι περήφανοι εφ’ όρου ζωής.
Τι έχει λοιπόν το “Necropolitan” που το κάνει να ξεχωρίζει και να αφήνει τους προκατόχους χιλιόμετρα μακριά; Για αρχή, έχει υλικό το οποίο είναι δουλεμένο μέχρι τη παραμικρή λεπτομέρεια, δεν υπάρχει δευτερόλεπτο μουσικής που να είναι περιττό, έχει πειραματισμούς κυρίως στα φωνητικά από το Μιχάλη και γενικότερα έχει πολλές λεπτομέρειες που με κάθε ακρόαση τις ανακαλύπτεις.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ονειρικό instrumental “Syracuse”, για να έρθει ορμητικά το “Witch Dive” και να σε ισοπεδώσει (το οποίο περιέχει ένα μικρό πέρασμα από το “Breaking The Law” των Judas Priest, απλά στο πιο αργό και doomy). “Jupiter 362” για τη συνέχεια, έναν instrumental psych/doom λαβύρινθο που σκοπό έχει να βυθίσει, ώστε αμέσως μετά να έρθει το “Golgotha” το οποίο χτίζει σιγά σιγά ένα τοίχο από riffs και ρυθμούς. Το “Dirty Lung” είναι το πρώτο κομμάτι που ο Μιχάλης (κιθάρα/φωνητικά) δοκιμάζει κάτι διαφορετικό και φέρνει στο μυαλό τον Matt Pike. Το αβυσσαλέο riff του “Kerosene” σε μαστιγώνει ξανά και ξανά, για να έρθει το πέσιμο της αυλαίας με το επικό “One More Bite” που ξεπροβάλλει αργά και βασανιστικά μέσα από ένα πέπλο καπνού!
Το “Necropolitan” αξίζει ως το τελευταίο του δευτερόλεπτο την προσοχή σου. Οι Green Yeti βάζουν τέλος στη σιωπή τους με εμφατικό τρόπο, λες και οι Μούσες τους έχουν περιβάλλει σε όλη τη δημιουργία του δίσκου αυτού, και αυτοί μας χαρίζουν εφτά κομμάτια που δύσκολα θα αφήσουν ασυγκίνητο όποιον τα ακούσει και μας δείχνουν πως πρέπει να παίζεται το psych/doom metal στις μέρες μας.
