Οι Goat είναι μια μυστήρια υπόθεση. Όταν είχαμε πρωτοακούσει το “World Music”, μας είχε φανεί μεγάλο καλαμπούρι. Κάτι σαν τους Masters Musicians Of Bukkake, που προσπαθούν να παίξουν pop. Ένας από τους κύριους λόγους αυτής της λανθασμένης αρχικής εντύπωσης ήταν το γεγονός ότι η μουσική τους δεν πληρούσε της γνώριμες προυποθέσεις μας περί psychedelic rock. Πόσο μάλλον τις doom/drone/retro rock νόρμες των τελευταίων χρόνων. Κανείς όμως δεν είχε φανταστεί, πόσο μάλλον οι ίδιοι, ότι στο τέλος του 2012 αυτό το άλμπουμ θα κατάφερνε να τρυπώσει ακόμη και στις πιο mainstream μουσικές λίστες , και να γίνει εν τέλει ένα ‘’instant classic’’. Πέρα από το ιδιαίτερο saga που έχει δημιουργήσει προφανώς η ίδια η μπάντα (τελετές voodoo, μετενσαρκώσεις, εκκεντρικό ντύσιμο), είναι ίσως από τις λίγες φορές που οι μεγαλύτερες (κυρίως ηλεκτρονικές) φυλλάδες του εξωτερικού, κατάφεραν να αναδείξουν με την επιμονή τους κάτι πραγματικά καλό.
Μετά από ατελείωτες περιοδείες και ένα live άλμπουμ, το φετινό “Commune” των Σουηδών, αποτελεί την λογική και καθ’ όλα εντυπωσιακή συνέχεια του ντεμπούτου τους. Η ατμόσφαιρα όμως αυτή τη φορά είναι πιο σκοτεινή και πιο τελετουργική. Από το εναρκτήριο ‘’Talk to God’’ έως το τελειωτικό ‘’Gathering of Ancient Tribes’’, τα συστατικά είναι το ίδιο πετυχημένα. Οι ψυχεδελικές fuzzκιθαριστικές δομές καθώς και τα world / ethnic στοιχεία της παραδοσιακής αφρικάνικης και ανατολίτικης κουλτούρας (και όχι μόνο) έχουν και πάλι την τιμητική τους. Η εμμονή στα επαναλαμβανόμενα τελετουργικά φωνητικά, αυτή τη φορά λειτουργεί καλύτερα κυρίως λόγω της πιο ‘’βρώμικης’’ παραγωγής. Αν μπούμε στη διαδικασία να ξεχωρίσουμε ένα κομμάτι, το ορχηστρικό ‘’Bondye’’ είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου, το οποίο θα μπορούσε με ευκολία να κατάγεται από τα βουνά της Ηπείρου. Ίσως το μοναδικό μειονέκτημα αυτής της κυκλοφορίας είναι πως λόγω του προκατόχου του, ο παράγοντας της έκπληξης πλέον λείπει. Οι Goatμας έχουν επιβάλει ένα ατμοσφαιρικό και τόσο καλοδουλεμένο μουσικό σύμπαν, που είναι δύσκολο να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο παρά μόνο με τους ίδιους. Η μουσική τους έχει τόσο έξυπνα φιλτράρει την λαική μουσική παράδοση των εθνών σε ένα μουσικό ταξίδι, που σίγουρα σχεδόν όλοι θα βρουν κάτι το γνώριμο.
Ο ήχος και το στυλ τους πλέον καθιερώθηκε, κερδίζοντας το στοίχημα του ‘’δύσκολου’’ δεύτερου δίσκου σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κάτι τελευταίο…το‘’Talk to God’’ στην έναρξη του, για μια ατελείωτη ελάχιστη στιγμή, θυμίζει το ’’Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά’’ απ’ τα Υπόγεια Ρεύματα. Συγνώμη, αλλά έπρεπε να το μοιραστώ. Κατά τα άλλα μια χαρά…