Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως οι Garbage, πέρα από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε το 1995 και κάποια συμπαθητικά singles έκτοτε, στήριξαν ξεκάθαρα τον “μύθο” τους πάνω στην αλλόκοτης ομορφιάς περσόνα της Shirley Manson, αλλά και του Butch Vig, γνωστού κυρίως όχι ιδιαίτερα ως μουσικού, αλλά ως ο παραγωγού του Nevermind των Nirvana (και των τελευταίων album των Foo Fighters πλέον). Και μάλλον δεν έχουν και άδικο.
Το “Strange Little Birds” που μόλις κυκλοφόρησε, ανήκει και πάλι στην βαρετή κατηγορία του μετρίου. Υπάρχουν καλά singles, αρκετές ιδέες που έχουν ενδιαφέρον, άψογη παραγωγή, αλλά στο τέλος η μπάλα κάπου χάνεται. Όχι κυρίως επειδή είναι κακός δίσκος, αλλά επειδή σε τελική ανάλυση είναι αδιάφορος. Το εναρκτήριο “Sometimes” έχει ένα κίνητρο εντυπωσιασμού, αφού στα τρία μόλις λεπτά που διαρκεί ακούγεται σαν καλούς Nine Inch Nails. Το “Empty” που ακολουθεί έχει σίγουρα την δύναμη των παλαιότερων singles τους αλλά όχι την κατάλληλη συνταγή για να λειτουργήσει στις μέρες μας. Στα “If I Lost You” και “Night Drive Loneliness” αρκετοί ηλεκτρονικοί πειραματισμοί αφήνουν το στίγμα τους, χωρίς όμως να συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο στην εξέλιξη τους ως συνθέσεις. Σε γενικές γραμμές, το σκοτεινό pop αίσθημα που χαρακτηρίζει την μπάντα ναι μεν υπάρχει εδώ, αλλά σίγουρα δεν έχει την ένταση που χρειάζεται μια κυκλοφορία για να προκόψει. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η κυκλοφορία βρίσκεται αρκετά πιο κοντά στην εποχή που οι Garbage άξιζαν την προσοχή μας.
Το “Strange Little Birds” εμπορικά θα λειτουργήσει σίγουρα. Καλλιτεχνικά όμως, θα συντηρηθεί περισσότερο ως φετίχ για τους ρομαντικούς, παρά για την ουσιαστική αξία του. Οι φίλοι της μπάντας πάντως, θα περάσουν σίγουρα καλά. Οι υπόλοιποι, απομακρυνθείτε χωρίς τύψεις.