Μετά την aggresive alt-punk δισκογραφική καρικατούρα του Sticky (2021), ο Frank Carter επιστρέφει αναθεωρώντας τις συνθετικές του νόρμες, προσφέροντας μια νέα κυκλοφορία με αρκετά catchy -όπως πάντα- στιγμές, μα και αρκετό συναίσθημα στα heavy ακόρντα του.
Με όχημα τους Rattlesnakes, o Βρετανός -πρώην- punk rocker αφήνει πλέον για τα καλά πίσω του τις γκαρίδες και τα νευράκια, και υιοθετεί ένα νέο -λέγε με crooner- προφίλ, ισορροπώντας μεταξύ της δικής του χαρισματικής ταυτότητας και μιας συνταγής που φλερτάρει ξώφαλτσα με soulful ερμηνείες, τύπου Scott Weiland, αλλά και το coolness του Alex Turner.
Η γενική αισθητική του Dark Rainbow είναι ακριβώς αυτή που προϊδεάζει και ο τίτλος του. Mid-tempo σκοτεινές μπαλάντες, χωρίς φυσικά να λείπουν τα κατά τόπους κιθαριστικά ξεσπάσματα του Dean Richardson. Όμοια χαρακτηριστικά με αυτά του εξαιρετικού End Of Suffering (2019) δηλαδή, στις στιγμές που τολμούσε να κόψει ταχύτητα και να μας χαρίσει sing-along διαμαντάκια. Στα έξτρα της νέας τους δουλειάς, το φλερτ με νέους ήχους, synths και έγχορδα που παρουσιάζουν μια νέα -και καλοδεχούμενη- αισθητική του μουσικού τους status.
Με ένα ισχυρό fan base στα μέρη τους (τσεκάρετε τους live και θα καταλάβετε το γιατί), οι Rattlesnakes κάνουν συνεχώς φιλόδοξα βήματα προς τη mainstream αποδοχή, χωρίς να ξεπουλάνε τις σταθερές του ήχου τους. Με τα “Man Of The Hour”, “Self Love” και “Happier Days” να ξεχωρίζουν, το Dark Rainbow είναι μια ακόμη όμορφη στιγμή της δισκογραφίας τους.