Ο μύθος των Fontaines D.C αποκτά επιτέλους σάρκα και οστά. Μετά από ένα άκρως πετυχημένο σχεδόν sold out tour παρέα με τους Shame, αλλά και τους Idles, σε Ευρώπη και Αμερική αντίστοιχα (αλλά και κατά τόπους χωρίς αυτούς), το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο της μπάντας απ’ το Δουβλίνο είναι εδώ και πέραν κάθε αμφιβολίας είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Με το hype γύρω απ’ το όνομα τους να χτυπάει “ταβάνι” τα τελευταία δύο χρόνια -το λες και hipster alert- το “Dogrel” αποζημιώνει επιτέλους την αναμονή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χωρίς περιθώρια για δεύτερες σκέψεις, το “Dogrel” είναι η indie κυκλοφορία της χρονιάς.
Αυτό το album τo έχεις στην πραγματικότητα ακούσει, αφού αποτελείται σχεδόν από όλα τα single, που κυκλοφορούσαν εκεί έξω τον τελευταίο χρόνο. Το μόνο που έμενε, ήταν να συμμαζέψουν τα κομμάτια τους και να μας χαρίσουν μια “κανονική” κυκλοφορία. Για τους ανυποψίαστους, τη μουσική των Fontaines D.C τη λες χοντρικά ένα συνδυασμό post-punk φρέσκιας κοπής, βραδινής μπαρότσαρκας και ρομαντικού κωλοπαιδισμού με ιρλανδέζικο attitude. “My childhood was small, but I’m gonna be big” μας δηλώνει ο Grian Chatten στο εναρκτήριο “Big” και όλα δείχνουν πως έχει απόλυτο δίκιο…
Χωρίς να χρειάζεται παραπάνω από μία ακρόαση για να σε πείσει, το “Dogrel” βρίσκει στόχο με τη μία. Κομμάτια όπως τα “Too Late”, “Television Screens” και “Liberty Belle” δεν χορταίνεις να τ’ ακούς. Το απλό – μα εντυπωσιακό – riff του “Hurricane Laughter” είναι ανεπανάληπτο κόλλημα, ενώ το “Boys in the Better Land” θυμίζει παλιές καλές punk εποχές. Εν ολίγοις, ντεμπούτο από τα λίγα.
Σχεδόν επιθετικά, οι Fontaines D.C φλερτάρουν ξεδιάντροπα με την κορυφή και δείχνουν να το απολαμβάνουν. Αν τους πάει καλά, θα σιχαθούμε να ακούμε για αυτούς. Οπότε απόλαυσε τους τώρα, που είναι νωρίς.