Μετά από 5 ολόκληρα χρόνια και με νέο τραγουδιστή από το 2020, οι Firewind ισοπέδωσαν τη σκηνή του Gagarin με ένα δίωρο setlist που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο.
Ανταπόκριση: Βασίλης Καζάνης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photo report εδώ)
Η μπάντα επέλεξε να μην έχει κάποιο support καθώς είχε γνωστoποιήσει ότι θα κάνει ένα meet and greet με όλους τους οπαδούς της μέχρι να βγουν στη σκηνή. Κίνηση με μεγάλο κέρδος, αν έβλεπε κανείς το χαμόγελο κάποιων μικρών παιδιών που είχαν φέρει τις κιθάρες τους για να τις υπογράψει ο Gus G και η υπόλοιπη μπάντα. Από τις 8 μέχρι τις 9:15 περίπου λοιπόν, τα 4 μέλη υποδεχόντουσαν το κοινό για αυτόγραφα και φωτογραφίες. Η ώρα έναρξης αυτομάτως θα πήγαινε κατά τις 10.
Πράγματι, λίγο μετά τις 10, το Welcome to the Empire ήταν αυτό που θα έδινε τον παλμό. Τα μέλη βγήκαν ένα-ένα στη σκηνή με την κορύφωση να είναι το intro solo του Gus G παίζοντας το στο κέντρο της σκηνής. Τα φωνητικά μπήκαν λίγο θαμπά αλλά έφτιαχναν όσο περνούσε η ώρα. I am the Anger και Head Up High διαδέχτηκαν την εκρηκτική αρχή και ο κόσμος δεν άργησε να ζεσταθεί παρά το γεγονός ότι δεν είχε κάποια μπάντα πιο πριν. Εξάλλου, το επιδίωξε και ο Herbie Langhans με το vocal improvisation που έκανε, λαμβάνοντας άμεσο feedback. Επικοινωνία με το κοινό πέτυχε και ο Johan Nunez (ex-Kamelot) αφού στα μισά του live περίπου ξεκίνησε ένα drum solo όπου κατέληξε να θέλει στην κυριολεξία να σπάσει το ταμπούρο του με το κοινό να τον αποθεώνει φυσικά. Ήταν φανερό και επαληθευμένο πλέον ότι η μπάντα είχε έρθει να δώσει το 110% με τον ιδρυτή Gus G να κουβαλάει αυτή την προσπάθεια. Απαιτητικά solos με ακραίες κιθαριστικές ικανότητες σχεδόν σε κάθε κομμάτι, τον καθιστούν έναν από τους κορυφαίους βιρτουόζους του κόσμου αυτή τη στιγμή χωρίς ίχνος υπερβολής. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του Ozzy για 8 χρόνια εξάλλου (2009-2017).
Το show δεν έκανε καθόλου κοιλιά και κανείς δεν κατάλαβε πως πέρασε μιάμιση ώρα με τη μπάντα να κλείνει με το Maniac και να αποχωρεί για να γυρίσει για ένα μισάωρο encore. Ξεκινώντας με την ακουστική κιθάρα και έπειτα το βρώμικο riff του Allegiance, έβλεπες ότι το κοινό είχε ενέργεια για άλλο τόσο. Όλη η ενέργεια φυσικά συσσωρεύτηκε στο τελευταίο Falling to Pieces με τον Gus να ζητάει από το κοινό να χοροπηδήξουν όταν τους το πει με το κοινό να υπακούει στο έπακρο. Δεδομένα λοιπόν, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα live που έχουν κάνει στη χώρα μας και ελπίζουμε να μην τους ξαναδούμε πάλι μετά από πέντε χρόνια!