Είμαι βέβαιος ότι όσα άτομα είχαμε βιώσει την ηχητική εμπειρία που ήταν το “Silent Shout” (ή και οπτικοακουστική αν συνυπολογίσουμε εκείνο το DVD με την μαγνητοσκοπημένη ζωντανή εκτέλεση του που είχε κυκλοφορήσει παράλληλα), το magnum opus των The Knife, του σουηδικού και αδιαμφισβήτητα κορυφαίου electro σχήματος των 00’s, όταν στα τέλη της δεκαετίας ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του πρώτου σόλο άλμπουμ των Fever Ray, κατά κόσμον Katrin Dreijer, οι οποίοι μαζί με τον αδελφό τους Olof αποτελούσαν τους The Knife, είχαμε ανησυχήσει μήπως αυτό συνιστούσε το τέλος του διδύμου. Τελικά αυτό που κερδίσαμε ήταν ένα αριστουργηματικό άλμπουμ σκοτεινής και ψυχρής electro, ενώ τελικά ο επιθανάτιος ρόγχος ήρθε λίγα χρόνια αργότερα με το “Shaking The Habitual”, που όσο κι αν δεν πλησίαζε τα ύψη της δουλειάς τους που είχε προηγηθεί, δεν καθησύχασε την ανησυχία μας ότι χάνουμε κάτι σπουδαίο.
Αυτή η ανησυχία φαινόταν όλο και περισσότερο βάσιμη όσο περνούσαν τα χρόνια και τηρούνταν σιγή ιχθύος από τα αδέλφια. Όταν πια πριν 6 χρόνια επιτέλους κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ των Fever Ray “Plunge”, όχι μόνο καθησυχάστηκε η ανησυχία μήπως αποτελούσαν ένα one-off project, αλλά η εξέλιξη ήταν προφανής: το άλμπουμ ήταν πιο φιλόδοξο από το ντεμπούτο, πιο εξωστρεφές μουσικά και πιο τολμηρό. Όχι πως δεν ήταν πάντα τολμηροί οι The Knife στο πολιτικό, όμως οι Dreijer δεν είχαν υπάρξει μέχρι τότε τόσο ξεδιάντροπα εξομολογητικοί στο ερωτικό.
Μπορεί να άργησε περισσότερο από όσο θα θέλαμε το νέο, τρίτο άλμπουμ των Fever Ray “Radical Romantics”, όμως είναι το λιγότερο όλα όσα μπορεί να επιθυμούσαμε. Συνεργαζόμενοι αυτή τη φορά τόσο με τον αδελφό τους όσο και με καλλιτέχνες όπως το “πολύ” δίδυμο των Trent Reznor και Atticus Ross ή τους παραγωγούς Vessel και Nidia, το “Radical Romantics” ακούγεται τόσο σαν την φυσική μετεξέλιξη της electropop του “Plunge” όσο και παράλληλα ενσωματώνει επικαιροποιημένα στοιχεία του ήχου των The Knife. Όπως προδίδει και ο τίτλος του άλμπουμ, αυτή τη φορά η αναφορά στον έρωτα είναι εξίσου εξομολογητική, όμως αφορά περισσότερο την ιδεαλιστική παρά την σαρκική του υπόσταση.
Δεν μπορείς να πεις πως τα ένρινα και όπως πάντα ψηφιακά επεξεργασμένα ή παραμορφωμένα, απόκοσμα φωνητικά των Dreijer θα βρουν ανταπόκριση στο ευρύ κοινό, και δεν είναι διόλου αδύναμος ο ανταγωνισμός φέτος στον χώρο της εναλλακτικής pop, που μετρά τη μία μετά την άλλη εξαιρετική κυκλοφορία (Caroline Polachek, Anna B Savage), όμως όσο νωρίς κι αν είναι, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιος διεκδικητής να καταφέρει να ρίξει τους Fever Ray από το θρόνο του άλμπουμ της χρονιάς.
Fever Ray – Radical Romantics
