Εδώ και έναν χρόνο οι μηχανές έχουν πάρει ξανά μπροστά για τους Λευκή Συμφωνία. Η μπάντα που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στην ελληνική σκηνή τις δεκαετίες 80 και 90, επέστρεψε δίνοντας χαρά σε παλιούς αλλά και νέους οπαδούς που έδωσαν το παρόν ακόμη μία φορά.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Μεσα σε δύο ώρες και ισορροπώντας ανάμεσα στα παλιά και αγαπημένα τραγούδια του παρελθόντος και σε πιο καινούρια που δίνουν ελπίδα για μία αξιοπρεπή -το λιγότερο- δισκογραφική επιστροφή, οι Λευκή Συμφωνία ξσναεσμιξαν με το κοινό τους που έδειχνε να ευχαριστείται την κάθε νότα. Ιδιαίτερα στα “Θα είμαι εκεί”, “Το φεγγάρι αιμορραγεί” και “Θα είμαι πολύ μακριά”, οι φωνές του κόσμου έγιναν ένα με αυτή του Θοδωρή. Η υπόλοιπη μπάντα ήταν φορμαρισμένη, με τον Διογενη στο μπάσο, τον Σωτηρη στις κιθάρες και τα δύο καινούργια μέλη που έδιναν τη δική τους πινελιά στο όλο σύνολο.
Ήταν μια επαναδραστηριοποιήση που έπρεπε να γίνει και επιτέλους συνέβη. Οι νέες συνθέσεις δίνουν την εντύπωση πως οι Λευκή Συμφωνία δεν έφυγαν ποτέ, ενώ οι παλιές σε ταξίδευαν κάπου στο χρόνο. Εγώ προσωπικά φεύγοντας θυμήθηκα μία TDK 90αρα που γυρναγε ξανά και ξάνα στο ίδιο τραγούδι από μία μπάντα που στο σήμερα μπορεί να λέει και να εννοεί πως το μέλλον είναι τώρα. Ραντεβού στο επόμενο.