Μια όμορφη βραδυά στο κατάμεστο Fuzz, αφιερωμένη σε αυτό που πλέον λέμε female fronted metal. Ας αφεθούμε στην πιο ευαίσθητη και λυρική πλευρά μας…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Την βραδιά άνοιξαν οι… σχεδόν ‘δικοί μας’ Jaded Star, με την Maxi Nil πίσω από το μικρόφωνο. Λίγο μουδιασμένοι, τουλάχιστον στην αρχή, και με την φωνή κάπου να μην πατάει καλά, μετά τα πρώτα τραγούδια πήραν μπρος και μας χάρισαν ένα setlist ενδεικτικό του νέου ξεκινήματος που επιχειρούν. Από heavy περάσματα μέχρι μελωδικές/pop γραμμές, φάνηκαν να κερδίζουν τον κόσμο. Μοναδικό μου παράπονο το ότι δεν ήταν αρκετά μπροστά η κιθάρα, γιατί το παίξιμο του τύπου φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον αλλά δεν ακουγόταν αρκετά…
Οι Epica ανέβηκαν στη σκηνή με τον αέρα μπάντας που δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Και κάπως έτσι ήταν. Άψογο παίξιμο, δεμένοι μέχρι αηδίας, και με μια φωνή πραγματικά εντυπωσιακή, έκαναν τον κόσμο να παραληρεί σχεδόν χωρίς προσπάθεια. Με έναν τεράστιο μπασίστα να απογειώνει τον ήχο τους και έναν πληκτρά αληθινό showman, δε νομίζω ότι άφησαν κανέναν οπαδό τους παραπονεμένο, όχι μόνο με την απόδοση τους, αλλά και με το κέφι, το μπρίο, και την εν γένει θετική παρουσία τους. Μοναδική παραφωνία και εδώ τα άπειρα προηχογραφημένα μέρη, αλλά επειδή ούτε το συμφωνικό metal προβλέπεται να κυρηχθεί παράνομο, ούτε γίνεται να γίνουν όλοι Haggard, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητά τους και να τα απολαύσουμε, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται τόσο καλαίσθητα όσο χθες. Και τα black περάσματα στο “Consign to Oblivion” είναι φοβερά.