Το βραδύ του Σαββάτου ήταν κρύο και ηφίχθην στο Gagarin περί τις 20:20 κατόπιν ανάρτησης του μέσου μας στο Instagram, διότι είχα σκοπό να κάνω κούρα μπίρας για να εμφανιστώ στις 21:00, αλλά με έσωσε η συνεργάτις Ιωάννα Κίτρου , που είναι εν μέρει φύλακας άγγελος – ρολόι του site.
Ανταπόκριση: Γιώργος Δαλκίδης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Προσπερνώντας τις διατυπώσεις, η πρώτη θλιβερή διαπίστωση είναι ότι ο συγκεντρωμένος κόσμος γέμιζε οριακά το ισόγειο του χώρου. Κάποιοι μίλησαν για ακριβό εισιτήριο, κάποιοι μίλησαν για σύνταξη, κάποιοι ιδρώνουν στην κατηφόρα και κάποιοι θα ήθελαν να δουν για νιοστή φορά τους Clutch. Επίσης, θλιβερή διαπίστωση είναι το γεγονός ότι η λέξη “Changeover” στο πρόγραμμα δεν είναι support μπάντα, αλλά απλά η αλλαγή της σκηνής για τους Enter Shikari. Πάνε άπατα χρόνια φροντιστηρίων στα Αγγλικά.
Περί τις 20: 35, λοιπόν, ανεβαίνουν στο περιορισμένο για αυτούς κομμάτι της σκηνής οι Lake Malice , το τρίο, στην προκείμενη, από το Brighton της Αγγλίας, όντας κυριολεκτικά Άγγλοι στο ραντεβού τους (χαρχαρχαρ). Προφανής τόσο οπτικά όσο και ηχητικά είναι έλλειψη ζωντανού μπάσου, πράγμα που δεν γνωρίζω αν ήταν σκόπιμο, αλλά σίγουρα ζημιώνει τον βαρύ ήχο τους. Περί ου ο λόγος, ο ήχος της μπάντα κινείται ανάμεσα στους Spiritbox , τις Nova Twins και τους Paramore, προφανώς με πολλά sequencers, λούπες και synth να πλαισιώνουν τις βαριές κιθάρες και τα χορευτικά beat των τυμπάνων.
Κατά την τάση των τελευταίων χρόνων, η τραγουδίστρια Alice Guala αποτελεί την attraction της μπάντας, καθώς η φωνή της ακροβατεί ανάμεσα σε αυτές της Hayley Williams και της Courtney Laplante, στην πιο hardcore εκδοχή της, κινούμενη με χαρακτηριστικότατη άνεση rock star και τσαμπουκά επί σκηνής, κοπανώντας αδυσώπητα την τεράστια κοτσίδα της και ενδεδυμένη σε μία άκρως κολακευτική ολόσωμη φόρμα, που παρέπεμπε στην Asuka Langly Soryu (hint: δεν είναι σχεδιάστρια μόδας). Ως μια metal εκδοχή Phantogram, ο σταθερός συνεργάτης της Guala, Blake Cornwall, είναι επίσης αεικίνητος και υποστηρίζει απόλυτα την φιγούρα της. Στις 21:05 περίπου η frontwoman ευχαριστεί το κοινό, την tour manager της μπάντας και τους headliners και αποχωρεί. Πολλά υποσχόμενη εμφάνιση μιας ανερχόμενης μπάντας για τους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου.
Στις 21:50, oι Enter Shikari ανεβαίνουν στην σκηνή έχοντας ως φόντο τις άκρως φουτουριστικές, αλλά και ταυτόχρονα ανθρώπινες προβολές του προτζέκτορα, και ενώ έχει προηγηθεί setlist μισής ώρας με τα άπαντα σε 80’s χιτάκια του pub rock.
Επιλέγοντας ως εναρκτήριο τραγούδι το “(pls) set me on fire” από το πρόσφατο πόνημα τους “A Kiss for the Whole World”, οι Rou, Chris, Rory και Rob ως άλλοι ψηφιακοί Ramones δίνουν ένα δυναμικό παρόν έχοντας ένα απίστευτο για τον χώρο stage show από fluo φωτορυθμικά, laser και εφέ να τους λούζει με κάθε αλλαγή τραγουδιού και ένα πλήρωμα ταγμένων οπαδών να τους ακολουθεί ακόμη και από το St. Albans, την πόλη καταγωγής τους. Τα τελευταία ακόρντα του “(pls)…” οδηγούν στο ψυχωμένο “Sssnakepit” από το φανταστικό τους 3ο άλμπουμ, “A Flash Flood of Colour” του 2012 και η οθόνη/προτζέκτορας παίζει τους στίχους του κομματιού με γραμματοσειρά βγαλμένη από Armstrad 6128 (το δίχρωμο) και το Tron και ακολουθεί το εξίσου ξεσηκωτικό “Juggernauts” από το “Common Dreads” του 2009.
Ωστόσο, ο ήχος παραείναι μπάσος και πολλές συχνότητες, όπως αυτές της κιθάρας του Rory, σχεδόν εξαφανίζεται σε σημεία, πράγμα άσχημο αν αναλογιστεί κανείς ότι το πάντρεμα του πολιτικά φορτισμένου hardcore punk με τους ήχους των Faithless, των Prodigy και το hip hop , απαιτεί την ύπαρξη κιθάρας και αφήνει τα synth και το μπάσο να κάνουν κακήν κακώς όλη τη δουλειά. Ο ακατακάθιστος frontman Rou, που αποτελεί και την κεντρική περσόνα της μπάντας, και ο πιο ήρεμος μπασίστας Chris , μπαίνουν συχνά πυκνά στη θέση να αναλογιστούν πόσος καιρός πέρασε μέχρι να επισκεφθούν ξανά την πρωτεύουσα, αναλογιζόμενοι τα 9 χρόνια που μεσολάβησαν.
Το set συνεχίζει με επιλογές από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, κυρίως τους τρεις πρώτους δίσκους και τον τελευταίο τους , σε πολλές περιπτώσεις επεξεργασμένα σε σημείο που να ακούγονται πλήρως ρεμιξαρισμένα. Ο Rou, σε κάποιο διάλειμμα ανάμεσα στο ελεγχόμενο χάος που προκαλεί η μπάντα του, θυμάται ότι ήθελε από καιρό να επισκεφτεί τον τόπο, σκεπτόμενος την αρχαία Ελλάδα. Αλλού, ο Chris προειδοποιεί ότι θα εκτελέσουν τέσσερα τραγούδια μέσα σε επτά λεπτά, και η μπάντα προχωράει σε ένα ψηφιοποιημένο medley τραγουδιών της, ώσπου ο Rou ζητάει την άδεια μας και απαγγέλει μία a capella εκδοχή του “System…” (thanx Knat) στο δεύτερο encore. Περί τις 23: 20 οι Enter Shikari αποχαιρετούν το κοινό τους θριαμβευτικά με το γκαζωμένο “Dreamer’s Hotel”.
Εν κατακλείδι η επίγευση της εμφάνισης τους ήταν κάπως γλυκόπικρη, τόσο ως προς την εξέλιξη του ζωντανού ήχου τους -ίσως ζήτημα ηχοληψίας- , όσο και ως προς την επιλογή των τραγουδιών τους, αφού παρέλειψαν χαρακτηριστικά κομμάτια όπως το δηκτικό “Destabilise” και το συγκινητικό “Constellations”. Quelle surprise…
