Οι Endless Recovery είναι μια παρέα πιτσιρικάδων από την Αθήνα που παίζουν οργισμένο και παθιασμένο old school thrash. Για όσους δεν είχατε την τύχη να τους πετύχετε σε κάποιο live μπορείτε να τους τσεκάρετε τώρα αφού κυκλοφορούν αισίως τον δεύτερο τους δίσκο, “Revel in Demise”, από την Witches Brew.
Το “Revel in Demise” δεν χαρίζει κάστανα. Αγνό και διαολεμένο thrash με ξεκάθαρες επιρροές, τόσο από πρώιμο αμερικάνικο thrash στη riff-oφοδομία και τα solo, όσο και από ευρωπαϊκό στην ατμόσφαιρα και τα φωνητικά. Δεν μένουν όμως εκεί, καθώς έχουμε αρκετά black ξεσπάσματα, αλλά και πολλά heavy και speed στοιχεία. Αυτό που κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει είναι η πηγαία όρεξη της μπάντας να μην αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμα της! To album σφύζει από φρεσκάδα και ιδέες και σου μεταφέρει την ενέργεια που έχει το συγκρότημα από την πρώτη στιγμή. Κομμάτια σαν το “Revel in Demise” και “Trapped in a Vicious Circle” θα γίνουν instant-classics στις συναυλίες τους και υπόσχονται πολλές ανοιγμένες μύτες. Το δε “Reaping Fire” ξεχωρίζει άνετα ως η πιο δουλεμένη σύνθεση του δίσκου με το ρεφρέν να σου γαντζώνεται στο μυαλό για μέρες.
Είναι δεδομένο λοιπόν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ δουλεμένο δίσκο από μια δουλευταράδικη μπάντα με μεράκι. Θα ήθελα ωστόσο να σταθώ σε μερικά αρνητικά σημεία του album, κυρίως γιατί πιστεύω ότι τα παιδιά έχουν και τη δυνατότητα, αλλά και το ταλέντο, να ανέβουν ένα σκαλί παραπάνω και να τσακίσουν τη διεθνή σκηνή. Αρχικά υπάρχουν κάποια προβλήματα στην παραγωγή και του mastering του δίσκου. Ο ήχος στα τύμπανα είναι αρκετά κούφιος σε σημεία ενώ το μπάσο πολλές φορές δεν έχει ισορροπημένες δυναμικές. Ενώ υπάρχουν πολύ δυνατές μπασογραμμές ο ήχος αλλά και η τελική του μίξη το αδικεί κάπως. Αντίστοιχο πρόβλημα εντοπίζω και στο πνίξιμο κάποιων πολύ καλών riffs, για παράδειγμα το σημείο ανάμεσα στα solo του “Reaping Fire” χάνονται αρκετά, πιθανώς λόγω ασυνεννοησίας στο mastering.
Στο ζήτημα των συνθέσεων, αλλά και των εκτελεστικών ικανοτήτων, είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με πολύ καλούς παίκτες. Αντιλαμβάνομαι την όρεξη να shred-άρουν διαρκώς, αλλά σε σημεία το παρακάνουν με τα απανωτά κιθαριστικά solo και ίσως αυτό κουράσει κάποιους. Ένα από τα πολύ δυνατά σημεία του πρώτου τους δίσκου, “Thrash Ride”r, ήταν η μικρή του διάρκεια που σε άρπαζε από τα μούτρα και για μισή ώρα δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Το “Revel in Demise” φτάνει τα 40 λεπτά και ειδικά κάπως προς το τέλος στα “Hypnos” και “Evoke Perdition” γίνεται μια κοιλιά που επίσης δύναται να κουράσει.
Τέλος, το μόνο ίσως αδύναμο εκτελεστικά μέρος του συγκροτήματος είναι τα φωνητικά. Σε καμία περίπτωση δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα υπόλοιπα όργανα και χρειάζεται αρκετή δουλειά για να βρεθεί ένα προσωπικό ύφος με το οποίο ο Μιχάλης (φωνή) θα νιώθει αρκετά άνετα. Για την ώρα φαίνεται να προσπαθεί να ακολουθήσει συγκεκριμένες φόρμες κλασσικών thrash τραγουδιστών, όπως ο Petrozza, αλλά και να συνδυάσει διαφορετικά στοιχεία όπως οι σκόρπιες τσιρίδες. Ειδικά στο τελευταίο ζήτημα φαίνεται ότι οι Slayer-meets-Halford τσιρίδες που επιχειρούνται είναι αρκετά εκτός τόπου. Στο ζήτημα των φωνητικών αρκετή δουλειά χρειάζονται επίσης και τα δεύτερα φωνητικά.
Τα αρνητικά σημεία στα οποία στάθηκα βέβαια δεν αναιρούν το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ δυνατό και φρέσκο thrash δίσκο τον οποίο δεν πρέπει να προσπεράσετε. Οι Endless Recovery με αυτή τους την κυκλοφορία μας δείχνουν ότι ήρθαν για να μείνουν και είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον τόσο με εκρηκτικά live όσο και με ακόμα καλύτερες δουλειές!