Την περασμένη Δευτέρα βρεθήκαμε όλοι μαζί σε μια μοναδική συνθήκη στο Κύτταρο, και το λέω συνθήκη γιατί ήταν πολλά παραπάνω από ένα live. Στη σκηνή ανέβηκε μια γυναίκα που ήταν – και είναι – unapologetically ο εαυτός της, με ένα πιάνο και μια κιθάρα, και αυτό ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αρκετό.
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (πλήρες photostory εδώ)
Χωρίς opening act, όπως και έπρεπε νομίζω, για να μη χαθεί όλη η μαγεία που θα ακολουθούσε, ακριβώς στις 21:15 όπως είχε προγραμματιστεί, η Emma Ruth Rundle ανέβηκε σε μια – ελαφρώς – φωτισμένη και ατμοσφαιρική σκηνή, απόλυτα ταιριαστή με το έργο της και την προσωπικότητα της. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι που συνόδευσε με το πιάνο της, το “Return”, όλος ο κόσμος φαινόταν να κρατάει την ανάσα του, και να επικρατεί απόλυτη σιωπή στο χώρο. Έχοντας παρευρεθεί σε αρκετά θορυβώδη lives για μεγάλο διάστημα, μου έκανε αρχικά μεγάλη εντύπωση το πώς καταφέραμε συλλογικά να σεβαστούμε σε τέτοιο βαθμό αυτό που απαιτούσε η συνθήκη, αλλά ένιωσα και ότι ήταν ένα υπέροχο – και απαραίτητο – διάλειμμα από αυτά τα θορυβώδη lives που ανέφερα προηγουμένως. Από ό,τι φαίνεται, υπάρχει συντονισμός όταν υπάρχει ουσία.
Συγκλονιστικό ήταν και το γεγονός ότι η φωνή της ήταν διαπεραστικά κρυστάλλινη, σαν να ακούς τα κομμάτια σε στουντιακή εκδοχή, αλλά ταυτόχρονα φορτισμένα με απίστευτο συναίσθημα, τόσο που – ειδικά – σε μερικά αγαπημένα μου, όπως για παράδειγμα το “Darkhorse”, ένιωθα ότι πολλοί από εμάς κρατιόμασταν για να μην κλάψουμε, με μεγάλη αποτυχία. Πιθανότατα, όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο να σκέφτεται ότι όλο αυτό μπορεί να κρύβει μια υπερβολή, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι το συναίσθημα ήταν συλλογικό, και αυτή ήταν και η πιο δυνατή ανάμνηση που θα μου μείνει από τη βραδιά.
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/05/emma-ruth-rundle2.jpg)
Το πρώτο μέρος του live απαρτίστηκε – κυρίως – από το “Engine Of Hell”, με την ίδια την Emma να παίρνει στη συνέχεια την κιθάρα της, να σηκώνεται από την καρέκλα που καθόταν, και να αυτοσαρκάζεται στο ενδιάμεσο με το κοινό για το πόσο “rock” είναι τα κομμάτια της, ενώ μας είπε την ίδια στιγμή ότι νιώθει ευγνώμων που συμμετέχουμε τόσο όμορφα σε αυτή τη μυσταγωγία – αυτό το λέω εγώ – που έχει δημιουργήσει. Πολύ χαριτωμένος και γλυκός ήταν και ο τρόπος με τον οποίο μοιραζόταν μαζί μας ιστορίες ανάμεσα στα κομμάτια, όπως μία για την προηγούμενη φορά που βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, για να «ανοίξει» τους Wovenhand τότε, και ήπιε λίγο παραπάνω και τραυματίστηκε, αλλά και την υπέροχη ιστορία για το “Citadel”, και για το πώς έφτασε στη δημιουργία αυτού του τραγουδιού. Μας μίλησε για την επαφή της από μικρή με το “Les Misérables”, και για τις σκέψεις που έκανε για ένα κάστρο στον ουρανό, ένα νοητό καταφύγιο, μέσα στο οποίο κάποιος θα ήταν προστατευμένος από κάθε κακή σκέψη ή γεγονός στη ζωή του. Είναι πραγματικά λυτρωτικό να βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμη τόσο όμορφες ψυχές, και εμείς έχουμε την τύχη και ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους.
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/05/emma-ruth-rundle7.jpg)
Εκτός του “Darkhorse” που ανέφερα ήδη ως highlight και με διέλυσε, όπως με διαλύει κάθε φορά που το ακούω, άλλη μια στιγμή-εμπειρία για μένα ήταν το ”Arms I Know So Well”, αλλά και το “Shadows of my Name”, και φυσικά το σπαρακτικό “Protection”. Ειλικρινά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα κομμάτι από μόνο του, γιατί όλο το live ήταν μια ανάσα, που την κρατούσαμε όλοι μαζί. Κάπως έτσι το ένιωσα. Μια ώρα και ένα τέταρτο νομίζω ότι δεν έχουν περάσει πιο γρήγορα, έβλεπα κι εμένα και τον κόσμο γύρω μου να ακούει και να κοιτάζει υπνωτισμένος την Emma. Ανάμεσα μας σίγουρα υπήρχαν και οπαδοί του σκληρού, και του πολύ σκληρού ήχου, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Σε ό,τι άκουσμα και χαρακτηρισμό κι αν γυρίσει ο καθένας, στην αυθεντικότητα και στην ευαλωτότητα όλες οι ταμπέλες σβήνουν. Αυτό ήταν ακόμα μια κατάκτηση της Emma, αλλά και μια κατάκτηση της Smoke The Fuzz.
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/05/emma-ruth-rundle3.jpg)
Ο λυγμός στη φωνή της, η σιωπή επί μια ώρα και ένα τέταρτο, η βαθιά συγκίνηση όλων μας, αλλά και το χιούμορ της όταν κούρδιζε την κιθάρα της και έλεγε ότι θέλει όταν πεθάνει να της φέρνουν κουρδιστήρια στον τάφο της, όλα αυτά και άλλα πολλά μαζί, έβαλαν το λιθαράκι τους ώστε να χαραχτεί αυτή η βραδιά στην καρδιά πολλών από εμάς, νομίζω όλων όσων ήμασταν στο Κύτταρο τη Δευτέρα το βράδυ. Όπως είπε και η ίδια η Emma, «αν περιμένετε μια κανονική μπάντα να έρθει, αυτό δεν θα συμβεί», αλλά ενώ εκείνη το είπε θεωρώντας ότι μας απογοητεύει, στην ουσία η solo και acoustic παρουσία της έκανε τη βραδιά αυτό που ήταν, μια μαγική εμπειρία. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν περιττό, γιατί τα απογυμνωμένα κομμάτια της με μια κιθάρα και ένα πιάνο μας έκαναν να δούμε λίγο πιο βαθιά μέσα της, και μέσα μας.
Πραγματικά ελπίζω να έχουμε την τύχη να τη δούμε και να την ακούσουμε ξανά ζωντανά, και σύντομα. Ήταν μια βραδιά που σίγουρα δεν θα ξεχάσω, γιατί δεν πίστευα ότι μπορούμε σε αυτή τη χώρα να μείνουμε σιωπηλοί σε έναν χώρο για τόση ώρα, και ακόμη με ξαφνιάζει αυτό, αλλά κυρίως γιατί δεν θα ξεχάσω το «σπάσιμο» και τον σπαραγμό στη φωνή της Emma, αλλά και – ταυτόχρονα – τη δύναμη αυτής της γυναίκας να στέκεται στη σκηνή, και να εκτίθεται σε τέτοιο βαθμό μπροστά μας, μάλλον γιατρεύοντας έτσι και τις δικές τις πληγές. Εις το επανιδείν!
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/05/emma-ruth-rundle11.jpg)