Βλέποντας συχνά σε διάφορα video μαγνητοσκοπημένες εμφανίσεις καλλιτεχνών σε παρόμοιους χώρους λατρείας στο εξωτερικό, ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος που δινόταν η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο ναό του Αγίου Παύλου της Αγγλικανικής Εκκλησίας τόσο ταιριαστούς με την κατανυκτική ατμόσφαιρα που μπορεί να προσφέρει τέτοιο μέρος καλλιτέχνες.
Aνταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Το δίδυμο της Μάρβας Βούλγαρη και του Τεό Φοινίδη, γνωστών ως Marva Von Theo, όχι μόνο τους γνώριζα πολύ καλά από τη δισκογραφία τους, αλλά και προηγούμενη ζωντανή εμφάνιση, και ανυπομονούσα να τους ξαναδώ. Την Emi Path, κατά κόσμον Αιμιλία Παπαθεοχάρη, δεν μου είχε δωθεί μέχρι τώρα παρόμοια ευκαιρία, αλλά την είχα γνώρισει μέσα από τη συμμετοχή της στο εξαιρετικό ντεμπούτο album των Okeano, “Ocean Highways”. Γνωρίζοντας όμως τον ambient/drone χώρο που κινείται, καθώς και την πρόθεση των Marva Von Theo να παρουσιάσουν το project “Atmospheres”, σειρά διαφοροποιημένων ειδικά για αυτή την εκδήλωση εκτελέσεων κομματιών από τα δύο δίσκων τους, οι συνθήκες φάνταζαν ιδανικές. Φαίνεται πως δεν ήμουν μόνος με αυτή την εντύπωση, αφού η συναυλία είχε γίνει sold out από μέρες, γεγονός που επιβεβαίωσαν τα πολλά πηγαδάκια κόσμου στον περίβολο του ναού που συνάντησα φτάνοντας εκεί.
Για να πάρω τα πράγματα με τη σειρά τους, το γεγονός ότι σε αυτές τις υπό το “Atmospheres” πλαίσιο εκτελέσεις των Marva Von Theo έλειπαν τα χορευτικά beats αλήθεια είναι με ξένισε λίγο, ειδικά σε αγαπημένα κομμάτια όπως τα “Ruins” και “Dissolve”, όμως ο Τεό στα synths είχε φροντίσει κανένα κομμάτι να μην μένει μετέωρο, δίχως στηρίγματα στο low end. Στη Μάρβα πάλι, μπορεί να μην δόθηκε η ευκαιρία να προσδώσει χορευτική διάσταση στην περφόρμανς της όπως μπορεί και κάνει τόσο επιτυχημένα, όμως ο χώρος που της άφηναν αυτές οι πιο “απλωμένες”, διάχυτες στο χώρο εκτελέσεις, της προσέφερε την ευκαιρία να εστιάσει όλη της την ενέργεια στην φωνητική ερμηνεία, που ήταν και ακουγόταν, παρά κάποιο τεχνικό πρόβλημα που φάνηκε (γιατί δεν ακούστηκε) στο ξεκίνημα, καλύτερη από ποτέ! Ειδικά στο δραματικό “Embrace This Madness”, που ήταν τόσο ανατριχιαστικό που πραγματικά δεν ξέρω ποιά από τις δύο εκτελέσεις προτιμώ πλέον.
Δεν έμειναν όμως μόνο στο γνωστό από τα δύο albums τους υλικό, παρά μας χάρισαν ένα νέο κομμάτι ονόματι “It’s Too Late To Say I’m Sorry”, αλλά και μία αναπάντεχη διασκευή στο “Place To Be” του Nick Drake (από το “Pink Moon”). Δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως ήμουν θετικά προκατειλημμένος, αλλά πιστεύω και να μην συνέβαινε αυτό, δεν θα είχα διαφορετικές εντυπώσεις από το set των Marva Von Theo, αφού το μόνο παράπονο που έχω ήταν ήταν πως δεν διήρκησε παραπάνω.
Μετά το απαραίτητο διάλλειμα ώστε να γίνει η αντικατάσταση του εξοπλισμού, η Emi Path ανέβηκε στη “σκηνή” για την επίσημη πρώτη ζωντανή παρουσίαση του “Void”, που κυκλοφόρησε μόλις τις αρχές του μήνα, συνοδευόμενη από τον Κώστα Στεργίου, όπως και η ίδια σε πλήκτρα και synths, και τον Σπύρο Τζέκο στο κλαρινέτο. Η εμπειρία που ακολούθησε ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική από οτιδήποτε έχω συνηθίσει σαν θαμώνας κυρίως rock συναυλιών. Πέρα απο τη spoken word απαγγελία και τα φωνητικά, η ηχητική παλέτα της Αιμιλίας περιλάμβανε drones, αραιά beats που έμοιαζαν, ηθελημένα ή όχι, να συγχρονίζονται με τον κτύπο της καρδιάς, ή πάλι όταν δεν υπήρχαν beats τα εφηύρε ο μονίμως αναζητών μοτίβα ανθρώπινος νους μέσα στο βόμβο, και τέλος πλειάδα samples κι εφέ που φάνταζαν με κάποιο τρόπο να έρχονται από όλες τις διαφορετικές κατευθύνσεις, δίνοντας την αίσθηση πως έχεις εισχωρήσει ολόκληρος μέσα σε έναν ηχοχώρο. Ποιός θα το περίμενε, και σίγουρα όχι εγώ που δεν ακούω γενικότερα τέτοια μουσική, πως με το πέρας του set της θα ένιωθα πως ο χρόνος πέταξε πιο γρήγορα από όσο κατάλαβα, σημάδι κάθε θετικής εμπειρίας.
