Έχω έρθει από τις 21:00 στο χώρο και κόσμο δε βλέπω. Ωχ, σαν άγχος μου βγήκε. Η ώρα έχει πάει 22:00 και το live πρόκειται να ξεκινήσει. Τελικά δεν είμαστε και λίγοι.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Celuta Red λέγονται και έχουν ήδη δύο δίσκους στο βιογραφικό τους. Με ψυχεδέλεια μπήκαμε στο κλίμα τους όπου έκρυβε rock και post αποφθέγματα. Μία τύπα στο μπάσο και τα φωνητικά, ένας αποίκο στα drums και ένας για τα απαραίτητα στην κιθάρα. Έχουμε φτάσει στο τρίτο τους κομμάτι, “Keyhole” το ονομάζουν και είναι ήρεμο και ατμοσφαιρικό με κάποια απρόσμενη μικρή έκρηξη τέλους. Λίγο προσοχή στα ξερά τους σημεία να δώσουν και σημασία στην προφορά της φωνής, που το ‘χει αν ζεσταθεί, και είναι έτοιμοι για τον συναγωνισμό. “Oblivion”. Υπήρχαν στιγμές που τους χάζευες παρόλο που σε φάσεις το έχαναν. Το “Room” λίγο πριν το τέλος μου τα έδωσε αρκετά καλά. Σίγουρα θα τους ξαναδούμε και εννοείται πως τους συμπαθήσαμε.
Η Emi Path είναι ένα κορίτσι που φαίνεται πως έχει διδαχθεί τη μουσική σε Ωδείο. Στο δια ταύτα παίζει αρμόνιο και τραγουδάει. Την συνοδεύουν ένα βιολί, η κιθάρα και τα τύμπανα αρμονικά. Από το πέσιμο στο ανέβασμα και τούμπαλιν η μαεστρία τους σαν μία “Sunny Day” όπου ο ήλιος ανατέλλει, πιάνει το peak του και δύει για να δώσει τη θέση του στο φεγγάρι να κάνει το ίδιο. “Circle”. Με παιχνιδίσματα στις μουσικές κλίμακες έκανε κέφι η φωνή και κάποιες κλασικές φόρμες που προβίβαζε σε φόρμουλες στους rock χώρους και σταθμούς, αν πιάνετε τι εννοώ. Υπήρχαν πολύ ήρεμες στιγμές και μια εξέλιξη αερική θα έλεγα αφού σχεδόν μας φύσηξε αγέρας εξοχής. Φρέσκος και παχύς. Το βιολί βοήθησε πολύ την ατμόσφαιρα και θαρρείς πως σιγοτραγουδούσε κι αυτό είτε παράλληλα μα και στα κενά. “Don’t Trust” από τα πιο γρήγορά τους και 6ο κατά σειρά του setlist. Οι τόνοι θα πέσουν και πάλι για να μας καληνυχτίσουν γλυκά και εύκολα με τα “Where” και “Drown”. Έτσι για να αναφέρω και κάποια από τα τραγούδια που θα συμπεριληφθούν στον πρώτο της δίσκο. Με το καλό.
