Πιστός στο δισκογραφικό του ραντεβού, έστω και έχοντας κάποιες περιπέτειες με την υγεία του, ο αγαπημένος δάνδης επιστρέφει φέτος με τον νέο του δίσκο Hey Clockface να μας ξαφνιάσει θετικά. Ένας ποικιλόμορφος δίσκος, όπου ο δημιουργός του καταπιάνεται με διαφορετικούς ήχους με τη jazz/swing να δεσπόζει.
Στο νέο του δίσκο ο 66-χρονος Βρετανός κάνει κάτι σαν ανασκόπηση από διάφορες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας του, μέσω των 14 συνθέσεων που κινούνται σε διαφορετικές διαθέσεις. Ίσως το περίεργο opening με το Revolution #49 δεν είναι ικανό να προετοιμάσει τον ακροατή, ωστόσο το μήνυμα Love is the only thing we can save είναι ξεκάθαρο. Από ‘κει και πέρα το επίσημο ξεκίνημα του δίσκου No Flag φέρνει αρκετά προς το new wave/punk παρελθόν του δημιουργού του και τον δείχνει ανεβασμένο και ανανεωμένο μετά την περιπέτεια της υγείας του. Το Newspaper Plane ακούγεται πιο σκοτεινό σχεδόν trip hop, ενώ το Hey Clockface/How Can You Face Me κινείται σε πιο “χαρούμενο” θα έλεγε κανείς jazz/swing ύφος. Το Hetty O’Hara Confidential θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από τη συνεργασία του Costello με τους Roots στο Wise Up Ghost και το I Can’t Say Her Name μαζί με το They’re Not Laugh At Me Now, δίνουν έναν Dylan-ικο αέρα στο δίσκο. Το υπόλοιπο μισό του δίσκου κινείται σε πιο χαμηλών τόνων, θα έλεγε κανείς, ύφος με τα The Last Confession of Vivian Reid και Byline σε piano jazz ύφος και το What is It That i Need That i Don’t Already Have επίσης σε ακουστικό ύφος.
Ισως ο δίσκος να μην έχει το She, I Want You ή κάποιο radio friendly χιτάκι, ωστόσο ίσως αυτό να λειτουργεί θετικά για τη γενική του εικόνα. Ο Elvis Costello στο Hey Clockface ακούγεται ανανεωμένος και παρουσιάζει έναν όμορφο δίσκο που λειτουργεί και σαν απολογισμός της καριέρας του και τους ήχους που έχει κινηθεί όλα αυτά τα χρόνια, με την εναλλαγή από το ένα είδος στο άλλο να γίνεται με άλμα βατράχου.
