Το συγκρότημα που τις δουλειές του αγαπάω να μισώ ή που μισώ να αγαπάω; Το ερώτημα που βρίσκω πάντα στο διάβα μου, όταν οι εν λόγω κύριοι κυκλοφορούν νέο δίσκο.
Στον καινούργιο τους δίσκο λοιπόν, που τιτλοφορείται “Omens”, οι Elder κάνουν αυτό που μας έχουν συνηθίσει από το “Lore” και έπειτα. Δηλαδή στις μεγάλες και πολύπλοκες prog συνθέσεις, στις αλλαγές ρυθμών και σε όλα αυτά που ενίοτε κατατάσσουν το αποτέλεσμα ολίγον τι άνοστο και άνευρο.
Στο “Omens”, το συγκρότημα προσπαθεί να αποδείξει, μάλλον στον εαυτό του, ότι μπορεί και το έχει να κινείται στους progressive ‘διαδρόμους’, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δε τους βγαίνει. Προφανώς και ο δίσκος έχει μερικά σημεία που άλλα συγκροτήματα μόνο να τα φανταστούν μπορούν, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό για να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή, καθώς το συγκρότημα αναλώνεται στο να αποδείξει ότι είναι καλοί μουσικοί και δείχνουν να έχουν ξεχάσει στο πως μπορούν να γράψουν όμορφα τραγούδια που θα μείνουν στο μυαλό αυτού που ακούει το δίσκο.
Το “Omens” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακός δίσκος σε καμία περίπτωση, μπορεί όμως πολύ εύκολα να χαρακτηριστεί ως ένας αδιάφορος δίσκος, πράγμα που είναι πολύ χειρότερο.