Από τους ξεχασμένους τόπους που μοιάζουν σβησμένοι από τον χάρτη, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι για το «αν υπάρχει θεός», μέχρι τις επιβλητικές οάσεις και τις ανθισμένες ουτοπίες, το instrumental ντεμπούτο Fortuna, των post rockers Egoera, γίνεται ο μοχλός της εκκίνησης ενός πολυεπίπεδου, νοητού ταξιδιού χωρίς προδιαγεγραμμένη πορεία. Με επιρροές από τους God Is An Astronaut, Audrey Fall, If These Trees Could Talk κ.α., το αθηναϊκό trio, εν απουσία φωνητικών και στιχουργικής, με μοναδικό, μα επαρκή συνοδοιπόρο κατά τη δημιουργία, τη μουσική, επιτυγχάνει μέσω των επτά ορχηστρικών κομματιών του πρώτου του album να συζεύξει την θελκτική με τη νοσηρή όψη του κόσμου, με την προσθήκη του σαξοφώνου και του βιολιού να εμπλουτίζουν και να «επιφορτίζουν» τον ιδιαίτερα συναισθηματικό και ηλεκτρισμένο χαρακτήρα του δίσκου.
Η γκρουβάτη μπασογραμμή γίνεται ο καταλύτης του εναρκτήριου track και οπτικοποιημένου single του δίσκου “Hiru”, με τις αυξομειώσεις στο tempo και την ευχάριστη προσθήκη του σαξοφώνου στο τέταρτο λεπτό, να διαγράφουν την πορεία ενός φαντασιακού διαγαλαξιακού ταξιδιού, ενώ το κομμάτι πλαισιώνεται ιδανικά από ένα «κεκτημένης ταχύτητας» timelapse/hyperlapse video, στο οποίο απεικονίζεται η πόλη της Αθήνας. Το “Galilea”, είναι ατμοσφαιρικό, πράο και μελαγχολικό, με τις κιθάρες να εισχωρούν στο 2:40, για να τις διαδεχθεί ο πληθωρικός ήχος των drums και μαζί να συγκροτήσουν μία ρυθμική συνέχεια γεμάτη ξεσπάσματα και κορυφώσεις, με το δυναμικό “Rojava”, το συντομότερης διάρκειας κομμάτι του album, να συμβαδίζει σ’ αυτή την ηχητική κατεύθυνση και το ονειρικό στοιχείο που διατρέχει το ντεμπούτο. Οι εικόνες κάποιας «απομακρυσμένης γης» που μονομιάς εισβάλλουν στις σκέψεις μου στο άκουσμα του Fortuna, παίρνουν την πιο ζωντανή και παραστατική μορφή τους, όταν το “Alyeska” τρυπώνει στ’ αυτιά μου. Μολονότι ο σκληρός ήχους της κιθάρας μοιάζει να «καταπραΰνεται» από την γλυκιά αίσθηση που αφήνει στον απόηχό της η παρουσία του βιολιού, εκείνο τελικά παίρνει μία μορφή σπαρακτική, συνώνυμη κάποιας δυστοπίας.
Η πιο ώριμη συνθετικά στιγμή, που καταφέρνει να περικλείσει κάθε λογής συναισθήματα, για να τα επανοθέσει σ’ ένα εμπόλεμο εσωτερικό πεδίο, έρχεται από το ομώνυμο, μαγευτικό κομμάτι του δίσκου “Fortuna” με το εξαιρετικό «χτίσιμο» στην πορεία του, εκεί όπου αποτυπώνεται όλη η μαεστρία της παραγωγής, μέσα από τον καθαρό, κρυστάλλινο ήχο, με την παραγωγή και τη μίξη να ‘χει πραγματοποιηθεί από τον Άλεξ Μπόλπαση και το mastering από τον Nick Townsend. Το heavy track “Aftermath”, μία ανάσα πριν από τον επίλογο, δίνει τη θέση του στο closing track και μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι του δίσκου “Steppe”, με τα σκαμπανεβάσματα μεταξύ σκληρών και πιο πράων ηχητικά στιγμών, να επισφραγίζουν το κύριο αυτό γνώρισμα του Fortuna, που γίνεται ο συνοδοιπόρος ενός αχαρτογράφητου, άνευ ευθείας πορείας ταξιδιού.
Με αφετηρία και τροφοδότη τον μονολεκτικό τίτλο κάθε κομματιού, δίνεται στο μυαλό μας το έναυσμα για να πλάσει αμέτρητες ακόμη λέξεις και εικόνες, επιτρέποντας στο instrumental, ιδιαίτερα κινηματογραφικό post rock δημιούργημα των Egoera, να διεισδύσει σε αυτές. Με τα περιθώρια του πειραματισμού να είναι φυσικά αρκετά, το αθηναϊκό σχήμα μέσα από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του, επιτυγχάνει να αφήσει το στίγμα του ανάμεσα στα συγκροτήματα του είδους, για να μας χαρίσει μελλοντικά ακόμη πιο πολυεπίπεδες κι εμπλουτισμένες συνθέσεις.
