Σε μια εποχή που η mainstream hip hop βρωμάει σαν βόθρος, γεμάτος κενή νοημάτων επίδειξη πλούτου, σεξισμό και ματαιοδοξία, η ύπαρξη rappers, όπως του Earl Sweatshirt, είναι αναγκαία για την διάσωση της αξιοπρέπειας και της κληρονομιάς αυτής της κουλτούρας. Μετά από 4 χρόνια αποχής λοιπόν, ο Καλιφορνέζος μουσικός επιστρέφει για τον τέταρτο δίσκο της καριέρας του, το Sick!, προσθέτοντας στις εναλλακτικές κυκλοφορίες που έκαναν τεράστιο boom τους προηγούμενους μήνες, όπως εκείνες του Tyler και της Little Simz, κυρίως. Γνωστός για τον πειραματισμό στο flow του και τις έξυπνες επιλογές στις παραγωγές, οι προσδοκίες κοινού και κριτικών είναι μονίμως ψηλά για εκείνον.
Πριν καν πατηθεί το play, εντύπωση κάνει η διάρκεια των κομματιών και γενικότερα του album, που με το ζόρι φτάνει τα 23 λεπτά κι αμέσως εξάπτει την περιέργεια. 10 κομμάτια, 23 λεπτά, δεν βγαίνει η διαίρεση.
Οι παραγωγές του μοιράζονται σε «γλυκιές», low tempo με βλέμμα προς το old school boom bap, με πιασάρικα, μελωδικά samples και μοντέρνα bass-centric bangers, με επιρροές από το drill. O πιο in your face τρόπος για να δηλώσει την ισορροπία που προσπαθεί να κρατά μεταξύ των δύο υφών και παράλληλα την διάθεσή του για πειραματισμό πάνω σε αυτούς τους ήχους.
Ο Sweatshirt είναι δημοφιλής storyteller rapper, είδος υπό εξαφάνιση για την εποχή. Αυτό διαφαίνεται και στο Sick!. Ενδοσκοπικός στίχος, ενίοτε καυστικός, μόνιμα επικεντρωμένος στο να κλείνει τους κύκλους των εκάστοτε ιστοριών και μόνο, γι’ αυτό και η πλήρης έλλειψη hooks. Κανένα κυνήγι για hit, λέει απλά αυτά που έχει να πει. Το flow του παραμένει πειραματικό, ντυμένο με την χαρακτηριστική φωνή του, τεχνικά αρτιότατος, κινούμενος πάντα σε ασφαλείς μεν, αισθητικά αποδεκτές δε ταχύτητες.
Αρχικά, μια παρατήρηση για το Sick!: Φαίνεται να βάζει ταφόπλακα στον παλαιό τρόπο που φτιαχνόταν ένα hip hop album. H δομή του επικεντρώνεται στη βιομηχανία των streams, με μικρής διάρκειας τραγούδια, πιο εύκολο να ακουστούν ολόκληρα, έτσι ώστε ο καλλιτέχνης να πληρωθεί, όσο το δυνατόν καλύτερα. Κακά τα ψέμματα, δύσκολα θα δίναμε, ακόμα και τις καλές εποχές, 15 και 20 ευρώ για έναν δίσκο 23 λεπτά. Έτσι όμως γίνεται πιο πιθανό να streamαριστεί ολόκληρος. Στα τεχνικά τώρα, ο Sweatshirt παραμένει ποιοτικός, με καλλιτεχνικά standard υψηλά. Θα ήθελα να προχωρούσε ένα project που θα περιείχε περισσότερες ιδέες, παραπάνω μουσικό «ψωμάκι», αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Αυτά που είχε να πει τα είπε, τα έντυσε με beats που δεν τα λες και για πέταμα κι έτσι το Sick! θα μπει στην γνωστή κουβέντα του «έχει βγει κι αυτό, άκουσέ το» και μάλλον σε καμία άλλη.