Οι Αθηναίοι Dustbowl ανεβαίνουν στη σκηνή του Nomads, στις 21 Οκτωβρίου. Λίγο πριν γίνει αυτό, το Rockin’Athens συνομιλεί με τον κιθαρίστα τους Νίκο Φυσάκη για τα τελευταία νέα της μπάντας, αλλά και για τα τελευταία δυσάρεστα γεγονότα των ημερών μας.
Οι Dustbowl επιστρέφουν στη σκηνή μετά από απουσία σχεδόν 4 ετών λόγω της πανδημίας. Πώς νιώθετε γι’αυτό;
Πέρασαν 4 χρόνια ήδη; Δεν μου φάνηκε τόσο πολύ. Στο ενδιάμεσο παίξαμε στο Gazarte με τον Steve Wynn (ένα full set την άνοιξη του 2022). Επίσης, ήδη είχαμε κυκλοφορήσει ένα digital single, το “Here Comes Warren Oates”, αφιερωμένο στον παραγνωρισμένο αυτόν ηθοποιό, στον Sam Peckinpah, και στην ταινία “Bring me the head of Alfredo Garcia”. Ένα απωθημένο που είχα εγώ τουλάχιστον. Επίσης, είχαμε τη μεγάλη τιμή να συμμετέχουμε σε ένα CD άλμπουμ, το “Songs from the fans – Chris Cacavas 60”, μαζί με καλλιτέχνες σαν τους Calexico, Chris Eckman (Τhe Walkabouts), Howe Gelb (Giant Sand), Steve Wynn / Jason Victor & Linda Pitmon (The Dream Syndicate, Baseball Project, Filthy Friends), Stephen McCarthy (The Long Ryders), Russ Tolman (True West), Jonathan Siegel (Camber Van Beethoven), Pat Thomas (Mushrooms), The Plastic Pals, Edward Abbiati, Pete Funk.
Από ένα σημείο και μετά, μας απορρόφησε το songwriting και οι ηχογραφήσεις για το νέο μας άλμπουμ. Το live όμως είναι live, πώς να το κάνουμε! Είναι ίσως ο μόνος λόγος για να βγω από το σπίτι βράδυ. ή να ξενυχτήσω. Μου αρέσει να παίζω με την παλιά tele, και με τα συγκεκριμένα άτομα. Είναι σαν ένα παιχνίδι, και είμαστε ενθουσιασμένοι που θα ξαναπαίξουμε ένα full-set στη σκηνή όπως παλιά!
Όλο αυτό το διάστημα των lockdown, και όλης αυτής της γενικότερης αδράνειας, επηρέασε όλο τον κόσμο λίγο-πολύ. Τι αντίκτυπο είχε σε εσάς;
Ήταν μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Γίναμε για τρία χρόνια πρωταγωνιστές σε ένα φθηνό, αμερικάνικο B-movie των 50’s! Από την άλλη αυτή η ιδιαίτερη κατάσταση συνετέλεσε, σε κάποιο βαθμό, στο να αλλάξουμε την κοσμοθεωρία των Dustbowl. Είδαμε, δηλαδή, τη ματαιότητα του να λειτουργείς «ηρωικά», να είσαι πάντα «εκεί», να είσαι πάντα «έτοιμος». Ίσως η όλη μας υπόσταση να οφειλόταν πάντα σε ένα υπερβατικό πλαίσιο λειτουργίας. Από την άλλη, πάντα λειτουργούσαμε σαν οικογένεια, είναι σαν να έχουμε ένα είδος συγγένειας… κάτι σαν πρώτα ξαδέρφια. Η έξοδος από αυτή τη δύσκολη περίοδο, όπως και η ένταξη στην μπάντα του παλιού μας φίλου, του Κώστα Στεργίου στα πλήκτρα, και η πρόσφατη επιστροφή του ντράμερ μας, the Legendary Shoeshine Boy, του Γιώτη Πετρέλη, μας έδεσε ακόμα πιο πολύ.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως ο Διονύσης Στεφανόπουλος (πρώην ντράμερ των Dustbowl) παραμένει πάντα μέλος της οικογένειάς μας, όπως και η μουσική γραφή του είναι εκεί, καταγεγραμμένη, ακούγεται, και είναι ανεκτίμητη.
Ο διάδοχος του “The Story Of Mr Dandy Gasoline” σε τι φάση βρίσκεται;
Το νέο μας άλμπουμ! Προχωράει σταθερά. Έχουμε ηχογραφήσει τα περισσότερα parts. Με τον Γιώτη στα ντραμς πάλι. Δεν μπορώ να πω κάτι για οτιδήποτε αφορά το πότε θα κυκλοφορήσει, αλλά σύντομα θα είναι έτοιμο. Ένα άλμπουμ των Dustbowl είναι κάτι που δουλεύεται πολύ, όχι τόσο σε χρονικό επίπεδο, όσο στην ένταση δουλειάς. Θέλουμε να είναι ισάξιο των δύο τελευταίων δίσκων μας, καλό σαν τους δίσκους που ακούγαμε παλιά, και το κυριότερο, να μπορείς να οδηγείς το αυτοκίνητο και να το ακούς (αυτό είναι το τεστ για εμένα). Το “American Beauty” των Grateful Dead το έχω ακούσει εκατοντάδες φορές όταν οδηγώ, ή οτιδήποτε από Byrds και Gram Parsons.
Υπάρχουν ακούσματα που έχετε τον τελευταίο καιρό και νιώθετε πως επηρεάζει το νέο υλικό σας;
Θα σου πω πράγματα που ακούω εγώ, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάζουν αυτό που κάνουμε. Από νέα πράγματα; Οι Rose City Band του Ripley Johnson, ακολουθώ ό,τι κάνουν, το “Garden Party” είναι πολύ καλός δίσκος, όπως και τα προηγούμενά τους. Το “Last Rays of a Dying Sun” των Rain Parade (η επανεμφάνιση), το “September November”, όπως και όλα των Long Ryders, το “Landslide Eyes” των Gentle Cycle και οι Plastic Pals από την Σουηδία. Δεν ακούγονται και τόσο «νέα» όλα αυτά πάντως!
Επίσης ακούω πολύ soul… πολύ Motown (πιο πολύ από Stax), Kinks το “The Village Green Preservation Society”, ή οτιδήποτε από αυτούς, Beach Boys… το “Pet Sounds” παίζει πάντα (είναι οικογενειακό θέμα πλέον), Donovan τα singles, και ειδικά τα “Sunshine Superman” και “Barabajagal (Love is Hot)”. Επίσης, οτιδήποτε είναι twangy, έχει telecaster, και ας είναι ευτελές, δηλαδή “Bakersfield sound country”… Buck Owens and the Buckaroos! Mου αρέσει οτιδήποτε είναι αφελές και pop από τα 60’s, ανατρέχω πάντα στα garage anthems… αυτά που ακούγαμε στα Nuggets ή στα Pebbles, και φυσικά ό,τι έχει να κάνει με 60’s psychedelic rock.
Να φανταστώ πως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών σας επηρεάζουν και στιχουργικά.
Ευτυχώς δεν πρόλαβαν. Τα είχαμε γράψει όλα τα τραγούδια! Αλλά ποια από όλα; Έχουμε μπερδευτεί… συμβαίνουν τόσα πολλά. Πάντως εκτός από τα «εσωτερικά», δηλαδή το ότι πρέπει να αντέξουμε άλλα τέσσερα χρόνια μια ακροδεξιά κυβέρνηση, ένα υβριδικό καθεστώς «ελεγχόμενης μη – δημοκρατίας» για να το χαρακτηρίσω επιεικώς, αυτό που με έχει συγκλονίσει είναι ο χαμός, η δολοφονία απλών ανθρώπων. Το έγκλημα που έγινε στην Πύλο ήταν συγκλονιστικό, δολοφονήθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι. Αυτό που γίνεται τώρα στα κατεχόμενα, στην Παλαιστίνη, είναι απερίγραπτα βαρύ. Καμία ιστορική ανάγνωση δεν δικαιολογεί δολοφονίες αμάχων και παιδιών από κανένα στρατόπεδο, αλλά ούτε φυσικά σφαγές κόσμου σε μουσικά φεστιβάλ!!! Τι συμβολισμός και αυτός. Όλα αυτά είναι πράγματα πολύ βαριά, και δεν μπορώ, αλλά ούτε έχω ανάγκη να διαλέξω πλευρά μεταξύ «πολύ» φασιστών, ή απλά «καταπιεσμένων» και «λίγο» φασιστών. Μακάρι να βρεθεί κάποια λύση για το λαό της Παλαιστίνης. Εγώ απλά παίζω κιθάρα σε ένα R’n’R συγκρότημα, στέκομαι απέναντι σε κάθε μορφή βίας, και δεν με ελκύει, ή γοητεύει, κάποια μορφή κράτους ή τύπος εξουσίας…
Από το “The Story Of Mr. Dandy Gasoline” υπάρχουν outtakes;
Υπάρχει ένα τραγούδι… μάλιστα παίζει synthesizer ο Chris Cacavas. Θα βγει στο bandcamp κάποια στιγμή. Σύντομα! Και από το “The Great Fandango” βγάλαμε 3 outtakes στο bandcamp!
Τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε να εμφανίζεστε συχνά με τον Steve Wynn. Πώς είναι για εσάς η κάθε φορά που μοιράζεστε τη σκηνή με έναν τόσο σπουδαίο μουσικό;
Το 2009 παίξαμε για πρώτη φορά μαζί, και γνωριστήκαμε από κοντά, αν και εγώ αισθανόμουν σαν να τον ήξερα απο παλιά. Από τότε έχουμε παίξει πάρα πολλές φορές μαζί του, και με τους Dream Syndicate, νομίζω 6 φορές! Εγώ προσωπικά είμαι φαν, from day one που λένε, και όπως και να το κάνουμε είναι ιδιαίτερες οι στιγμές όταν βρισκόμαστε και παίζουμε μαζί!
Έχει συζητηθεί τίποτα για κάποια συνεργασία μαζί του;
Όχι. Θα ήμουν ψεύτης να πω πως δεν θα θέλαμε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν του έχω στείλει ποτέ πρόταση για κάτι τέτοιο, ίσως γιατί είναι πολυάσχολος. Επί τη ευκαιρία, το “Grand Salami Time”, που έκανε με τους Baseball Project, είναι από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Άλλες συναυλίες υπάρχουν στο πλάνο;
Θα επακολουθήσει μια μικρή εμφάνιση μαζί με άλλες μπάντες και φίλους. Έχει να κάνει με τη συσπείρωση και την πάλη ενάντια στους νέο-ναζί. Τι πιο σοβαρό από αυτό; Θα ανακοινωθεί αυτές τις ημέρες φαντάζομαι.
Νίκο, έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να κάνεις κάτι πιο προσωπικό ως εναλλακτική μορφή έκφρασης (solo project), ή νιώθεις 100% καλυμμένος δημιουργικά από τους Dustbowl;
Ομολογώ ότι ίσως ο πιο «καλυμμένος» σε αυτό το επίπεδο από τους άλλους Dustbowl, μάλλον είμαι εγώ! Στην ουσία έχουμε την “Great Fandango Band”, με το line-up του 2015 και αυτόν τον ήχο που σμιλεύτηκε λίγο πριν το “Goin’ Down”, το 2009. Αν θα ήθελα να κάνω και κάτι άλλο; Δεν ξέρω. Ίσως. Από την άλλη αισθάνομαι δέσμιος της όλης αισθητικής των Dustbowl, των τραγουδιών. Τι να πω… απλά μου αρέσει να παίζω με αυτά τα άτομα.
Θα μου άρεσε, πάντως, να κάνω ένα project που να παρουσιάσει έστω για μία φορά μια εκδοχή των “Highway 61 Revisited” / “Blonde on Blonde” του Dylan. Έχω εμμονή με αυτά τα δύο άλμπουμ, και με το πως τοποθετήθηκαν (αυτόνομα και με θράσος – η απαρχή του λόγου στη pop κουλτούρα -) στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής.
Και για να ανοίξουμε λίγο την όρεξη όσων ετοιμάζονται να σας δουν στο Nomads. Έχετε στο πλάνο τίποτα νέες διασκευές;
Κατ’αρχήν το gig θα είναι χωρίς είσοδο, το οποίο μας κάνει να αισθανόμαστε πολύ ωραία. Θα έχουμε μία λίστα φορτωμένη με “mother earth rock” ήχο, κιθάρες και φθηνό merch – έκπληξη!
Τα “Goin’ Down”, “The Great Fandango” και “The Story of Mr. Dandy Gasoline” θα έχουν την τιμητική τους, και αφού ρωτάς, ναι, έχουμε μερικές εκπλήξεις στο τελευταίο μέρος του σετ, με κάποιες διασκευές που συνεχίζουν να σημαίνουν πολλά για εμάς!
