Η πενταμελής μπάντα που ακούει στο όνομα Dury Dava, το γνωστό ΝταβαΝτούρι, «έφυγε μα τσούκου τσούκου γύρισε» το 2022 με την δεύτερη δισκογραφική δουλειά, το Deluxe. Μετά από μία εκκωφαντική και εντυπωσιακή παρθενική εμφάνιση με το ομότιτλο album, που ομολογουμένως έκανε αίσθηση, το συγκρότημα με το ιδιαίτερο όνομα και τον «περίεργο» ήχο, έρχεται τώρα με το Deluxe να μας τα πει λίγο διαφορετικά.
Βασική διαφορά είναι πως μιλάμε για έναν δίσκο πλέον με 7 συνθέσεις και σαφώς μικρότερης διάρκειας από τα 70 λεπτά που διαρκεί το ντεμπούτο. Οριακά το μεγαλύτερο κομμάτι ξεπερνά τα 7 λεπτά (”Μετάλλαξη”), ενώ το μικρότερο αγγίζει μόλις τα 2 (”Πουκάμισο”). Οι Dury Dava ομολογουμένως είναι μία από τις πιο «μουρλές» -με την καλή έννοια- και ιδιαίτερες μπάντες που ακούμε τα τελευταία χρόνια. Οι επιρροές με το τσουβάλι και οι αναμείξεις διαφορετικών ειδών μουσικής γίνονται με τρόπο που είτε θα πορωθείς σε βαθμό αηδίας είτε θα αναρωτιέσαι καθόλη την διάρκεια τι στο καλό είναι αυτό που ακούς. Κάπως έτσι με βρήκε το πρώτο τους album, από το οποίο έχω αναπτύξει σχέση έρωτα πλέον με τα κομμάτια ”Αταξία” και ”Έλα πάλι να”.
Μήπως είναι ψυχεδέλεια, μήπως είναι progressive ή μήπως είναι Kraut; Μωρέ μην είναι πανκ και παραδοσιακό ανατολίτικο; Το πόρισμα είναι ότι την ίδια στιγμή που είναι όλα αυτά μαζί, την ίδια δεν είναι κιόλας. Οπότε για να μην μπερδευόμαστε χωρίς λόγο, εγώ προτείνω να αναφερόμαστε στους Dury Dava ως «φάση». Η μουσική τους σε ταξιδεύει σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου, δημιουργώντας ηχητικά τοπία μέσα στα οποία βουτάς και χάνεσαι. Σκεφτείτε την κλασική σκηνή ταινιών όπου με την απαραίτητη «βοήθεια» ο πρωταγωνιστής νιώθει να βουτά σε μια απέραντη θάλασσα και να συνεχίζει να κολυμπά χωρίς ποτέ να φτάνει στον βυθό, έως ότου ανέβει πάλι στην επιφάνεια ξυπνώντας από το όνειρο.
Το Deluxe είναι ακόμη μια μεθυστική μουσική εμπειρία, η οποία θα λέγαμε ότι μάλλον ακολουθεί πιο προσιτά μονοπάτια. Ή ίσως πάλι, έχει εκπαιδευτεί το αυτί μας και οικειοποιηθήκαμε τον ήχο τους. Λιγότερο τζαμάρισμα, χωρίς βέβαια να σημαίνει πως είναι σε έλλειψη απλά δεν ξεχειλώνει και περισσότερος στίχος, ο οποίος παραμένει καθαρά ελληνικός, σκανδαλιάρικος και κρυπτικός. Το πρώτο single ”Μετάλλαξη” έγινε μέσα σε δύο ακροάσεις instant classic hit, με μία τέλεια κλιμακωτή και οργιαστική διάθεση που επιβεβαιώνει όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως (”Κι όλο περιμένω τη βροχή σου να με κάνει καλά”). ”Ηλεκτροσόκ” μας χτυπά με τις πρώτες μελωδίες του album, ενώ το ”Μεγάλο Μωρό” ακολουθεί στους ίδιους εκστασιακά χορευτικούς ρυθμούς με τα κρουστά, τις κιθάρες και τα πλήκτρα να πλαισιώνουν τις στιχουργικές ανησυχίες.
Το ”Πουκάμισο” αποτελεί ένα ακουστικό διάλειμμα, λειτουργώντας σαν ιντερλούδιο, αποτελώντας όμως μια νέα χαριτωμένη ηχητική προσθήκη (”Έφαγα τις μπούκλες σου, μα αρρώστησα βαριά”). Και έρχεται το ”Παραλίγο” αργόσυρτο και παθιασμένο, να μου θυμίσει soundtrack ελληνικής ταινίας μιούζικαλ του 1960, με τα στοπ καρέ και τις ψυχεδελικές εξάρσεις, αλλά πάντοτε σε ένα μεταμοντέρνο και τριπαρισμένο remake. Ο δίσκος κλείνει με τα ”Πισίνα 1 και 2”. ”Πισίνα 1”, νέο αγαπημένο track, με τα κρουστά να χτυπάνε ασταμάτητα, μια ηδονική κιθάρα και πρωτόγονα φωνητικά γεμάτα ένταση (”Κούνα το, κούνα το γρήγορα”), δίνουν αμέσως πάσα στο ”Πισίνα 2”. Ένα κατά κύριο λόγο jamm-αριστό κομμάτι, με τραγουδιστές κραυγές και slow dancing αισθητική.
Το Deluxe συμπερασματικά, με έχει κερδίσει σε πολλά σημεία και νομίζω πως θα στοχεύσει σε μεγαλύτερο κοινό απ’ ότι το ντεμπούτο. Η λαιμαργία που εκφράζει το εξώφυλλο αποτυπώνει στο μέγιστο το περιεχόμενο του album. Μελωδίες που σε κάνουν να ζητάς κι άλλο, κι ακόμη λίγη τρέλα, την οποία και μας δίνουν. Πρόκειται για μια άκρως διασκεδαστική δουλειά, γεμάτη εντάσεις και μυσταγωγισμό, περιεκτική, χωρίς να χάνεις εύκολα επαφή. Αναμένω την live παρουσίαση του δίσκου για να μας πάρουν και να μας σηκώσουν και ζωντανά.