Dub Trio – Αθήνα: 4-0. Για ακόμη μια φορά η dub / rock τριάδα απ’ το μακρινό Brooklyn μας κόλλησε στον τοίχο. Όπως έχουμε ξαναπεί, ασχέτως του αν σε συναρπάζει η μουσική τους ή όχι, οι Dub Trio είναι από τα group ‘’μπούσουλας’’ για το τι σημαίνει live performance. Η απόλυτα επαγγελματική τους εμφάνιση το βράδυ της Παρασκευής στη πρωτεύουσα, απέδειξε για ακόμη μια φορά πως έχουμε να κάνουμε με μια από τις καλύτερες μπάντες που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στο σύγχρονο μουσικό σύμπαν.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου (περισσότερες εδώ)
Πριν την αποκάλυψη των Dub Trio όμως, οι Last Rizla έδωσαν το παρών με μια εκκωφαντική performance. Το sludge/black/όπως θέλεις πες το genre που αψεγάδιαστα υπηρετούν, τους βάζει με ευκολία στη λίστα με τις πιο σημαντικές μπάντες του σκληρού ήχου στη γειτονιά μας. Με απόλυτο θράσος -και σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο-, έβαλαν τον κόσμο σε «headbanging mode» από νωρίς. Απολύτως συντονισμένοι, με τα διεγερτικά φωνητικά του Σταύρου (Sadhus) σε πρώτο πλάνο, η τσακαλαρία των Last Rizla κέρδισε τις εντυπώσεις του σχεδόν γεμάτου venue. Αποκορύφωμα της εμφάνισής τους, το τελευταίο κομμάτι τους που φιλοξένησε στα φωνητικά μέλος των Friend Of Gods, σε έναν ακραίο και παθιασμένο διάλογο. Αν δεν τους έχεις πετύχει ακόμη εκεί έξω, καιρός να ασχοληθείς.
Μετά από λίγες στιγμές, το αργόσυρτο intro του “World Of Inconvenience” έβαλε τέλος στην πολυετή αναμονή μας, και όρισε εκ νέου τον τρόπο που πρέπει να ακούγεται η μουσική ζωντανά. Με δεδομένο το ταλέντο και το «know how» της μπάντας, ο άψογος για ακόμη μια φορά ήχος των αμερικανών ήταν καθηλωτικός. Για σχεδόν μιάμιση ώρα, δε νομίζω πως υπήρχε κανείς που να μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω τους. Αναλαμβάνοντας να αναδείξουν live κάθε λεπτομέρεια που συναντάς στα studio album τους, οι Dub Trio κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις ακόμη και του πιο ανυποψίαστου. Το παράξενο φλέρτ μεταξύ post/metal και dub ρυθμών που αποκαλύπτει η μουσική τους, μόνο αδιάφορο δεν μπορεί να σε αφήσει. Αν κάτι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά, μάλλον θα εστιάζαμε στον ανεπανάληπτο Joe Tomino στα τύμπανα, το επίπεδο του οποίου μάλλον έχει ξεφύγει για τα καλά. Μεταξύ -αμέτρητων- άλλων, απόδειξη για το παραπάνω ήταν η σχεδόν εξοντωτική -jazz λογικής- απόδοσή του στο δεύτερο μισό του εκπληκτικού “Felicitation”. Ακούσαμε τα “Swarm”, “Illegal Dub”, “Not For Nothing” και μια instrumental εκδοχή του “Not Alone” καθώς και κομμάτια από το νέο τους album (“Needles”, “Spyder”). Αφού πρώτα μας ευχαρίστησαν θερμά (καθώς και τους Last Rizla) για την αγάπη μας, μας χαιρέτησαν με το “Words”.
Οι Dub Trio είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα μπάντας που το playlist δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Η εμπειρία που ορίζει μια εμφάνιση τους είναι highlight από μόνη της, ξεπερνώντας κάθε «κόλλημα» με συγκεκριμένα κομμάτια ή album. Και αυτό είναι μια συνθήκη που λίγες μπάντες καταφέρνουν. Τα είχαμε πει, αυτά τα live δεν χάνονται.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ