Ακριβώς έναν χρόνο μετά το ακυρωθέν -λόγω covid-19 περιορισμών- Athensrocks του 2021, η νέα φεστιβαλική πρόταση της Αθήνας έκανε αισθητή την παρουσία της με ένα από τα πιο όμορφα events του καλοκαιριού. Μπορεί να μη μας έκατσε το αρχικό line-up, που ήθελε τους φοβερούς (και τρομερούς) Idles να πατάνε για πρώτη φορά το πόδι τους στη χώρα μας παρέα με τους εξαιρετικούς The National και Balthazar, μα ακόμη και έτσι -και με μια εντελώς διαφορετική επιλογή καλλιτεχνών-, μετά την επιτυχία του παρθενικού της event με τους Slayer, η διοργάνωση απέδειξε πως ήρθε για να μείνει.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Με τον καιρό να μας κάνει επιτέλους την χάρη, τ’ απόγευμα της Δευτέρας στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ στήθηκε ένα όμορφο καλοκαιρινό πάρτυ, που αν κρίνουμε από την προέλευση του κόσμου, μάλλον δεν έλειψε κανείς. Παρά την ζέστη, από νωρίς τα πάντα και οι πάντες ήταν στις θέσεις τους αναμένοντας με αγωνία ένα από τα πιο όμορφα –και διασκεδαστικά- φεστιβαλικά line-up. Οι τεράστιοι πλέον Dropkick Murphys, παρέα με τους “δικούς μας” Villagers Of Ioannina City, Fundracar, αλλά και τους folk ήρωες Rumjacks, μας χάρισαν μια σπουδαία βραδιά.
Το φοβερό με την φάση των Fundracar, είναι πως σε κάθε live set τους ποτέ δε ξέρεις τι σε περιμένει. Κάποιες φορές το ρίχνουν στις φευγάτες reggae ψυχεδέλιες, άλλες φορές σε σπιντάτο punkrock ενώ άλλες σε μαγεύουν με κάτι εντελώς δικό τους. Αυτή τη φορά, λόγω των περιστάσεων και του σχετικά ετερόκλητου κοινού η αθηναϊκή κολεκτίβα μας ετοίμασε μια δυναμική best of επιλογή απ’ την δισκογραφία τους, ξεσηκώνοντας τους πάντες απο νωρίς. Τα Alpha Frequency/Mazzik συνόδεψαν την πρώτη μας μπύρα, ενώ τα Λέσι/gomenes φάνκυ/Obi-Wan Kenobi μας βρήκαν να χορεύουμε παρέα με τους πιτσιρικάδες –και όχι μόνο- της πρώτης γραμμής. Ομόνοια, Νόμιμη Φούντα και ζεστό χειροκρότημα. Ιδανικό ξεκίνημα, με τους Fundracar να ξεσηκώνουν για ακόμη μια φορά.
Με τον ήλιο ακόμη να καίει, και τον χώρο που φιλοξενεί το Athensrocks να γεμίζει όλο και πιο πολύ κάθε λεπτό που περνάει, οι Αυστραλοί folk-rockers Rumjacks ανέλαβαν πόστα επί σκηνής βάζοντας μας πλέον για τα καλά σε χορευτικό mood. Μετά από πέντε ολοκληρωμένα album, Το celtic ska punk του Mike Rivkees και της παρέας του, έχει βρει για τα καλά πια το δρόμο του και πλέον απολαμβάνει την αγάπη του κόσμου, συνθήκη που απέδειξε και το ελληνικό κοινό, συνοδεύοντας με singalongs αρκετά απ’ τα τραγούδια τους. Με τον ήχο τους σε πολύ καλά επίπεδα, οι Rumjacks τα έδωσαν όλα με κομμάτια όπως τα A Fistful o’ Roses, Bullhead, The Black Matilda κερδίζοντας εκ νέου τις εντυπώσεις. Αψεγάδιαστοι και με καλή διάθεση, οι Αυστραλοί μας άνοιξαν την όρεξη για μπύρες (καλά, δε θέλαμε και πολύ) με τα An Irish Pub Song και I’ll Tell Me Ma και μας αποχαιρέτησαν με την ελπίδα πως θα τα ξαναπούμε σύντομα. Ωραίοι τύποι.
Αν και η εξυπηρέτηση στο μπάρ ήταν λίγο Ικαρία φάση, τη δουλίτσα μας την κάναμε και πήραμε γρήγορα θέσεις για το πρώτο απ’ τα μεγάλα act της ημέρας. Το καθηλωτικό παραδοσιακό ψυχεδελικό saga των Villagers Of Ioannina City δε χρειάζεται συστάσεις. Το ιδιαίτερο heavy-rock trip τους έχει εδώ και καιρό ξεπεράσει την εγχώρια κατανάλωση κι έχει μπει σε μια εντελώς διαφορετική πίστα, κερδίζοντας συνεχώς νέους fans από όλο τον κόσμο. Όπως και κάθε φορά, το live set των VIC είναι μια εγγυημένη εμπειρία που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.
Με τον ήλιο σιγά-σιγά να χάνεται και τα πρώτα καπνογόνα/ φωτοβολίδες να ανάβουν, μπήκαμε στο κλίμα με μια όμορφη εκτέλεση του Age Of Aquarius, με τα Skaros, Dance Of Night και Father Sun που ακολούθησαν να ξεσηκώνουν τον κόσμο και τα συναισθήματα μας. Τα αγαπημένα μας Ti Kako, Zvara και Karakolia ήρθαν όλα παρέα στο τέλος, διεκδικώντας τον απαραίτητο χαμό, πράγμα που φυσικά κι έγινε. Τελικά οι VIC, αν και (στα χαρτιά τουλάχιστον) ήταν το πιο παράταιρο όνομα του line-up της ημέρας, τελικά έκλεψαν την παράσταση και με το παραπάνω.
Με ένα τεράστιο πανό να κατεβαίνει στο πίσω μέρος της σκηνής και παραδοσιακές folk μουσικές να ακούγονται από τα ηχεία, τα πάντα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούν τους Βοστονέζους Dropkick Murphys, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια βρίσκουν πολύ συχνά τον δρόμο για την πόλη μας (και τους ευχαριστούμε πολύ γι‘ αυτό). Το ατελείωτο working class πάρτυ των Αμερικάνων, ξεκίνησε με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή με τα Middle Finger, The State Of Massachusetts, The Boys Are Back, να ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα και να εκτοξεύουν μπύρες και νερά στον αττικό ουρανό. Johnny, I Hardly Knew Ya για τη συνέχεια, με τις φήμες να λένε πως τα sing-alongs ακούστηκαν μέχρι το Γαλάτσι.
Με τo set να συνεχίζει στο ίδιο πανηγυρικό κλίμα και ενθουσιασμό, μετά από ένα μικρό πέρασμα από τα πιο παλιά τους κομμάτια μας ενημέρωσαν πως έχουν ήδη έτοιμο το νέο τους album, που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το Νοέμβριο. Απ’ αυτό ακούσαμε εις διπλούν το όμορφο 99, ενημερώνοντας μας πως κατά τη διάρκεια του θα κάνουν γυρίσματα για το νέο τους video clip. Τιμή μας λοιπόν. Για τη συνέχεια Worker’s Song, Turn Up That Dial παρέα με ένα απ’ τα highlights της βραδιάς, το εξαιρετικό Rose Tattoo. Δυστυχώς όμως, οι covid-19 φοβίες -πράγμα λογικό- της μπάντας, δεν ανέβασαν τον κόσμο στη σκηνή, στιγμή που αρκετοί ίσως περίμεναν μ’ ανυπομονησία.
Φυσικά, δεν τελείωσαν τα πάντα εδώ. Με ένα τυπικό μικρό διάλειμα για τις απαραίτητες ανάσες, οι Dropkick επέστρεψαν με το κομμάτι που τους έκανε γνωστούς ακόμη και σ κόσμο που δεν είχε ιδέα για την φάση τους. Η εισαγωγή του “I’m Shipping Up To Boston” ξεσήκωσε τους πάντες απ’ την πρώτη μέχρι την τελευταία σειρά, σε μια φοβερή -και συγκινητική- στιγμή. Kiss me, I’m Shitfaced καληνύχτα και σας ευχαριστώ.
Οι Dropkick Murphys μπορούν και σηκώνουν το “βάρος” της επιτυχίας τους και με το παραπάνω. Κάθε show τους στη χώρα μας είναι απολαυστικό και τίμιο. Ας τσουγκρίσουμε στην υγειά τους.