“Silhouettes of Disgust”, ένας από τους δίσκους που προσωπικά περίμενα με ανυπομονησία, καθώς οι Downfall of Gaia είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Τους έμαθα πριν αρκετά χρόνια με το split που είχαν κάνει με τους In the Hearts of Emperors. Καταπληκτική κυκλοφορία, αλλά από τότε έχουν περάσει μια ντουζίνα χρόνια και οι Γερμανοί, μέσα σε αυτά, έχουν εξελιχθεί, έχουν πειραματιστεί, αλλά πάντα πάνω στον ήχο τους και χωρίς να ξεφεύγουν από την βάση τους. Το crust punk και το post black metal ήταν και είναι ακόμα τα θεμέλια τους και είναι πιο γερά από ποτέ.
Έτσι και στη καινούργια τους κυκλοφορία “Silhouettes of Disgust”. Ο γενικότερος ήχος τους παραμένει σταθερός στα προαναφερθέντα μονοπάτια και η απόγνωση εναλλάσσετε με μαυρίλα, η οποία με την σειρά της κάνει αναγκαστικά στην άκρη για να περάσει μπροστά το νεύρο του black και του crust. Οι Downfall of Gaia εδώ κάνουν μια επιστροφή στις ρίζες τους, χωρίς να κάνουν βήματα πίσω, ακριβώς αυτό δήλωσε και ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Dominik Goncalves dos Reis.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η πορεία των Downfall of Gaia με είχε ψιλοαπογοητεύσει τα τελευταία χρόνια, στα προηγούμενα 2 albums τους, για να είμαι πιο ακριβής. Μετά την αποχώρηση του έτερου κιθαρίστα και τραγουδιστή, και ιδρυτικού μέλους, Peter Wolff οι συνθέσεις της μπάντας ήταν κατά κύριο λόγο μέτριες με κάποιες εξαιρέσεις εδώ κι εκεί και για μένα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι γυρνούσα πάντα στο “Epos” και κυρίως στο “Suffocating in the Swarm of Cranes”. Έτσι όταν έμαθα για την επιστροφή του κυρίου Wolff οι ελπίδες μου για κάτι δυνατό αναπτερωθήκαν. Και ευτυχώς δεν έπεσαν στο κενό. Το “Silhouettes of Disgust”, χωρίς να προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιο νέο ρεύμα στον ήχο που υπηρετεί, έχει ωραίες συνθέσεις. Έχει ωραία μουσική, τόσο απλά.
Κάτι από το οποίο έχει, συνειδητά, αποστασιοποιηθεί η μπάντα είναι οι μεγάλες, σε διάρκεια, συνθέσεις. Σε αυτή τη κυκλοφορία το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι είναι ένα (“While Bloodsprings Become Rivers”) και αυτό είναι στα 7 λεπτά. Πιστεύω πως αυτού του είδους η μουσική μόνο να κερδίσει μπορεί από μεγαλύτερη εξέλιξη των κομματιών, να δημιουργεί ατμόσφαιρες που πρακτικά δεν μπορούν να δημιουργηθούν διαφορετικά. Ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό μειονέκτημα του “Silhouettes of Disgust” για μένα. Έχοντας πει αυτό, η προσπάθεια τους για πιο απλά και in-your-face τραγούδια έχει πετύχει και αυτό οφείλω να τους το αναγνωρίσω.
Όσον αφορά το στιχουργικό κομμάτι το “Silhouettes of Disgust” θα μπορούσε να είναι και ένα concept album. Καταπιάνεται και παρουσιάζει τις ιστορίες οκτώ διαφορετικών ανθρώπων οι οποίοι κατοικούν σε μια φανταστική μητρόπολη και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Από την μοναξιά, την απογοήτευση, τον φόβο για την επόμενη μέρα, την εξάρτηση σαν τρόπο εξεύρεσης εσωτερικής γαλήνης, την κατάθλιψη, το πόσο δύσκολο είναι στην σημερινή κοινωνία να σηκωθείς αν έχεις πέσει και άλλα. Οι σιλουέτες στις οποίες αναφέρετε ο τίτλος είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που περνάνε καθημερινά δίπλα μας και λειτουργούν με βάση λογικές που μισούμε και θέλουμε να αποφύγουμε.
