Τον Οκτώβριο του 2010, ο κιθαρίστας των Doves, Jez Williams, δηλώνει με αποφασιστικότητα έπειτα από τη live εμφάνιση του alt rock συγκροτήματος στο Warehouse Project, πως επρόκειτο για το τελευταίο gig, πριν από την απόφασή τους να ξεκουράσουν και να ανανεώσουν τους «μοχλούς» της δημιουργίας τους. Με την ανάπαυλα να διαρκεί ίσως λίγο παραπάνω απ’ το αναμενόμενο, το τριμελές group παίρνει την απόφαση έπειτα από μία δεκαετία, να επιστρέψει στη δισκογραφία για να υπενθυμίσει στους παλιούς και να αποδείξει στους καινούριους fans, πως δικαίως συγκαταλέγονται ανάμεσα στις καλύτερες μπάντες του Manchester. Δίχως να δοθεί ακριβής αιτιολόγηση για το μακροσκελές διάστημα της απουσίας τους, πέραν της ανάγκης ενός διαλείμματος, οι Doves κυκλοφορούν στις 11 Σεπτεμβρίου το νέο τους album, The Universal Want, επιχειρώντας να γεφυρώσουν το παρελθόν με το παρόν, μέσα από τους προβληματισμούς και τις αγωνίες του μέλλοντος.
Η απώλεια του πατέρα του frontman Jimi Goodwin το 2009, αποτελεί το τραγικό σημείο του χρονικού της παύσης της ενεργούς πορείας του indie rock trio, που συγχρονίζεται με την περίοδο των ηχογραφήσεων του τελευταίου δίσκου τους, The Kingdom Of Rust. Μολονότι ο Goodwin έσπευσε να επιβεβαιώσει το 2014 ότι το συγκρότημα δεν έχει διαλυθεί, χρειάστηκαν ακόμη παραπάνω από πέντε χρόνια, ώσπου να συνθέσουν δημιουργίες εκ νέου και να μας γνωστοποιήσουν το πέμπτο album τους, The Universal Want. Ομολογουμένως, όπως έχει αποδείξει η πορεία αρκετών συγκροτημάτων, το να ακροάσεις έναν αρμονικό δίσκο, ο οποίος να «ρέει» με αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος του, έπειτα από δέκα χρόνια απουσίας, αποδεικνύεται κομματάκι δύσκολο.
Ωστόσο, παρά τα σχετικά εμπόδια, οι Doves επιτυγχάνουν με την πάροδο των χρόνων να διατηρήσουν κατά τις ηχογραφήσεις τους τα σταθερά τους ηχητικά γνωρίσματα κι εφόδια. Ως αποτέλεσμα, το εναρκτήριο track, “Carousels”, σηματοδοτεί την εκπληκτική επιστροφή τους από το ένδοξο παρελθόν τους. Ο «τραγικός» ετούτος ύμνος, με το βρογχώδες drum loop του Tony Allen, δίνει «πάσα» στον Goodwin, για να εξιστορήσει στο ακροατήριό του τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας “Oh, I’m gonna take you down / Back to the old fairgrounds / Oh yeah”.
Το “Cathedrals Of The Mind”, γίνεται η ωδή στον David Bowie, με το κομμάτι “Kingdom Of Rust” να εισβάλλει στον ρυθμό του, ενώ το “For Tomorrow”, μου αρκεί απλώς να το χαρακτηρίσω ως συναρπαστικό. Μοιάζοντας προορισμένο να θέσει στον πυρήνα του την εποχή του Covid-19, o Goodwin τσακώνεται να στοχάζεται: “I spend my days wondering what’s happened to us?”, λίγο προτού το διαποτίσει με αισιοδοξία, τραγουδώντας: “For tomorrow we will breathe again / No more sorrow we will love again / I hope, I hope”, με τη μαεστρία της κιθάρας να το συνοδεύει.
Το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, “The Universal Want”, είναι μία χαρακτηριστική για το συγκρότημα πιανιστική μπαλάντα με ακόλουθα grooves, ενώ το εξαιρετικό, πλημμυρισμένο από μελωδικότητα και συναίσθημα “Prisoners”, το “Forest House”, “Pounding” και “There Goes The Fear”, επαναφέρουν στ’ αυτιά και τη μνήμη μας τον ήχο των κλασικών πλέον, αγαπημένων Doves. Μπορεί να χρειάστηκε παραπάνω από μία δεκαετία για να εναποθέσουν την έμπνευσή τους στη νέα τους δισκογραφική δημιουργία, δίχως να εντοπίσουμε εν τέλει σε αυτή κάποια αλματώδη και αξιοσημείωτη διαφοροποίηση σε όσα τους είχαμε συνηθίσει να δημιουργούν προ δεκαετίας, ωστόσο η ρομαντική άρνησή τους να συμβαδίσουν με τις ηχητικές επιταγές τους σήμερα, επισφραγίζει την ευλάβεια και τη σημαντική κληρονομιά τους για την indie και post-britpop σκηνή.