Black metal νύχτα, για κάποιους, η 26η του Μάη, με δύο μπάντες από εντελώς ξεχωριστά ρεύματα του ήχου να δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η καθεμιά από τη δική της ξεχωριστή γωνία. Αφενός, ο ήχος των Manos Six & The Muddy Devil, οι οποίοι άνοιξαν τη συναυλία, είναι μακριά από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις black metal, αφετέρου, οι Dødsferd κάνουν την επανεμφάνιση τους μετά από επτά χρόνια απουσίας από τα συναυλιακά δρώμενα, με το πρώτο τους headline show. Οι προσδοκίες βρίσκονται ψηλά, και το μόνο που μας έμενε είναι να ικανοποιηθούν, και έτσι κι έγινε.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Πρώτοι, λοιπόν, στη σκηνή του Temple ανέβηκαν οι Manos Six & The Muddy Devil, και το black americana θεατρικό horror που παίζουν, σε συνδυασμό με τη συνολική σκηνική τους παρουσία, έθεσαν μια πολύ μυσταγωγική βάση για τη γενικότερη εμπειρία της βραδιάς. Ο λίγος κόσμος που βρισκόταν στο μαγαζί ανταποκρίθηκε θερμότατα προς τη μπάντα, ο ήχος τους ήταν αξιοπρεπέστατος και η απόδοση τους ήταν αψεγάδιαστη.
Το μόνο κακό στην όλη κατάσταση, το σπάσιμο μιας χορδής στο ένα μπάντζο (ναι, μπάντζο, καλά διαβάσατε εσείς που δεν ξέρετε την μπάντα) και το αναγκαστικό, αλλά ευτυχώς σύντομο, διάλειμμα για την αλλαγή αυτής. Τι να κάνουμε, τα παιδιά δεν έχουν ολόκληρες σειρές με μουσικά όργανα για να τα αλλάζουν σαν μπλούζες. Εκτός από αυτό, ήταν η δεύτερη φορά που τους βλέπω ζωντανά, και μου άρεσαν εξίσου όσο και την πρώτη. Ειδικότερα σε live, λόγω της εμπειρίας που προσφέρουν, τους προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν συγκράτησα σωστά την πληροφορία, έπαιξαν και πιο φρέσκες μουσικές. Υπάρχει μέλλον εδώ.
Οι headliners Dødsferd βγήκαν γύρω στις 23.30 με φουλ γκάζια, και έναν σχεδόν rock n’roll τσαμπουκά. Με λίγο παραπάνω κόσμο, οι Dødsferd κέρασαν πιο “κλασικούς” black metal ήχους, και το δεύτερο μέρος της βραδιάς είχε μόλις ξεκινήσει. Έξτρα θετικό, η παρουσία πιτσιρικάδων στο κοινό, οι οποίοι από νωρίς είχαν πλησιάσει τη σκηνή, μην αφήνοντας να δημιουργηθεί αυτό το άβολο κενό, το οποίο σίγουρα μόνο καλό δεν κάνει στην ψυχολογία του κάθε καλλιτέχνη. Ο ήχος τους εμένα μου άρεσε. Βρωμιά, distortion και άγιος ο… θεός (?).
Τέτοιες μπάντες, τέτοιο ήχο πρέπει να έχουν, και το headline, μετά από επτά χρόνια απουσίας, ικανοποίησε τους πάντες πιστεύω. Μία ώρα set, χωρίς encore και λοιπά σταριλίκια. Ήρθαν, πήραν ψυχές, και έφυγαν. Απλά και όμορφα. Πίστευα ότι περισσότερος κόσμος θα το τιμούσε αυτό το live με την παρουσία του, αλλά έπεσα έξω. Κρίμα, γιατί και οι δύο μπάντες το άξιζαν. Θα δούμε στο επόμενο, ελπίζω όχι σε επτά χρόνια πάλι.
