Παρασκευή και η Αθήνα μετατρέπεται σε συναυλιακή πρωτεύουσα καθώς δεν είναι λίγα τα live που πραγματοποιούνται σε κάθε γωνιά του κέντρου. Πρωταγωνιστικό ρόλο όμως είχε η πολυσυζητημένη πρώτη έκδοση του Desertfest…
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης, Πάνος Παναγιωτόπουλος & Αναστασία Παπαδάκη
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Το ρολόι δείχνει 17:45 και ο ήλιος που ακόμα δεν έχει δύσει, μπαίνει από τα παράθυρα του Palmitas του Gazi Music Hall, στο χώρο που είχε στηθεί η δεύτερη σκηνή του φεστιβάλ. Τον άχαρο ρόλο του opening act είχαν οι Καλιφορνέζοι House of Broken Promises, οι οποίοι -για να πούμε και του στραβού το δίκιο- στάθηκαν αρκετά άτυχοι, με τον πολύ κακό ήχο, την αταίριαστη ατμόσφαιρα και το χλιαρό και λιγοστό κοινό να μη βοηθούν καθόλου την κατάσταση. Δεδομένου του ότι το συγκρότημα ερχόταν από τις ΗΠΑ, θα μπορούσαν τουλάχιστον να παίξουν ή αργότερα μέσα στην ημέρα ή στο μεγάλο stage της Ιεράς Οδού! Το τίμιο desert/hard rock του όλο γκριμάτσες Arthur Seay και της παρέας του, λοιπόν, δεν ενθουσίασε τους παρευρισκόμενους, αφήνοντας την υπογράφουσα παραπονεμένη. – Αναστασία Παπαδάκη
Πρώτοι στη μεγάλη σκηνή του Desertfest εμφανίστηκαν οι ‘δικοί μας’ Beggars. Παρά το γεγονός πως εκείνη την ώρα βρισκόνταν μέσα στο venue μόλις 200(;) άτομα, το τρίο δεν δυσκολέυτηκε να κερδίσει το ζεστό χειροκρότημα χάρη στην ενέργεια τους, την αρτιότητα στην εκτέλεση των συνθέσεων τους και την καθόλα πειστική τους εμφάνιση. Βοηθάει βέβαια και το πάντα ευχάριστο στο άκουσμα, ποτέ βαρετό και καθολικά αποδεκτό α λα Motorhead rock n’ roll που πρεσβεύουν. – Άρης Ζαρκαδάκης
Πίσω στη μικρή σκηνή και με τον ήχο σαφώς βελτιωμένο, σειρά πήραν οι Sadhus (The Smoking Community). Το να περιγράψω την εμφάνιση τους ως ισοπεδωτική, ίσως και να τους αδικεί. Οι καλύτεροι εν Ελλάδι εκπρόσωποι του sludge ήχου, επιβεβαίωσαν για μία ακόμη φορά όσα λέγονται για τις live εμφανίσεις τους. Ο κόσμος τους τίμησε και με το παραπάνω γεμίζοντας ασφυκτικά το Palmitas και αυτοί δεν άφησαν κανένα παραπονεμένο. Ίσως η καλύτερη εμφάνιση της πρώτης ημέρας του Desertfest. – Άρης Ζαρκαδάκης
Οι Torche είναι ομολογουμένως μια περίεργη μπάντα, αν δεν έχεις ιδιαίτερη επαφή με τις μουσικές τους. Sludge riffs, μελωδικά -σχεδόν pop- φωνητικά και εξαιρετικές εντάσεις. Χωρίς να έχουν κλείσει μια ολόκληρη χρονιά από την τελευταία φορά που τους είδαμε, οι αμερικανοί εγκαινίασαν ανεπίσημα τις -εκ του εξωτερικού- εμφανίσεις στο μεγάλο stage του φεστιβάλ. Αν και το κλίμα αρχικά ήταν λίγο ψυχρό, κυρίως επειδή ο μεγαλύτερος όγκος του κόσμου έκανε την είσοδο του εκείνη την ώρα, οι Torche (ορεξάτοι όπως πάντα), έκαναν την δυναμική αρχή. Χωρίς να ξεφεύγουν ιδιαίτερα από το playlist που μας είχαν παρουσιάσει το περασμένο Νοέμβριο, ο λιγοστός κόσμος που έδινε πραγματικά σημασία εκείνη τη στιγμή, έδειχνε να το απολαμβάνει. Τα “Healer” (νωρίς, νωρίς), “Minions” και “Restarter” ήταν ίσως από τα highlights της παρουσίας τους. Ο οργανωμένος θόρυβος και η ενέργεια των Torche επί σκηνής -πάντα εντός προγράμματος-, σίγουρα κέρδισε αρκετές εντυπώσεις, όσο επίπεδες και αν ακούγονται οι δισκογραφικές κυκλοφορίες τους. – Πάνος Παναγιωτόπουλος
Το slalom ανάμεσα στα οχήματα που κινούνταν στην Ιερά Οδό συνεχίστηκε και οι we.own.the.sky μόλις είχαν ξεκινήσει το set τους όταν επιστρέψαμε στο μικρό stage. Με αρκετό κόσμο να παραμένει στην Ιερά Οδό αναμένοντας τους Truckfighters, οι instrumental post-rockers με τις εξαιρετικές συνθέσεις μας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον στα 40 λεπτά που κράτησε η εμφάνισή τους. Με τον ήχο να βελτιώνεται συνεχώς, οι we.own.the.sky κέρδισαν με αρκετή ευκολία την ανταπόκριση του κοινού. Ένα ή δύο τεχνικά θεματάκια κατά την προσωπική μου άποψη δεν στερούν από τη μπάντα τα εύσημα, αλλά και το γεγονός πως μαζί με τους Sadhus ήταν ίσως τα highlights της Παρασκευής. – Άρης Ζαρκαδάκης
Τη σκυτάλη της κεντρικής σκηνής πήραν οι stoner rockers Truckfighters. Ή ΤράκΦάιτερς όπως όριζαν τα μπλουζάκια τους στον πάγκο του merch. Η παρουσία του κόσμου αυτή την φορά ήταν αισθητή. Η πλατεία και ο εξώστης σχεδόν γέμισαν, χωρίς βέβαια το ασφυκτικό της υπόθεσης. Οι Σουηδοί για μια ακόμη φορά απέδειξαν ότι έχουν τόσο fuzz και ενέργεια μέσα τους για δέκα ζωές ακόμη. Όμως, χωρίς να τους κατηγορεί κανείς, έχουν εγκλωβιστεί στα “hit–άκια” τους. Οι ζωντανές εκτελέσεις συνθέσεων του νέου τους album “V” έδειχναν να κουράζουν λίγο με τη νέα -progressive σχεδόν- λογική τους. Παρ’ όλα αυτά όμως, κάθε επίσκεψη στη χώρα μας -που δεν είναι και λίγες- έχει αυτήν την feelgood ατμόσφαιρα που χρειάζεται μια τέτοια μπάντα για να σταθεί σωστά. Αν και μια υπερβολή στον ήχο η κιθάρα του Dango την είχε (σε σημείο να καλύπτει κατά τόπους και τα τύμπανα), οι Σουηδοί την έβγαλαν καθαρή για ακόμη μια φορά με τα “Mind Control” και “The Chairman” να αποτελούν τις καλύτερες στιγμές τους. – Πάνος Παναγιωτόπουλος
Παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης -βροχή, αέρα, γκαζιάρηδες ταξιτζήδες-, η μετάβαση από τη μια μεριά της Πειραιώς στην απέναντι (όχθη πλέον) οπού βρισκόταν το δεύτερο stage ήταν σχεδόν μια περιπέτεια. Παρ’ όλα αυτά, το καταιγιστικό και ανεπανάληπτο set των Black Rainbows αποζημίωσε τους πάντες δημιουργώντας παράλληλα και αρκετά αναπάντητα ερωτήματα. Τελικά κατάφεραν οι Ιταλοί να γίνουν η μεγαλύτερη έκπληξη του Desertfest; Έβγαλε η εμφάνιση τους το φίδι από την τρύπα, μετά από τις τόσες (άγνωστες έως εκείνη τη στιγμή) απανωτές ακυρώσεις της επόμενης μέρας; Γιατί οι δίσκοι τους δεν ακούγονται το ίδιο ζόρικοι; Και διάφορα τέτοια. Το ψυχεδελικό stoner / metal τους ήταν άκρως αποκαλυπτικό. Παρά την απελπισία που προκαλούσε η ένταση του ήχου στον ούτως η άλλως ακατάλληλο χώρο, η εμφάνισή τους ήταν τόσο εντυπωσιακή, που κανείς δεν έδειχνε να δυσανασχετεί. Απανωτά riffs, λίγες κουβέντες και αξεπέραστα αλήτικη σκηνική παρουσία. Ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν δηλαδή για να ρεφάρουμε. – Πάνος Παναγιωτόπουλος
Δεν είναι παράλογο να πει κανείς πως η πλειοψηφία του κόσμου που έδωσε το παρόν την Παρασκευή, το έκανε για να απολαύσει τα νέα κομμάτια των 1000mods, οι οποίοι πριν από λίγες ημέρες μας χάρισαν ένα εξαιρετικό album. Και αυτοί με τη σειρά τους και παρά το γεγονός ότι ήταν εν μέσω πτήσεων και αρκετά ζόρικου προγράμματος και αϋπνίας, ανταπέδωσαν σε μέγιστο βαθμό τη στήριξη και τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου. Για πρώτη φορά στη διάρκεια της βραδιάς, το venue σηκώθηκε στο πόδι κυριολεκτικά. Ένα σαν greatest hits set list που περιελάμβανε κομμάτια και από τα τρία studio albums των 1000mods, με τα του τελευταίου album ήδη να έχουν κερδίσει την προτίμηση των φίλων της μπάντας αλλά τα παλαιότερα να είναι ακόμα τα highlights των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος (“Vidage”, “El Rollito”). Η μπάντα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία από όλες τις απόψεις και εμείς περιμένουμε τα επόμενα βήματά της. – Άρης Ζαρκαδάκης
Οι Red Fang θα έκλειναν την πρώτη ημέρα και το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο. Πολλά σκαλοπάτια παραπάνω από την τελευταία φορά που τους είχα παρακολουθήσει (οι Cancer Bats ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς στο Gagarin πριν από μερικά χρόνια), πέρα από τα κομμάτια που τους έκαναν αγαπητούς στη χώρα μας (“Hank is Dead”, “Wires”, “Prehistoric Dog”) το κοινό ανταποκρίθηκε ζεστά στο υλικό από το επερχόμενο album της μπάντας, “Only Ghosts” το οποίο κυκλοφορεί σε μερικές ημέρες. Με αρκετή εμπειρία πλέον οι Red Fang και με περίσσεια άνεση έδειξαν γιατί επιλέχτηκαν από τους διοργανωτές ως οι headliners της Παρασκευής. Η καλύτερη εμφάνιση από όλες τις “ξένες” μπάντες του line up και με μεγάλη διαφορά, έδιωξαν στα πρώτα λεπτά τις προσωπικές μου αμφιβολίες λόγω των όχι και τόσο καλών αναμνήσεων της τελευταίας φοράς που τους είχα παρακολουθήσει. Το “μπαστάρδεμα” διάφορων επιρροών είναι τελικά αυτό που κάνει τη μπάντα τόσο αγαπητή καθώς είναι ολίγον metal, ολίγον punk, ολίγον stoner και όλα μαζί. Η συνταγή πέτυχε και πέρα από την συγκεκριμένη εμφάνιση, στο επερχόμενο album επιστρέφουν δυναμικά μετά το όχι και τόσο καλό “Whales & Leeches”. – Άρης Ζαρκαδάκης
