Δεύτερη μέρα για το φετινό Defcon Festival και δεύτερη μέρα για το RockinAthens.gr στον ιστορικό χώρο της rock Αθήνας. Σε άλλο κλίμα η δεύτερη μέρα καθώς η πρώτη κινήθηκε περισσότερο στον ακραίο χώρο ενώ το Σάββατο ήμασταν σε θέση να ακούσουμε διαφορετικούς ήχους είτε στα χωράφια του doom ή του sludge είτε στα χωράφια του stoner προς heavy. Αν και στεναχωρήθηκα για την απρόοπτη ακύρωση της εμφάνισης των Routes, για τους οποίους έχουμε ακούσει πολύ καλά λόγια, διάθεση και κέφι σίγουρα δεν έλειψαν και από τη δεύτερη μέρα μίας κατά τα άλλα άψογης διοργάνωσης.
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης, Άρης Ζαρκαδάκης
Φωτογραφίες: Karla Trainer
Πρώτοι στη σκηνή του An, εμφανίστηκαν οι Dreamlongdead, με γνωστή φάτσα στο μικρόφωνο τον αγαπητό συνάδελφο του Metal Hammer Γιάννη Πούσιο, επίσης γνωστό από τη δουλειά με τους Infidel. Doom ήχος με αρκετές death επιρροές, βαρύς και ασήκωτος είναι οι πρώτες εντυπώσεις που μου δημιουργήθηκαν από τον ήχο τους, με την κάθε νότα τους να δονεί τον χώρο που ακόμη δεν είχε γεμίσει. Θετική η επιλογή τους για διπλά φωνητικά, ωστόσο δεν βοηθήθηκαν πολύ από τον ήχο καθώς σε σημεία τους ακούγαμε -ειδικά στα πλάγια της σκηνής- μπουκωμένους. Δεν στάθηκαν, όμως, ικανές αυτές οι δυσκολίες να κάμψουν την διάθεσή τους.
Οι Amniac έπιασαν τη σκηνή διαδεχόμενοι τους Dreamlongdead, χωρίς να έχουν όμως την τύχη με το μέρος τους καθώς εκτός των δυσκολιών στον ήχο τους, είχαμε και μια κομμένη ζώνη σε μπάσο, η οποία διέκοψε την εμφάνισή τους. Όλες αυτές οι ατυχείς συμπτώσεις, επηρέασαν την εμφάνισή τους και τους έκοψαν τη φόρα στο να παρουσιάσουν τον post/metal/sludge ήχο τους. Χωρίς να έχω κάτι αρνητικό να τους προσάψω, θα ήθελα να τους δω ξανά για να εκθέσω μία πληρέστερη άποψη για τη μπάντα.
Δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί δύο φορές μία μπάντα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Οι Πορτογάλοι Aspen έκαναν την εμφάνισή τους με το An να έχει αρκετό κόσμο και ήταν η πρώτη μπάντα που κατάφερε με το ισχυρό της vibe να κουνήσει ρυθμικά τα πρώτα κεφάλια στο υπόγειο των Εξαρχείων. Δύο μέρες μετά τους Orange Goblin, μου δημιούργησαν τις ίδιες εντυπώσεις, ότι πρόκειται για μία πάρα πολύ καλή μπάντα, αν και λιγάκι ως πολύ ντροπαλοί όταν τους μιλήσαμε, με έναν απίστευτο κυριολεκτικά drummer που έδωσε ένα εξαιρετικό show. Η εμφάνισή τους έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό και, δίκαια, κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου.
Ίσως η πιο…metalίζουσα μπάντα της βραδιάς.Περί
που στις 11 το βράδυ οι Mahakala έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του An και έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό ξεκινώντας με το πολύ καλό “Pact With The Devil” και φέρνοντας το πρώτο ξυλίκι σε μια βραδιά που μέχρι εκείνη την ώρα είχε κυλήσει κάπως…αναίμακτα. Η εμφάνισή τους έδειξε ότι έχουν επιστρέψει για τα καλά στο χώρο παρά τις δυσκολίες που συνάντησαν και ότι είναι ακόμα εδώ, ζωντανοί. Αν και, προσωπικά, είμαι άνθρωπος που θέλει less talk, more action όταν πρόκειται για συναυλίες ζωντάνεψαν και ταρακούνησαν το An, κάνοντάς μας να περιμένουμε εναγωνίως το επερχόμενό τους album.
Η νύχτα πλακώνει και περίπου 300 ψυχές παραμένουν στο An, περιμένοντας εναγωνίως τους Sun Of Nothing. Με κύρια στοιχεία τις post/sludge επιρροές τους, έφεραν το πλήρες σκοτάδι δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο πάνω και κάτω από τη σκηνή. Κόλαση, με έναν δαιμονισμένο στην κυριολεξία frontman που κέρδισε τον κόσμο και τους απόκοσμους φρουρούς του σε μπάσο, κιθάρα και drums να επιτελούν στην εντέλεια το έργο τους. Ίσως από τις καλύτερες εμφανίσεις εγχώριου σχήματος που έχω δει ποτέ, άσχετα αν ο ήχος τους δεν συγκαταλέγεται στις κύριες προτιμήσεις μου. Χαρακτηριστικό της βραδιάς, ένας τραγουδιστής που έγινε ένα με τον κόσμο, εν μέσω μιας παράξενης τελετής μυσταγωγίας, και συνέχισε να τραγουδάει ακούραστος καθώς ο κόσμος τον έσπρωχνε και τον πέταξε στην κυριολεξία πίσω στη σκηνή. Πάντα τέτοια!
