Εάν είσαι λάτρης του αλήτικου αμερικάνικου hardcore/punk και αγαπάς μπάντες όπως τους Madball, Terror, Agnostic Front, Hatebreed, Sick Of It All, Blood For Blood και πάει λέγοντας, τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην τα σπας και με τους Death Before Dishonor. Το συγκρότημα από την Βοστώνη είναι στην πιάτσα πάνω από είκοσι χρόνια, έχοντας βέβαια ενδιάμεσα ένα μεγάλο διάστημα δισκογραφικής αποχής. Πριν τρία χρόνια περίπου επέστρεψαν και ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα. Γύρισαν το ίδιο τσατισμένοι και επικίνδυνοι, έτοιμοι να μας τρίψουν ξανά στην μούρη το σκληροπυρηνικό τους beatdown hardcore.
Στις 19 του Φλεβάρη η μπάντα έρχεται στην Αθήνα για να κατεδαφίσει το An Club, έχοντας για παρέα τους ‘δικούς μας’ Black Mamba και Final Daze. Με αφορμή, λοιπόν, την επερχόμενη εμφάνισή τους ας θυμηθούμε μία στα γρήγορα την μέχρι τώρα δισκογραφία τους, τοποθετώντας τις δουλειές τους από την χειρότερη στην καλύτερη.
5. Friends Family Forever: Αρχικά το “Friends Family Forever” είχε κυκλοφορήσει σε μορφή EP και περιλάμβανε επτά κομμάτια. Ένα χρόνο μετά επανακυκλοφόρησε με την προσθήκη τριών νέων τραγουδιών και ορισμένων live εκτελέσεων. Μπορεί σαν σύνολο να μην αγγίζει τις υπόλοιπες δουλειές τους, αναμφισβήτητα όμως περιέχει μερικούς δυναμίτες που σε live προκαλούν τον απόλυτο πανικό. Τρανά παραδείγματα αυτού, το ομότιτλο τραγούδι (“6.6.6. Friends Family Forever”) και το “Born from Misery”, τα οποία δεν λείπουν σχεδόν ποτέ από τις συναυλίες τους.
4. Unfinished Business: Το 2019, μετά από μία δεκαετία δισκογραφικής αδράνειας, επέστρεψαν με τσίτα τα νεύρα για να ολοκληρώσουν ό,τι είχαν αφήσει στην μέση. Θυμωμένο hardcore, punk αλητεία και μπόλικο metal. Κορυφαίες στιγμές εδώ το δολοφονικό groove του “Haunted”, το thrash-ύτατο “Bad Blood” και το αδίστακτο “Freedom Dies” με το mini solo α λα Kerry King. Με το “Unfinished Business” κατάφεραν με επιτυχία να φέρουν το oldschool hardcore στο σήμερα. Πραγματικά, πολύ δυνατό comeback που ούτε ο πιο αισιόδοξος δεν το έβλεπε να έρχεται, πόσο μάλλον μετά από τόσο καιρό αποχής.
3. True Till Death: Το album με το οποίο μας συστήθηκαν, είκοσι χρόνια πριν, κάνοντάς μας ταυτόχρονα μία πρώιμη δήλωση πως ήρθαν για να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην hardcore σκηνή. Ωμό, «άγουρο», ξερός ήχος, κυνικά φωνητικά, όλα δοσμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μείνει τίποτα όρθιο. Για μισή ώρα δεν χαρίζονται σε κανέναν και παραδίδουν μαθήματα για το πώς στήνεται το σωστό mosh-pit. Ήδη από το intro (άνετα μία από τις πιο πoρωτικές εισαγωγές) ξεκινάνε οι αγκωνιές και τα τάκλιν στα μούτρα.
2. Better Ways to Die: Το τέταρτο album των Death Before Dishonor είναι με διαφορά ό,τι πιο ώριμο και ποικίλο έχουν κυκλοφορήσει. Και όταν μιλάμε για ωριμότητα δεν εννοούμε μόνο μουσικά, αλλά και στιχουργικά και φυσικά στο κομμάτι της παραγωγής. Εδώ, πέρα από το βρωμόξυλο το οποίο είναι δεδομένο, συναντάς και την πιο μελωδική πλευρά της μπάντας. Πάρτε για παράδειγμα το εξαιρετικό “Remember” ή το άκρως συναυλιακό “Our Glory Days”. Μελωδικά, αλλά ταυτόχρονα απειλητικά. Πολύ δυνατή κυκλοφορία που θα την ζήλευαν πολλοί συνάδερφοί τους.
1. Count Me In: Έρωτας με την πρώτη ακρόαση. Μέσα από αυτόν τον δίσκο γνώρισα τους Death Before Dishonor, επομένως η πρώτη θέση ήταν μονόδρομος. Ούτε μισή ώρα δεν χρειάστηκε για να αφήσουν μόνο καμένη γη. Riff-άρες σκάνε κάθε τρεις και λίγο, το drumming τα παίρνει όλα παραμάζωμα, ο Bryan Harris μέσα στην λύσσα και η ΜΠΑΣΑΡΑ να βαράει στο ψαχνό. Πραγματικά, ο ήχος του μπάσου σε αυτό το album είναι το κάτι άλλο. Άκου απλά πως πυροβολεί στο “Nowhere To Turn” ή στο “Break Through It All”. Το “Count Me In” είναι η απόδειξη πως μπορείς να πετύχεις κάτι γαμηστερό χωρίς να το κουράζεις ιδιαίτερα. Σε κολλάει στον τοίχο με την απλότητά του, όπως ακριβώς κάνει και το εξαιρετικό του εξώφυλλο, το οποίο είναι δια χειρός του Jacob Bannon (Converge). I’M HERE UNTIL THE END – COUNT ME IN!
