Οι Deaf Radio επιστρέφουν με το εντυπωσιακό νέο, τρίτο σε σειρά full length album τους “Arsenal of Hope” και το παρουσιάζουν ζωντανά στην Αθήνα, τη Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου στο Gagarin 205. Λίγο πριν από το μεγαλύτερο headline gig τους, μιλάνε με τον Άρη Ζαρκαδάκη για τη νέα τους δισκογραφική απόπειρα και όχι μόνο.
Καλησπέρα και καλωσήρθατε για μία ακόμη φορά στο Rockin’Athens.gr. Υπάρχουν διαφορές στο νέο σας album “Arsenal of Hope”, σε σχέση με τα προηγούμενα δύο; Τι επιλέξατε να κάνετε διαφορετικά και γιατί;
Πράγματι υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Ενώ οι προηγούμενοι δίσκοι μας ήταν καθαρά κιθαριστικό rock, αυτός αντλεί από πολλές διαφορετικές επιρροές υφολογικά, ενώ χρησιμοποιούνται πολλά νέα, για εμάς στοιχεία, όπως synths, ηλεκτρονικά beats, πνευστά κ.α.
Η στροφή αυτή προέκυψε τόσο από τις πιο πρόσφατες επιρροές μας, που κινούνταν σε αρκετά διαφορετικά μονοπάτια από το heavy rock, όσο και λόγω της καραντίνας, αφού δεν μπορούσαμε να πάμε στο studio και να παίξουμε δυνατά με τους ενισχυτές μας, και έτσι ασυναίσθητα αρχίσαμε να δίνουμε περισσότερο βάση σε διαφορετικά ηχοχρώματα.
Είστε μια μπάντα που κατάφερε να ξεχωρίσει, κάνοντας τα περισσότερα πράγματα μόνοι σας. Πόσο δύσκολο είναι αυτό και γιατί επιλέγετε να το κάνετε αυτό;
Δεν είμαστε ακριβώς μόνοι μας. Πάντα έχουμε μαζί μας υπερπολίτιμους συνεργάτες, τόσο στην παραγωγή του δίσκου, όσο και σε άλλες πτυχές της ζωής της μπάντας. Απλώς, πράγματι, δεν έχουμε πίσω μας έναν ενιαίο οργανισμό (π.χ. δισκογραφική) που να οργανώνει και συντονίζει όλες αυτές τις μονάδες. Σίγουρα πέφτει πολύ βάρος στις πλάτες μας, όμως από χαρακτήρα είμαστε control freaks, οπότε το προτιμούμε, εφόσον θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα της δουλειάς θα είναι καλύτερο ή τουλάχιστον θα έχουμε την ευθύνη εμείς οι ίδιοι.
Έχετε ήδη εμφανιστεί live σε πολλές άλλες χώρες. Πως είναι αυτή η εμπειρία και πως σας υποδέχονται στο εξωτερικό, ως μπάντα από την Ελλάδα;
Είναι συγκλονιστικό για εμάς όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό. Μόνο στην πρόσφατη περιοδεία μας, από την οποία γυρίσαμε πριν από δύο εβδομάδες, άνθρωποι ταξίδεψαν από άλλες πόλεις για το show, εκμυστηρεύτηκαν ιστορίες που τους συνδέουν με τη μουσική μας ή μας έλεγαν πως είμαστε από τα αγαπημένα τους συγκροτήματα. Όλα αυτά είναι συγκινητικά και αποτελούν δύναμη για να συνεχίσουμε, ενάντια όσες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς.
Είστε μια πολύ δεμένη μπάντα και παρέα. Ποια είναι τα στοιχεία που σας δένουν μεταξύ σας;
Αλήθεια είναι αυτό. Είμαστε πρώτα παρέα – βασικά πλέον πρώτα οικογένεια. Είμαστε κομμάτι μιας μεγάλης παρέας για 10-15 χρόνια τώρα, αλλά ειδικά τους τέσσερίς μας, μας δένει λίγο παραπάνω η τρέλα για όλο αυτό. Άντε να εξηγήσεις σε κάποιον το ότι το να κοιμάσαι κάθε μέρα σε random, κάτω του μετρίου μέρη, να οδηγείς έξι ώρες ένα κρύο van, να τρέφεσαι με φαγητά βενζινάδικου, να κουβαλάς, να τα κάνεις όλα μόνος σου, για να παίξεις πιθανώς και σε λίγα άτομα, είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής σου. Και με όσα ευτράπελα έχουμε περάσει μαζί, πως να μη δεθούμε.
Πως βλέπετε την ελληνική εναλλακτική σκηνή; Υπάρχουν μπάντες που ξεχωρίζετε; Ποια πράγματα θα θέλατε να αλλάξετε;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε καλλιτέχνες από πολύ διαφορετικά φάσματα ήχου να ανεβαίνουν, από το ψυχεδελικό ροκ ως την καθαρή pop, πέρα από την heavy/stoner που μεσουρανούσε την προηγούμενη δεκαετία. Φυσικά αφήνουμε εκτός το hip hop που είναι πάντα μια πίστα μόνο του. Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον αυτό. Υπάρχει επίσης συγκλονιστική αλληλεγγύη μεταξύ των μουσικών, τεχνικών κλπ.
Αν κάτι θα θέλαμε να αλλάξουμε μόνο είναι η έλλειψη εξωστρέφειας. Η μουσική που παράγεται στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλού επιπέδου και «εξαγώγιμη», έχοντας όλα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά υφολογικά αλλά ακόμα και σε image ή προφορά. Κάτι τέτοιο θα έλυνε το μόνιμο πρόβλημα «δεν υπάρχει επαρκές εγχώριο κοινό». Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχουν οι υποδομές ώστε αυτοί οι καλλιτέχνες να εμφανιστούν σε μεγάλα φεστιβάλ ή μέσα του εξωτερικού. Σιγά σιγά όλοι μαθαίνουμε, αλλά συνήθως είναι by trail and error.
Σε ένα κόσμο που μοιάζει να καταρρέει, εσείς φαίνεται να έχετε μια πιο ελπιδοφόρα ματιά. Τελικά υπάρχει ελπίδα;
Απλώς συνειδητοποιήσαμε πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μόνο διαπιστώνοντας πόση μαυρίλα μας περιτριγυρίζει. Χρειαζόμασταν και εμείς οι ίδιοι έναν φάρο για να μας κατευθύνει, μην πέσουμε στα βράχια. Έτσι και αλλιώς και το “Arsenal of Hope” είναι σε πολλά σημεία ένας dark δίσκος, δεν είναι μέσα στην τρελή χαρά. Απλώς προσπαθεί να ωθήσει σε μία κίνηση προς τα εμπρός, μία ανάγκη για θετική προοπτική.
Ποια άλμπουμ (φετινής παραγωγής) άκουσε περισσότερο ο καθένας σας αυτή τη χρονιά;
Εστιάζοντας στα φετινής παραγωγής θα πούμε: Fontaines D.C. – Skinty Fia, Wet Leg – Wet Leg, Arcade Fire – WE, Boy Harsher – The Runner, Smile – A Light For Attracting Attention, Just Mustard – Heat Under, Arctic Monkeys – The Car, Kendrick Lamar – Mr. Morale & The Big Steppers
Τι να περιμένουμε από το live σας στο Gagarin;
Το μεγαλύτερο μας headline gig στα οκτώ χρόνια ζωής μας σαν μπάντα. Προφανώς πολλά από τα νέα κομμάτια, διάφορες εκπλήξεις. Ανυπομονούμε πραγματικά! Επίσης οι Lungs και Commuter που θα μας συνοδεύσουν είναι πολύ δυνατές μπάντες και αξίζει κανείς να έρθει από νωρίς!
Σας ευχαριστούμε πολύ. Καλή επιτυχία και καλές γιορτές!
Εμείς ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Τα λέμε στο Gagarin.
