Ανησυχία, νευρικότητα, ταραχή, ερυθρότητα προσώπου, αΰπνία, διούρηση, γαστρεντερικές ενοχλήσεις, μυϊκοί σπασμοί, διαταραχή ροής λόγου και σκέψης, ταχυκαρδία, αρρυθμίες, απουσία κόπωσης, ψυχοκινητική διέγερση. Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα συμπτώματα της δηλητηρίασης από καφεΐνη. Όταν λέμε δηλητηρίαση από καφεΐνη βέβαια δεν εννοούμε να πιεις δυο φραπέδες. Πρέπει να πάρεις πάνω από 400 με 500 mg καφεΐνης μονοκοπανιά. Ή να ακούσεις το “Darkness Descends”.
Πραγματικά, είναι δίσκοι που πρέπει να τους ακούσεις πολλές φορές για να τους πιάσεις. Θες γιατί είναι πολύ τεχνικοί, θες γιατί είναι μπροστά από την εποχή τους, άλλοι γιατί είναι αυτό που λέμε «δύσκολοι», ενώ άλλοι πάλι αποτελούν πώς να το θέσουμε, μια ιδιότυπη αισθητική πρόταση, ναι; Και μετά είναι δίσκοι σαν το γαμημένο το “Darkness Descends” που πρέπει να τους ακούσεις πολλές φορές γιατί την πρώτη… απλά δεν τους προλαβαίνεις. Πραγματικά, κι εγώ έχω ακούσει γρήγορους δίσκους, κι εσείς θα ‘χετε ακούσει άλλους τόσους, αλλά οι Dark Angel στο “Darkness Descends” σου δίνουν την εντύπωση ότι παίζουνε πιο γρήγορα από ό,τι μπορείς να ακούσεις, τουλάχιστον τις πρώτες φορές.
Τους πιάνεις με τη μία βέβαια, έτσι; Δεν ακούς ακριβώς τι παίζουνε, τα μισά riffs σου ξεφεύγουνε, αλλά από το πρώτο σκάσιμο του ομώνυμου, εκεί μετά το δίπλωμα της κιθάρας, έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις τι παίζει… Και μετά το μέτρημα στο hi hat και το χώσιμο εκεί στο 1:35 αρχίζεις να ανεβάζεις σιγά σιγά παλμούς. Το riff που μπάζει το “The Burning of Sodom” δεν βοηθάει ιδιαίτερα την κατάσταση, το ανατριχιαστικό feedback της κιθάρας στην αρχή του “Hunger of the Undead” κάνει τις τρίχες σου να σηκωθούν, και όταν πια μπει το “Merciless Death” μάλλον τα χέρια σου τρέμουν, οι παλμοί σου είναι πάνω από 130, σου τρέχουν τα σάλια, δε μπορείς να μιλήσεις καθαρά, και φοβάσαι ότι δε θα ξανακοιμηθείς ποτέ στη ζωή σου. Μετά “Death is Certain”, “Black Prophecies” για να χαλαρώσεις λίγο (μουχαχαχαχα), “Perish in Flames”, γεια σας. Ούτε 35 λεπτά. Πάμε άλλη μία;
Γιατί τώρα που ξέρεις ότι δεν τους είπανε τυχαία “The L.A. Caffeine Machine”, αν καταφέρεις να ηρεμήσεις λίγο και να ακούσεις σαν άνθρωπος – και μάλλον θα χρειαστούν μερικές ακροάσεις ακόμα για αυτό, δε φταίς εσύ, αυτοί φταίνε – θα ανακαλύψεις μια μπάντα που ενώ το πάει μαλλιοκούβαρα, κουβαλάει και τόνους ταλέντου, τόσο συνθετικά, όσο και παιχτικά. Και πες εντάξει, για τον Hoglan το περίμενες. Αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι ρε διάολε; Πώς στον δαίμονα παίζουν έτσι; Ακούς τι παίζουν; Αμήχανο γέλιο, και μετά πάμε άλλη μία.
Είναι μοιραίο ότι κάποια στιγμή θα εθιστείς στο “Darkness Descends” είναι η ίδια η φύση του δίσκου τέτοια, που μονίμως θα θες άλλη μία. Και άλλη μία. Και κάποια στιγμή θα καταλάβεις γιατί ενώ δεν έχει την αναγνώριση ενός “Reign in Blood” για παράδειγμα, εν τούτοις δεν είναι λιγότερο επιδραστικό για ό,τι ακολούθησε. Και όχι μόνο στον ακραίο ήχο, αλλά και σε πιο progressive και τεχνικά πράγματα. Όχι ότι υπολείπεται σε ακρότητα, έτσι; Κάθε άλλο. Αλλά ας μην συνεχίσουμε την σύγκριση με το “Reign in Blood” όχι τόσο γιατί θα φάμε ξύλο – που θα φάμε, ειδικά αν πούμε πχ ότι παίζει μουσικά το “Darkness Descends” να είναι πιο ακραίο – αλλά κυρίως επειδή ο δίσκος δεν την χρειάζεται. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια βαθιά ανάσα, πιεσόμετρο, και… Πάμε άλλη μία;