H πρωτότυπη μουσική ιδέα που φέρει το τίτλο “The Taste Of Music” αναπαριστά μια σειρά από κομψές καλοδουλεμένες performances, local καλλιτεχνών, που καταφέρνουν επιτυχώς να φθάσουν τον πήχη σε ένα μοναδικά υψηλό επίπεδο. Αυτή τη φορά, στον χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησιάς του Αγίου Παύλου, η αέρινη αύρα της Danai Nielsen θα κατέβαινε από τον αστεροειδή που την φιλοξενεί έτσι ώστε να βιώσουμε την λαμπρότητα της ανθρώπινης δημιουργίας μέσα από τον συνδυασμό δυο μορφών τέχνης, της μουσικής και της αρχιτεκτονικής.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμούσαλη / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Η κακοκαιρία των εποχών δεν στάθηκε ικανό εμπόδιο, με αποτέλεσμα ο καθεδρικός ναός να γεμίσει με τις παρουσίες των ανθρώπων που ήθελαν να λατρέψουν για μια ακόμη φορά, παρακολουθώντας άλλη μια εξωπραγματική περσόνα της Δανάης. Ο δείκτης του ρολογιού έδειχνε 21: 24 όταν ξεπρόβαλε η διαστημική αυτή την φορά, μουσικός ύστερα από ένα σχεδόν πεντάλεπτο intro. Με ένα εύστοχο background που συμβολίζει πιθανότατα έναν “έκπτωτο” αστερισμό που δεν έχει χάσει ακόμη την λάμψη του αλλά και με ένα ευφάνταστο κοστούμι-κόσμημα της eccentric κουλτούρας, ξεκινά να μας αφηγείται με βασικό της μέσο τα εξαιρετικά soft φωνητικά αλλά και τα synths της, μια μακροσκελή ιστορία που βασίζεται στα εσωτερικά της κρυπτογραφημένα σημεία, μια πολύ ικανοποιητική pop αποδόμηση, θέτοντας στο προσκήνιο μια από τις πιο επηρεαστικές παραστάσεις της χρονιάς. Με σύνεση προσελκύει τα ρομποτικά φωνητικά τα οποία είναι επιμελώς διατεταγμένα, δηλαδή η βηματοδότηση είναι τόσο σκόπιμη όσο χτίζει μια υπέροχη πυκνότητα, αποκαλύπτοντας ένα νέο μυστικό με κάθε ακρόαση μέσω των μελωδιών που έχουν ταφεί σε σπήλαια αντήχησης. Κάθε νότα στάζει με συναισθηματικές απώλειες ή απώλειες που θέλησε ο νους να τις κάνει υπαρκτές καθώς κάθε αινιγματική προσέγγιση των στίχων αγκαλιάζει τις πλούσιες, γλυκόπικρες αρμονίες της.
Ίσως η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς να συνδέεται με την σύνθεση του “Unbelievable” καθώς και του μαγικού “Lion Zion”, συνθέσεις που γοήτευσαν τόσο με την οξυδέρκεια τους που τόσο απαλά μας άγγιξε (όσο οξύμωρο και αν είναι αυτό), αλλά και με πειραματικά interludes που στόχευσαν στην “εκκωφαντική” ησυχία, σιγή και σεβασμό εντός των γοτθικών νοσταλγιών που γίνονταν αντιληπτές μέσα σε έναν αρχαίο καθεδρικό ναό. Η dream pop παίρνει το τραγούδι έξω από το σκοτάδι με μια ξεχωριστή και άρτια διαμορφωμένη αισθητική και αυτό είναι κάτι περισσότερο από έξυπνη και βαθιά προσωπική επιλογή της καλλιτέχνιδος. Αξίζει να αναφερθεί πως μεσώ των formulaic συνθέσεων, δημιουργήθηκε ένα πλαίσιο που καθιστά τα ποπ τραγούδια πολύ πιο αποτελεσματικά δίνοντας φυσικά πρωταρχική σημασία στον προσδιορισμό του ήχου, έναν ήχο που άλλαζε τακτικά κατά την διάρκεια της βραδιάς, με τολμηρή μέθοδο, μια μέθοδο πρωτότυπη σε μια εποχή που φαίνεται ελλειπτική όσον άφορα την φαντασία αλλά και την νέα αίσθηση της μεγαλοπρέπειας. Αποκαλύπτοντας νέα στρώματα και υφές με κάθε της κίνηση και επιλογή, η Δανάη τίμησε με την performance της, ακραία και αντίθετα ακούσματα μεταξύ τους, στα οποία με δεξιοτεχνία τους δόθηκε η προσωπική της ταυτότητα, δημιουργώντας για αυτά έναν κοινό παρανομαστή. Από τις μελωδίες της Βίκυς Μοσχολιού και τις καλοκαιρινές ηχητικές περιπτύξεις της Αρλέτα, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα του “Ξενοδοχείο” της Βανδή. Η ευελιξία της φωνής της μεταμόρφωσε το κοινότυπο σε κάτι όμορφα διασκευασμένο, γεγονός που αναγνωρίστηκε και εκτιμήθηκε από το κοινό με τακτικά παρατεταμένα χειροκροτήματα.
Η Danai Nielsen αφού εξέφρασε με ταπεινότητα και με μεγαλόπρεπες χειρισμό την διαχείριση της αύρας που αντάλλαξε, αποχώρησε σαν αερικό, σαν μια ύπαρξη κάποιου fuzz πλανήτη από την μεσαιωνική μορφολογία του χώρου που την φιλοξένησε. Συμπερασματικά, την περασμένη Πέμπτη λοιπόν, υλοποιήθηκε ένα άκρως εκφραστικό δείγμα της μεταγενέστερης εποχής, θεμελιώνοντας με αυτό τον τρόπο ένα πολυσύνθετο νατουραλιστικό μοτίβο, ικανό να ανταποκριθεί στην ορθότητα και την κομψότητα ενός κινήματος της τέχνης που εξασφάλισε την επιρροή του και στις υπόλοιπες μορφές του. Με βεβαιότητα μπορώ να αναφέρω πως τα στατικά και γαλήνια κομμάτια της Danai Nielsen είναι ικανά να σε παρασύρουν στον κόσμο της intellectual dream pop όπως έκαναν οι ψευδαισθήσεις των θηλυκών μυθικών οντοτήτων που προσπάθησαν να σύρουν τον Οδυσσέα του Ομήρου στη λήθη.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ
