Την Τρίτη που μας πέρασε, οι DakhaBrakha, ένα πολυφωνικό, 20 χρόνων, multi-influenced κουαρτέτο από την Ουκρανία, με θέση πολιτική, πέρα από τη μουσική θέση που κατέχουν ως μία από τις πιο δημοφιλείς μπάντες της Ανατολικής Ευρώπης, βρέθηκαν για δεύτερη φορά στην πόλη μας και το rockinathens.gr θέλησε να τους συναντήσει. Μουσικά, καλλιτεχνικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, αρθρογραφικά και φωτογραφικά.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photostory εδώ)
Oι DakhaBrakha λοιπόν, μέσα στις φορεσιές και τα καπέλα τους, αναμιγνύουν και τον μουσικό εξοπλισμό τους. Τα πολυφωνικά τραγούδια και τις ντόπιες, world music μελωδίες από τη λαϊκή παράδοση της χώρας τους με τους ρυθμούς από το αστικό τοπίο του Κίεβο, προσθέτοντας διαφορετικά στοιχεία από τις μουσικές ποικιλίες/είδη και κουλτούρες του κόσμου μας. Αποτέλεσμα τούτου, το ethno-techno? ethno-rape?, ‘ethno-chaos’, όπως τελικά το ονοματίζουν και χαρακτηρίζουν οι ίδιοι ως παγκόσμια εικόνα/κατάσταση. Ανάλογο αυτού και το μουσικό-καλλιτεχνικό ύφος που διαπραγματεύονται.
Αναπτύσσουν ωστόσο, ένα αμιγώς οικείο, αλλά και τρανταχτό statement. Τα κρουστά και τα ταμπούρλα κρούουν σε γήινο τέμπο, δηλώνουν αυτόν τον παλμό, της συμπαντικής συχνότητας, αλλά και τον αναβρασμό στα έγκατά της, την ιαχή του πολέμου. Τα πιατίνια, πότε χτυπούν σαν καμπανάκια προσοχής και υπενθύμισης και άλλοτε, σαν παιχνιδιάρικα, jazz τερτίπια. Το βιολοντσέλο σαν ξεκούρδιστο, με νυχιές και τσιμπιές, ειρωνεύεται, συμπληρώνει, υπογραμμίζει. Το πιανάκι στα keys δίνει το σασπένς και το ellegant της κλασικής παιδείας, το ακορντεόν την εσάνς του καμπαρέ, του δρόμου και της θεατρικής πράξης. Σημαίες ανεμίζουν στο χώρο, θαρρώ πως συμμετέχω σε ένα art, κρυφό, γλέντι-διαμαρτυρία, όπου με γλώσσα απλή και μορφή επαναστατική, επιτυγχάνεται {για όσο συμβαίνει), η ένωση και η συμφιλίωση.
Σαν να συνομιλούν μεταξύ μουσικότητας, θεατρικότητας και ιστορίας, αφηγούνται, θρηνούν, αντιδρούν, μελαγχολούν, αφυπνούν, αλληλοσυμπληρώνονται. Οι τρεις κυρίες με τον gentleman της σκηνής, με εμάς, με τον υπόλοιπο κόσμο έξω από εμάς. Σαν να κελαηδούν για τα πουλιά που πετούν και δεν ξανάρχονται, που δίνουν την έμπνευση στα πολεμικά αεροπλάνα που σκοτώνουν και τα κορίτσια ψάχνουν να βρουν άντρες και ο καημός και οι νεκροί, πολλοί νεκροί και χιλιάδες παιδιά ανάμεσά τους.
Άκρως εκφραστικές φωνές κι ας μην τρέχουν οι υπότιτλοι πίσω τους, δουλεμένα παιξίματα, βαθύ συναίσθημα, ίσον, ένα εφευρετικό blend, μία εναλλακτική, τεχνική επεξεργασίας. Το video-wall από το background, κρατά σπουδαίο ρόλο στο έργο τους, καθώς αρτιστικά, κατέχει έναν ιδιαίτερο, σχεδιαστικό τρόπο, μεταξύ παιδικότητας και απεριόριστου επαγγελματισμού. Είναι πολυδιάστατο, τρυφερό, αλληγορικό. Στηρίζει ευρηματικά το όλο εγχείρημα και χρησιμοποιείται ως μέσο μίας anti-προπαγάνδας, που φωνάζει “Russia is a terrorist state” και επιζητά στήριξη και την αλληλεγγύη των λαών.
“Ukraine will win”. Στις περιοδείες τους, παράλληλα, προσπαθούν να συγκεντρώσουν χρήματα για τους φίλους, εθελοντές και τα παρακάτω funds: Future for Ukraine, Revived soldiers Ukraine, Musicians defend Ukraine, UA.Ants, Ukrainian Legion, Zgraya. Λίγο πριν το τέλος της βραδιάς, συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο. Μία δημοπρασία on stage, ένας από τους πίνακες που ζωγραφίζει ο Marco, τίθεται για τον σκοπό. Εμπειρία έχω να πω.
