Μετά το πρώτο σοκ του Smoke The Fuzz Fest – Post Mortem edition, με τους Russian Circles, η αναμονή ήταν μεγάλη για την δεύτερη μέρα με τους Cult of Luna και την Julie Christmas. Η αλήθεια είναι, πως ο πήχης ανέβηκε τόσο πολύ το προηγούμενο βράδυ, που θεώρησα ακραία δύσκολο να το ξεπεράσουν.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η ώρα έφτασε 22:00, η ανυπομονησία του κόσμου είχε φτάσει στο κορύφωμα της, τα φώτα έσβησαν, τα πρώτα χειροκροτήματα έπεσαν κι οι Σουηδοί, Cult of Luna ανέβηκαν στην σκηνή του Vox. Οι πρώτες νότες του “Mariner”, άρχισαν να ηχούν στον χώρο και τότε, εμφανίστηκε η Julie Christmas, στάθηκε στην μέση της σκηνής ακίνητη και άρχισε να ερμηνεύει το “A Greater Call”. Αμέσως ό,τι θεωρούσα δύσκολο μέχρι εκείνη την στιγμή, καταρρίφθηκε. Αυτό που είχα “μισήσει” στον δίσκο -σαν ψυχωτική οπαδός της Julie Christmas-, ήταν πως ένιωθα να αδικείται η ίδια μέσα από το “Mariner”. Ωστόσο οφείλω να πω, πως τους έβγαλε το καπέλο. Από φωνή; Όσοι ξέρουν τόσα χρόνια, ήξεραν τι θα ακολουθήσει και όσοι δεν ήξεραν, έμαθαν. Από σκηνική παρουσία; Το ίδιο, αφού είναι γνωστό πως προσφέρει show στον λαό.
Μένοντας πιστοί στη σειρά των κομματιών του δίσκου, έφτασε η ώρα του “The Wreck of S.S. Needle”, κι ένα από τα καλύτερα σημεία της βραδιάς. Με τον εξαιρετικό φωτισμό που είχε στηθεί και τον ήχο να σου τρυπάει ολόκληρο το σώμα, η Julie, άρχισε να σκίζει ακόμα περισσότερο το φόρεμά της και να πετάει κομμάτια του παντού, παριστάνοντας -για άλλη μία φορά- την κούκλα κι έβγαλε όλη την παράνοια που κρύβει μέσα της. Στο τέλος του κομματιού, άφησε χώρο για τους Cult of Luna και το “Approaching Transition”, το ένα εξ’ολοκλήρου δικό τους κομμάτι στο album. Επέστρεψε για το “Cyngus” και μας έδειξαν πόσο πετυχημένη ήταν αυτή η συνεργασία τους. Τα φωνητικά του Johannes Perrson, μαζί με την αρρωστημένη φωνή της Julie, έδεσαν με τόσο καταπληκτικό και μοναδικό τρόπο, κάνοντας το τελευταίο από τα 5 shows του “Mariner”, να μας μείνει αξέχαστο. Επτά άτομα πάνω στην σκηνή του Vox κι όλα να δίνουν τον δικό τους πόνο. Στο τέλος του κομματιού, η Julie Christmas, κατέβηκε στο κοινό κι άρχισε να αγκαλιάζει τους τυχερούς της πρώτης σειράς, δείχνοντας έμπρακτα την ευγνωμοσύνη της στον κόσμο.
Κι όπως ήταν αναμενόμενο, οι Cult of Luna, συνέχισαν με δύο παλιά τους κομμάτια, τα “I: The Weapon” και “In Awe Of”, κάνοντας το κοινό να φωνάζει και να χτυπιέται σαν τρελό. Ήταν η στιγμή που ο περισσότερος κόσμος περίμενε κι ανταμείφθηκε γι’αυτό. Για το τέλος, ο Thomas Hedlund, πέταξε το ταμπούρο του ανεβαίνοντας πάνω στα drums του, τα υπόλοιπα μέλη μας ευχαρίστησαν κι ο Perrson, ακολούθησε τον τρόπο αποχαιρετισμού της Julie, μοιράζοντας αγκαλιές στον κόσμο.
Ξέρω πάλι γκρινιάζω, αλλά με καίει τόσα χρόνια. Ήθελα τόσο πολύ να ακουστεί κάτι δικό της, παρόλο που ξέρω πως ήταν ακραία δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Ίσως τώρα που την έμαθε περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα, να έχουμε την ευκαιρία να την ξαναδούμε, είτε μόνη της, είτε με παρέα. Δεν έχει σημασία.
Αρκετά όμως με τα δικά μου ψυχωτικά θέματα και την συγκεκριμένη κυρία. Σημασία έχει, πως όσοι ήμασταν τυχεροί να βρεθούμε σε αυτό το διήμερο θα μας μείνει αξέχαστο, αφού υπήρξαν πολλές συγκινήσεις και πολλά βουρκωμένα μάτια (ναι, κι εγώ βούρκωσα πολλές φορές). Απ’ τα πιο δυνατά live των τελευταίων χρόνων. Εύγε!
