Τι κι αν έχει σπάσει κατιτίς η φωνή του Kirk Windstein, τι κι αν περιμέναμε δεκαετίες μας επισκεφτούν, οι Crowbar μας συνέθλιψαν εντέλει με τις “ηχητικές τους υπερβάσεις στην πιο αγνή τους μορφή”. Από τον κόσμο και τον συνωστισμό έξω από το ΑΝ Club, πριν καν ανοίξουν οι πόρτες, υποψιαζόμουν τι επρόκειτο να συμβεί. Παρόλα αυτά δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για την τελική έκβαση της βραδιάς.
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
Ομολογώ πως ενθουσιάστηκα με την προσθήκη των Bent By Sorrow στο line-up του Σαββάτου, μιας και μ’ ενδιαφέρει η εξέλιξη της μπάντας αυτής. Έχοντας συνυπάρξει μαζί τους στο ξεκίνημά τους, δεν κρύβω την οποιαδήποτε θετική προδιάθεση από πλευράς μου. Παρόλα αυτά, οι BBS έχουν δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό που κάνουν. Αυτό φάνηκε στην εμφάνιση τους με το πόσο δεμένοι ήταν, τα καλοστημένα τους κομμάτια, και τη σκηνική τους παρουσία. Το alternative metal/metalcore που παίζουν σου κρατάει το ενδιαφέρον, κάτι που χρειαζόταν ο κόσμος πριν τους Crowbar, μιας και η ανυπομονησία όλων είχε βαρέσει κόκκινο! Τα παιδιά βγήκαν λίγο μετά τις 21:30 μ’ ένα σφιχτοδεμένο setlist 6 κομματιών, ότι έπρεπε δηλαδή για την περίσταση. Κομμάτια που έπιασα τον εαυτό μου να χτυπιέται ήταν το opening track “Need For Faith”, το “Never Fail” με τα vocal skills του frontman σε πρώτο πλάνο, και το αρκετά blackened “Through The Blacklight” (μ’ ένα εντυπωσιακό beat-down στο φινάλε του) με τους Bent By Sorrow να ξανοίγονται σε πιο σκοτεινά κατατόπια.
Οι Beyond Perception ανέλαβαν τα καθήκοντα τους επί σκηνής κατά τις 22:25, και χωρίς πολλά πολλά έβαλαν μπρος την groove metal μηχανή τους. Βετεράνοι στη σκηνή απο το 2004, με 4 άλμπουμ στο βιογραφικό τους και με το πρόσφατο ΕΡ τους Guile, είχαν άπλετο υλικό να διαλέξουν για το set τους. Παρά τον χρονικό περιορισμό άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Μ’ έναν επικοινωνιακότατο Μάκη στα φωνητικά (ex-Negative Creeps, ex-The Source) να κερδίζει τον κόσμο, σ’ ένα “βαρύ” κλίμα λόγω του headline ονόματος, οι BP πέρασαν το μήνυμα τους και το ανάλογο gratitude απέναντι στον κόσμο που τους γούσταρε και τους Crowbar. Ξεχώρισα το “Order Of The Pigs” με φανερές (και εύλογες) επιρροές απο Pantera, μ’ ένα stomping όπου με ξάφνιασε ευχάριστα. Κερασάκι στην τούρτα, στο τέλος του setlist τους, η διασκευή του “Territory” των Sepultura, όπου το κοινό ανέβασε στροφές. Ιδανικό κλείσιμο πριν το μεγάλο μπαμ.
Το ΑΝ Club είχε γεμίσει ασφυκτικά πλέον και η προσμονή για τους Crowbar είχε φτάσει στο απροχώρητο. Η ένταση στην ατμόσφαιρα ήταν ολοφάνερη και μπορούσες να την κόψεις με μαχαίρι. Με το που έσκασε επί σκηνής ο Kirk Windstein, έτσι απλά και χωρίς φανφάρες – γύρω στις 23:15 προσαρμόζοντας την κιθάρα του, ξέσπασε το πρώτο κύμα ενθουσιασμού, ένα από τα αμέτρητα που θα ακολουθούσαν. Χαιρέτησε τον κόσμο ενώ σε ανύποπτο χρόνο έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησαν με το “Self-Inflicted” από τον δεύτερο τους δίσκο. Το μελωδικό γρέζι της φωνής του Windstein μας χτύπησε σα γροθιά, μαζί με τις γνώριμες low-key κιθάρες, σήμα κατατεθέν του(ς).
Ο κόσμος εκστασιασμένος γκρούβαρε συνεχώς, αποφασισμένος να βιώσει όσο πιο έντονα μπορούσε την ιστορική αυτή βραδιά. Stage-dives, mosh pits, headbanging, απ’ όλα είχε το πρόγραμμα. Άλλωστε, ο sludge/metal/doom/punk ήχος των Crowbar από τους βάλτους της Νέας Ορλεάνης προσελκύει λογιών λογιών χαρακτήρες: metal-heads, stoners, χαρντκοράδες, πάνκηδες, rock ‘n’ rollers, όπου όλοι συνυπάρχουν και συντονίζονται μέχρι τελικής πτώσης.
Ακολούθησαν τα “I Feel The Burning Sun” (Equilibrium εποχή), “Chemical Godz” & “Bleeding From Every Hole” (από το πρόσφατο άλμπουμ τους Zero And Below), καθώς και το sludge-punk “The Cemetery Angels”, με τον κόσμο να ξεφεύγει ολοένα και περισσότερο. Η μπάντα που πλαισίωνε τον Windstein ήταν όλοι παιχταράδες, με τον ντράμερ και τον μπασίστα να κλέβουν τις εντυπώσεις. Η σπασμένη φωνή του Kirk σε έστελνε σε απόκοσμα μελαγχολικά τοπία· και σε συνδυασμό με τις ultra heavy και rough κιθάρες, το ανεβασμένο gain από τα ηχεία, βλέποντας κι αυτό το θρυλικό “μούσι του Doom” ιδίοις όμμασι, δεν μπορούσες παρά να αφεθείς στις ζοφερές συνθέσεις χιλίων μεγατόνων των Crowbar.
Highlight της βραδιάς, η σύζυγος/στυλοβάτης του Kirk Windstein, όπου ανέβηκε στη σκηνή φιλμάροντας την μπάντα ενώ έπαιζε.Στα “Planets Collide” και “Like Broken Glass”, προς το τέλος του λάϊβ, ένιωσα να λυγίζω από το συγκινησιακό βάρος κι από μια ευπρόσδεκτη “κόπωση”, χωρίς όμως να θέλω να λήξει το σκηνικό. Όμως, όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Και οι Crowbar μας αποχαιρέτησαν, έπειτα από μια ώρα και κάτι, αφήνοντας μας με μια γλυκόπικρη αίσθηση, επαρκής να μας κρατήσει μέχρι την επόμενη φορά. Εις το επανιδείν, Kirk…
