Οι Crematory δηλώνουν ξανά παρών, διατηρώντας την “παράδοση” που τους θέλει να βγάζουν καινούργιο album ανά 2-3 χρόνια. Αυτή τη φορά επέστρεψαν και μας παρουσιάζουν την δέκατη πέμπτη (!) ολοκληρωμένη τους δουλειά με όνομα, “Unbroken”. Αυτός ο τίτλος χαρακτηρίζει απόλυτα την καριέρα της μπάντας, αφού τίποτα δε φαίνεται να την σταματάει, δισκογραφώντας ακατάπαυστα εδώ και τρεις δεκαετίες. Σίγουρα σε αυτό το μεγάλο διάστημα έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, όμως δεν αναιρείται η τιμιότητα τους και το γεγονός ότι γουστάρουν αρκετά αυτό που κάνουν.
Ο τελευταίος δίσκος που πραγματικά είχα απολαύσει από τους Γερμανούς ήταν το “Infinity” του 2010, που περιλάμβανε και εκείνη την άψογη διασκευή στο “Black Celebration” των Depeche Mode. Από εκεί και πέρα οι τρεις κυκλοφορίες που ακολούθησαν, ναι μεν ακουγόντουσαν ευχάριστα, αλλά μετά από 2-3 ακροάσεις πήγαινες παρακάτω. Και να που, δέκα χρόνια μετά, επέστρεψαν για να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον των οπαδών τους. Μπορεί να μην μας παρουσιάζουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από τους ίδιους ή κάτι ψαρωτικό, φρόντισαν όμως να μας κάνουν επίδειξη της δυναμικότητάς τους, που μας είχε λείψει τον τελευταίο καιρό.
Death metal, industrial, gothic και πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία είναι αυτά που θα συναντήσεις και στα 15 κομμάτια που απαρτίζουν το “Unbroken”. Μερικές στιγμές γέρνουν στην επιθετικότητα του συγκροτήματος και άλλες στην πιο μελωδική πλευρά του. Τα keyboards/samples βρίσκονται και πάλι εδώ, με την Katrin Jüllich να κάνει εξαιρετική δουλειά. Άλλοτε έχουν ένα πιο συμφωνικό χαρακτήρα (“Rise and Fall”), άλλοτε στάζουν συναίσθημα (“Like the Tides”) και άλλοτε σε αναγκάζουν να κουνιέσαι, λες και ακούς trance (“Behind the Wall”). Την μελωδικότητα των πλήκτρων, έρχονται οι κιθάρες για να την αντισταθμίσουν. Τα riffs μπορεί να μην είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά είναι αρκετά heavy και κοφτερά, θυμίζοντας συχνά-πυκνά τους Rammstein. Τα φωνητικά, ως συνήθως, ισορροπούν μεταξύ των brutal του Felix και τα “καθαρά” του νεοφερμένου Conner, ο οποίος μπορεί να μην είναι τόσο δυνατός όσο ο Matthias Hechler, βγάζει όμως εις πέρας την αποστολή του μια χαρά.
Οι Crematory δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Για ακόμα μία κυκλοφορία ακολουθούν τα γνώριμα για εκείνους μονοπάτια, με την διαφορά ότι τώρα τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από τις τελευταίες τους απόπειρες. Το “Unbroken” μπορεί να είναι δίσκος – déjà vu, αλλά η μεταδοτική του ενέργεια αρκεί για να σε κερδίσει.
