H επιστροφή των Cradle of Filth στη χώρα μας μετά το Release Festival του 2022 αποδείχθηκε επεισοδιακή. Ένα τεχνικό πρόβλημα στο trailer τους, καθώς και πολύωρες καθυστερήσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα κατέστησαν αδύνατο για την μπάντα και το υπόλοιπο «πακέτο» να εμφανιστούν στο λάιβ της Θεσσαλονίκης, όμως ευτυχώς το date της Κυριακής πραγματοποιήθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Με τη διοργάνωση να λειτουργεί «ρολόι» καθ’όλη τη διάρκεια της βραδιάς, οι Αμερικανοί Drift ανέβηκαν στη σκηνή στις 7 το απόγευμα, μπροστά στο εμφανώς μουδιασμένο ακόμα κοινό. Ντυμένοι με φουτουριστικές στολές και black paint, προσπάθησαν να ανάψουν τα αίματα με το Industrial Metal τους, αλλά παρά τον πεντακάθαρο και δυνατό ήχο δεν κέρδισαν τη μάχη. Είχαν αξόλογη σκηνική παρουσία, αλλά οι συνθέσεις δεν «άφηναν» κάτι, και η πολύ καλή διασκευή στο “Stranded” των Gojira παρ’ότι τράβηξε τα βλέμματα, έδειξε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.
Οι Sick Ν’ Beautiful από τη γειτονική Ιταλία είχαν, όμως, πολύ πιο εύκολο έργο, εφόσον ο χώρος είχε ήδη γεμίσει ικανοποιητικά και ανταποκρινόταν πολύ περισσότερο στο χαμηλοκουρδισμένο alt-metal της μπάντας. Και εδώ το visual κομμάτι με τις στολές ήταν πολύ σημαντικό, αλλά τα gimmicks της Ηerma στα φωνητικά, καθώς και του Big Daddy Ray στο μπάσο είχαν το ανάλογο μουσικό backing μέσα από τα 3 albums της μπάντας, και παρά τον κάπως «πνιγμένο» ήχο, η εμφάνισή τους ήταν αρκετά επιτυχημένη.
Eίχε έρθει η ώρα για ένα live που για μένα προσωπικά, ανήκει ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας. Όσοι λιώναμε το “Beyond the Valley of the Murderdolls” στα mid-zeroes σίγουρα δεν περιμέναμε να ακούσουμε αυτά τα κομμάτια ζωντανά 20 χρόνια μετά, ειδικά μετά τους θανάτους του Joey Jordison και του Ben Graves. Όμως, έστω και σαν tribute μέσω των Wednesday 13, πραγματοποιήθηκε αυτό το ταξίδι στο χρόνο, με το “Chapel of Blood” να αποτελεί την κατάλληλη έναρξη για το 50λεπτο ντελίριο horror punk που θα ακολουθούσε. Στο “197666” ζωντάνεψαν μέχρι και οι ουδέτεροι, αφού ο Wednesday, ένας από τους καλύτερους frontmen εκεί έξω, είχε καταφέρει να έχει τον κόσμο «του χεριού του» με συνεχές interaction και επικοινωνία. Το setlist και ο ήχος ήταν ονειρικά, η μπάντα υποστήριζε τον αεικίνητο τραγουδιστή όπως έπρεπε, και τη στιγμή που μας άφησαν με το “I Love to Say Fuck”, πιστεύω είχαν ήδη κερδίσει τους πάντες.
Η κουρτίνα του Fuzz επιτέλους άνοιξε πλήρως, δύο πανύψηλοι σκελετοί έκαναν την εμφάνισή τους αριστερά και δεξιά της σκηνής, και το “Existential Terror” από τον τελευταίο δίσκο των Filth σήμανε την έναρξη της εμφάνισης των Bρετανών. Από την πρώτη στιγμή φαινόταν πως ο Dani βρισκόταν σε μεγάλα κέφια, χόρευε ασταμάτητα, πήγαινε πάνω κάτω στη σκηνή, και φωνητικά ήταν σε πολύ καλά επίπεδα.
Το προσεκτικά επιλεγμένο setlist δεν έκανε πουθενά κοιλιά, εκπροσωπήθηκαν όλες οι περίοδοι της μπάντας (η οποία φέτος κλείνει 30 χρόνια από το ντεμπούτο του “Principle of Evil Made Flesh”), ενώ δεν έλειψε και η αφιέρωση του “Born in a Burial Gown” στους Rotting Christ. Όλα τα όργανα, και τα γυναικεία φωνητικά, ακούγονταν πεντακάθαρα, κάτι το οποίο έδινε extra boost στον κόσμο που είχε μεγάλη συμμετοχή, και πέραν των κλασικών hits των CoF. H δυάδα “Her Ghost in the Fog” και “From the Cradle to Enslave” στο κλείσιμο σφράγισε μια εμφάνιση αρκετά ανώτερη της προηγούμενης, σε μια απόλυτα επιτυχημένη βραδιά.